Οι απολογητές της ΕΕ, τα κόμματα του ευρω-μονόδρομου ανεξαρτήτως «προβιάς», η αστική διανόηση και δημοσιογραφία, οι διάφορες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» και λοιποί πρόθυμοι προπαγανδιστές, συγκροτούν την αιχμή ενός γιγαντιαίου μηχανισμού ιδεολογικής χειραγώγησης των λαών που υπηρετεί τις σύγχρονες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στον τομέα του πολιτισμού με βάση τις ανάγκες των μονοπωλίων του χώρου. Οσο επιχειρούν να κατοχυρώσουν ως «φυσιολογική» τη μετατροπή του καλλιτεχνικού έργου σε εμπόρευμα και του δημιουργού σε υπάλληλο, τόσο αναδεικνύεται η βασική και αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα στην αντίληψη ότι η τέχνη και ο πολιτισμός είναι κοινωνικό αγαθό και λαϊκή ανάγκη και σε αυτήν που θεωρεί ότι δεν είναι παρά ακόμη ένα πεδίο κερδοσκοπίας μιας χούφτας επιχειρηματιών. Οσο στενεύουν τα περιθώρια προπαγανδιστικών ελιγμών εκ μέρους του δικομματισμού και των δορυφόρων του, τόσο οι θέσεις του ΚΚΕ για τον πολιτισμό προβάλλουν ως το μοναδικό πλαίσιο πάλης του λαού, των προοδευτικών δημιουργών και των εργατών του πολιτισμού.