Για τον βρώμικο ρόλο των εργατοπατέρων στην κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης στη Δανία

Αφορμή για τα συλλαλητήρια αποτελεί η αναμενόμενη συνεδρίαση της Βουλής που επιβάλλει η αποκαλούμενη «μεταρρύθμιση για την Κοινωνική Πρόνοια», που ψήφισαν το 2006 οι φιλελεύθεροι μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους ακροδεξιούς, και με βάση την οποία ο συνταξιούχος θα πρέπει κατά μέσο όρο να ζει 14,5 χρόνια από τη μέρα που θα συνταξιοδοτηθεί. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι με σχετικές επικυρώσεις από το Κοινοβούλιο, τα όρια συνταξιοδότησης ανεβαίνουν σταδιακά και έχουν φτάσει στα 66 για όλους (ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή φύλου) από το 2019, στα 67 από το 2022, στα 68 από το 2030 και αυτήν τη φορά θα πρέπει να επικυρωθεί αν από το 2035 θα ανέβουν στα 69. Με αυτή την πορεία και βάσει της «μεταρρύθμισης», ένας νέος που σήμερα είναι 24 χρόνων θα πάρει σύνταξη στα 74.

Εκτός από κάποια πρωτοβάθμια σωματεία, καμιά Ομοσπονδία δεν αντέδρασε στην ψήφιση του προαναφερθέντος τερατουργήματος. Η ζωή όμως επιβεβαιώνει ότι στην πράξη είναι δύσκολο να εφαρμοστεί αυτό μονομιάς και με τους ρυθμούς που επιτάσσουν τα κέρδη των καπιταλιστών, γιατί πέρα από το ότι είναι αντεργατικό και αντιεπιστημονικό, δεν παίρνει καν υπόψη τα όρια της φυσικής αντοχής των εργατών.

Σύμφωνα με έρευνα του VIVE (Εθνικό Κέντρο Ερευνας και Ανάλυσης για την Πρόνοια), το 2017, το 59% των ανειδίκευτων εργατών που κάνουν τις πιο βαριές δουλειές, είχε εγκαταλείψει την αγορά εργασίας, λόγω φυσικής φθοράς, πριν από την ηλικία των 62 ετών. Το ίδιο ισχύει και για το 47% των ειδικευμένων εργαζομένων και το 30% των μισθωτών και δημοσίων υπαλλήλων.

Στο Συνέδριο της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας 3F (270.000 μέλη), που έγινε πριν από τα περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, το συνταξιοδοτικό ήταν ένα από τα κύρια θέματα. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Κάθε πέμπτο μέλος της 3F δεν βρίσκεται στην αγορά εργασίας όταν συμπληρώσει τα 60. Είτε έχουν πεθάνει, ή έχουν μείνει ανάπηροι ή ζουν με επιδόματα όπως η πρόωρη συνταξιοδότηση και κάνουν σεμινάρια για αλλαγή επαγγέλματος. Ακόμα, κάθε δεύτερο μέλος της 3F έχει πάρει παυσίπονα ή έχει υποβληθεί σε θεραπείες για την αντιμετώπιση πόνων που προέρχονται από την εργασία τους κατά το τελευταίο έτος.

Παρά όμως τη μεγάλη συζήτηση για το θέμα και τα ζωντανά παραδείγματα πολλών συνέδρων από την καθημερινότητα, ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Per Christensen, δήλωσε με βεβαιότητα στο κλείσιμο των εργασιών ότι καταλαβαίνει απόλυτα το πρόβλημα και ότι γι' αυτόν το λόγο το κίνημα θα πρέπει να υποβάλει καλά επεξεργασμένες προτάσεις και όχι δημαγωγικές, όπως πρότειναν κάποιοι σύνεδροι. «Εάν σήμερα καταργήσουμε τη μεταρρύθμιση και επανέλθουμε σ' αυτά που ίσχυαν πριν την ψήφισή της, θα προκύψει ένα έλλειμμα 37 δισ. κορονών στον προϋπολογισμό και για να έρθει ισορροπία αφού αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, θα πρέπει να γίνουν απολύσεις 72.500 εκπαιδευτικών ή 52.000 νοσοκόμων», σημείωσε...

Και όπως συνηθίζεται να γίνεται σε μια οργάνωση που επικρατούν οι σοσιαλδημοκράτες και ο ρεφορμισμός, κατέληξαν στην απόφαση να επεξεργαστούν πρόταση που θα εμποδίζει την αύξηση των ορίων πάνω από τα 68 χρόνια. Δηλαδή εκβιασμοί, τρομοκρατία και πλήρης κάλυψη των φιλοεργοδοτικών κυβερνητικών αποφάσεων.

