Τα παιδιά λοιπόν είναι πρωτίστως κόστος. Είναι τιμολογημένα πριν καν γεννηθούν, και μάλιστα με ηλικιακή τιμαριθμική προσαρμογή. Λογίζονται ως αποδοτικά και χρήσιμα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως η ανανέωση του εργατικού δυναμικού, προφανώς φτηνού λόγω ...νιότης, η εκμετάλλευσή τους σε επίπεδο ταλέντων και ιδιαίτερων δεξιοτήτων και, κατά πρώτο και όχι τελευταίο λόγο, ως πολύτιμη καύσιμη πρώτη ύλη στην κόλαση των πάντα αποδοτικών για το κεφάλαιο πολέμων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κήρυξη τριήμερου πένθους στις ένοπλες δυνάμεις για ένα τραγικό ατύχημα σε εκπαιδευτικό πεδίο βολής, από μια εξουσία και δυστυχώς και την πλειονότητα μιας κοινωνίας που έχει αποδεχτεί αδρανώς, εν γνώσει ή εν αγνοία της, ότι βρίσκεται σε καθεστώς πολεμικής προετοιμασίας και προπαρηγορικής φροντίδας για τα παιδιά που πρόκειται να χάσει στον καλά σχεδιασμένο πόλεμο, θηριώδη και αντάξιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Πόσες μέρες θα κρατήσει αυτό το προαναγγελθέν πολλαπλό και μαζικό πένθος των χειροβομβίδων, των πυραύλων, των ναρκών, των γήινων και «εξωγήινων» κλασικών και πειραματικών όπλων, ουδείς το ξέρει.

Τα απείθαρχα ή και απελπισμένα και τα στερημένα του συστήματος παιδιά είναι μια χαρά καύσιμη ύλη στο παρακοινωνικό, παραοικονομικό, παρασιτικό κύκλωμα, που παράγει βοθρολυματικό χρήμα με ναρκωτικά, πορνεία, σωματεμπορία, και σχεδόν καθημερινά στιχουργική εκτέλεση της παιδικής αθωότητας με διαδικτυακό - ειδησεογραφικό αζημίωτο. Γέμισε ο τόπος από εικόνες εφήβων που μαχαιρώνονται, γρονθοκοπούνται και κλωτσοπατιούνται στον λαιμό, σε viral εκδοχές μιας εκβαρβαρισμένης ορμονοθεώρησης του κόσμου τους. Μισός δεν αναρωτιέται πώς κανένα παιδί δεν μισεί πριν το μισήσουν, δεν αδιαφορεί πριν αδιαφορήσουν για την ύπαρξή του, δεν γλιστράει αν οι δρόμοι της ζωής του δεν είναι στρωμένοι με βρώμικα γράσα της οικονομικής μηχανής και φερτά υλικά μιας πλημμυρίδας γνωστικών αξιών.