ΤΟ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
«Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;»

Ο εργάσιμος χρόνος βρέθηκε στο επίκεντρο της εκδήλωσης με ομιλητή τον Γρ. Λιονή

Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη 2018

Ο Γρ. Λιονής
«Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;»: Με αυτόν τον τίτλο πραγματοποιήθηκε στις 6/9 η επιτυχημένη εκδήλωση της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών Αττικής του ΚΚΕ, με ομιλητή τον Γρηγόρη Λιονή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν με ενδιαφέρον πολλοί εργαζόμενοι του κλάδου, τόσο από τηλεπικοινωνιακούς παρόχους όσο και από μεγάλους ομίλους πληροφορικής. Ηταν μια πρωτοβουλία της Οργάνωσης, στο πλαίσιο της προώθησης της πολιτικής πρότασης του Κόμματος στον κλάδο, απαντώντας ταυτόχρονα και σε μια σειρά από ερωτήματα που σχετίζονται με την ένταση της εκμετάλλευσης από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Τέτοια είναι η εξήγηση της εξάπλωσης των ελαστικών μορφών εργασίας, ή του γιατί η «ευελιξία» που προωθούν οι εργοδότες του κλάδου μέσω της «τηλεργασίας», της εργασίας από το σπίτι, δεν είναι τελικά προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Αλλα ερωτήματα που απαντήθηκαν είναι τα περί «καινοτόμων ιδεών» που μπορούν δήθεν να «σώσουν» τους εργαζόμενους.

Ενα ζήτημα που από την αρχή ο ομιλητής προσπάθησε να αναδείξει αφορά το γιατί ο εργάσιμος χρόνος πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους του κλάδου, που ως επί το πλείστον είναι νέοι, με μικρή κοινωνική πείρα. Αρκετοί μάλιστα κάνουν μια δουλειά που επιθυμούν, σε έναν κλάδο με μικρότερη ανεργία συγκριτικά με άλλους και μισθούς που, παρόλο που έχουν μειωθεί μέσα στην κρίση, τους επαρκούν για να ζήσουν (τώρα που είναι ακόμα νέοι και δεν έχουν οικογένεια).


Η εκμετάλλευση των εργαζομένων του κλάδου αυξάνεται, παρόλο που εφαρμόζονται μέθοδοι για να την αποκρύψουν. Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτές τις μεθόδους: Εχει δοθεί όλο το νομικό οπλοστάσιο που χρειάζεται η εργοδοσία για να διαχωρίζει τους εργαζόμενους του ίδιου χώρου σε παλιούς και νέους, αορίστου - περιορισμένου χρόνου, μόνιμους - επινοικιαζόμενους. Αξιοποιούνται ελαστικές - ευέλικτες μορφές απασχόλησης (κυλιόμενο ωράριο, oncall κ.τ.λ.). Οι απλήρωτες υπερωρίες σε πολλές εταιρείες είναι καθεστώς, το 8ωρο καταργείται ακόμα και μέσω ατομικών συμβάσεων που ξεκινούν από 8,5 ώρες. Η εντατικοποίηση της δουλειάς και η πίεση για επίτευξη καθημερινών στόχων είναι καθεστώς.

Τονίστηκαν επίσης οι επεξεργασμένες μέθοδοι που χρησιμοποιεί η εργοδοσία, προκειμένου να κατευνάσει την αγανάκτηση, να περάσει την αντίληψη της καλής ή καλύτερης εταιρείας και να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους της: Δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου με ρεπό αντί πληρωμένες υπερωρίες, ελεύθερο ωράριο, δουλειά από το σπίτι, ιδεολογήματα περί επιβράβευσης των «εργατικών». Ολα αυτά που φαίνονται ως ...παροχές καλής θέλησης, στην ουσία αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης, ο εργαζόμενος απομονώνεται από τους συναδέλφους του και δουλεύει παραπάνω. Σύμφωνα με αυτήν την όχι τόσο νέα μόδα, καθώς θυμίζει πολύ τη «δουλειά με το κομμάτι» της εποχής του Μαρξ, κριτήριο πλέον δεν είναι οι ώρες δουλειάς αλλά η στοχοθεσία που ορίζεται από την εργοδοσία και είναι πάντα πιο ψηλά από τη μέση παραγωγικότητα της εργασίας. Ακόμα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, στόχος στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο.

Η πάλη για τις δικές μας ανάγκες απάντηση στην ένταση της εκμετάλλευσης

Η καινοτομία και τα επιστημονικά - τεχνολογικά επιτεύγματα που παράγονται και από την εργασία εργαζομένων του κλάδου θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση του ελεύθερου χρόνου, ουσιαστική κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό, καθώς η αύξηση του ποσοστού κέρδους είναι μονόδρομος για τον καπιταλιστή. Γι' αυτό είναι πραγματικότητα η χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, οι ελαστικές σχέσεις, οι απλήρωτες υπερωρίες, η ανεργία, η χρήση των νέων τεχνολογιών ακόμα και για πολεμικούς σκοπούς.

Αυτό που προέκυψε ως συμπέρασμα είναι ότι «οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτήν την κατάσταση. Η "δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζεται η συγκυβέρνηση, που οι μεγάλοι όμιλοι του κλάδου εξειδικεύουν με φιέστες και πάρτι για τα κέρδη και τις επενδύσεις τους, δεν θα φέρει καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες αναδείχθηκε ότι είναι απαραίτητη η ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Οτι η καθημερινή πάλη των εργαζομένων, για να είναι αποτελεσματική πρέπει να χτυπά τον πραγματικό αντίπαλο, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για άλλη οικονομία και κοινωνία, για μια κοινωνία που "δεν θα ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά θα δουλεύουμε για να ζούμε". Αυτή είναι η κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού που προτείνει το ΚΚΕ».