Στην ίδια λογική σήμερα, ένας άλλος πρόεδρος από τη βορειοδυτική Δανία και από τους εκπρόσωπους της επιτροπής «Καμπάνια ΣΤΟΠ στα 68», ο Allan Busk, δηλώνει: «Η Ομοσπονδία μας δεν θα δεχτεί τη συνεχή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Εχουμε πολλά μέλη που πεθαίνουν πριν φτάσουν το όριο. Τα όρια συνταξιοδότησης δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 68». Παρόμοιες δηλώσεις κάνουν και άλλοι εργατοπατέρες και ελπίζουν στην πλατιά στήριξη της φιλοεργοδοτικής τους πρωτοβουλίας της 11ης Σεπτέμβρη.

Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι στόχος των εργατοπατέρων, μπρος στην πίεση που δέχονται από τα κάτω, είναι διά πυρός και σιδήρου να διασώσουν το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις του αντιδραστικού νόμου, που έχει στρατηγική σημασία για τη δανέζικη αστική τάξη και να προσαρμόσουν την εφαρμογή του με βάση την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, προκειμένου να διασφαλίσουν το πέρασμα των αντιασφαλιστικών σχεδιασμών των ομίλων και όχι βέβαια γιατί τους πήρε ο πόνος για τους εργαζόμενους.

Γι' αυτό προβάλλουν ως δήθεν αίτημα για κατάκτηση την ήδη ψηφισμένη εργοδοτική απαίτηση του ορίου των 68, που μπορεί μέσω «κοινωνικού διαλόγου» να γίνει και 70, και αυτό να αποτελέσει βάση εκκίνησης για δουλειά έως το θάνατο, και μάλιστα περιορίζοντας τις διεκδικήσεις μόνο σ' αυτό το αίτημα. Ετσι και ενσωματώνουν τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων και αποφεύγουν τη γενικότερη συζήτηση για τον πυρήνα του αντιδραστικού νόμου, που και οι ίδιοι έχουν συμβάλει στο να ιδιωτικοποιηθεί η Κοινωνική Ασφάλιση στη βάση των τριών πυλώνων, κάτι που προωθήθηκε και από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, του ΣΥΡΙΖΑ πριν και τώρα της ΝΔ, και στην Ελλάδα.

Μόνο το 2017, οι ασφαλιστικές εταιρείες είχαν κέρδη 22,6 δισ. κορόνες (3 δισ. ευρώ), από τη διαχείριση των συντάξιμων αποθεματικών. Ηδη από το 1987 έχουν συμφωνήσει μέσω «κοινωνικού διαλόγου» να μειώνεται σταθερά η ευθύνη του κράτους ως προς την εθνική σύνταξη (λαϊκή σύνταξη) και να αυξάνει η ιδιωτική συνδρομή στα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα οποία επενδύουν τα τεράστια αποθεματικά - που έχουν δημιουργηθεί με τις εισφορές των εργαζομένων - στο χρηματιστήριο. Και οι εργατοπατέρες παίζοντας τον ρόλο του «καλού χωροφύλακα»... ελέγχουν αν τα χρήματα τοποθετούνται σε μετοχές ...ηθικών όπως τις αποκαλούν ή ...ανήθικων εταιρειών. Το ξέπλυμα του καπιταλισμού και της διάλυσης του δημόσιου συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο.

Η εθνική σύνταξη, με βάση νόμο που ψηφίστηκε το 1990, μειώνεται κάθε χρόνο κατά 0,3%. Σήμερα 17.000 συνταξιούχοι ζουν κάτω από το όριο φτώχειας και η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς.

Υπάρχει πρόσφατη πείρα και από άλλους «στόχους πάλης» που είχαν βάλει οι εργατοπατέρες στη Δανία, όπως τις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα τον περασμένο Γενάρη, όπου οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού συνδικαλισμού, αφού ξεκίνησαν τον διάλογο με παχιά λόγια και υποσχέσεις, βρήκαν αφορμή τον κορονοϊό και διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις, αφήνοντας πάλι ξεκρέμαστους τους εργαζόμενους, υπογράφοντας μια αύξηση του ενός ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια, με την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα προετοιμαστούν καλύτερα και θα είναι πιο αποτελεσματικοί...

Αλλά και για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, συμφώνησαν στην «προσωρινή» άρση των Συλλογικών Συμβάσεων, στην εκ περιτροπής εργασία, στην τηλεργασία, στη μη πληρωμή υπερωριών και γενικότερα σε όλες τις απαιτήσεις που έθεσαν οι ενώσεις των καπιταλιστών, για να είναι πιο «ανταγωνιστικοί» στη μετά το ξεπέρασμα της πανδημίας περίοδο.

Τα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για τον βρώμικο και υπονομευτικό ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού και αποδεικνύουν τόσο την αναγκαιότητα όσο και την επικαιρότητα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε κάθε χώρα, καθώς και την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων και της παρέμβασης των κομμουνιστών, μπροστά στις νέες απαιτήσεις που θέτουν η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, το κύμα γενικευμένων απολύσεων και γενικότερα των αντεργατικών μέτρων για να διασωθεί το κεφάλαιο.

Το σύνθημα ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΙ, για να μην πληρώσουμε ξανά την κρίση τους, μπορεί να αποτελέσει πυξίδα σε αυτήν την κατεύθυνση.