Αυξάνονται κατακόρυφα το τελευταίο διάστημα οι απαιτήσεις των Γερμανών βιομηχάνων για άμεση υλοποίηση και επιτάχυνση των μέτρων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και τόνωσης της γερμανικής καπιταλιστικής οικονομίας από τον κυβερνητικό συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών (CDU/CSU - SPD).

Αξιώνουν ευνοϊκότερο επενδυτικό περιβάλλον με επιπλέον επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, μείωση του λεγόμενου μισθολογικού «κόστους» και κοινωνικών δαπανών (για μικρότερη εργοδοτική συμμετοχή στις συντάξεις, στην ασθένεια των εργαζομένων κ.ά.). Απαιτούν ακόμα πιο γρήγορη ψηφιοποίηση για μείωση της γραφειοκρατίας του αστικού κράτους.

Ταυτόχρονα, αφήνουν ανοιχτό τον δρόμο για πιο ριζικές παρεμβάσεις, εννοώντας την άμεση πολεμική εμπλοκή της Γερμανίας, όπως έχει ειπωθεί από τον πρόεδρο της Ενωσης Γερμανών Βιομηχάνων.

Στο πλαίσιο αυτό, την τελευταία βδομάδα πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο τριμερής συνάντηση ανάμεσα στον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Χάλυβα (Wirtschaftsvereinigung Stahl), στους αντιπροσώπους του κυβερνητικού συνασπισμού και σε εκπρόσωπο της ηγεσίας του συνδικάτου Μετάλλου (IGMetall).

Στόχος της συνάντησης ήταν να καταστρωθεί ένα «σχέδιο διάσωσης» του κλάδου της χαλυβουργίας, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση το τελευταίο διάστημα. Ενας κλάδος που για πολλές δεκαετίες αποτελούσε την «ατμομηχανή» της γερμανικής οικονομίας και είναι άμεσα συνδεδεμένος με βασικούς κλάδους, όπως της αυτοκινητοβιομηχανίας, της πολεμικής βιομηχανίας, του κατασκευαστικού, των κατασκευών μηχανών, μέσων μεταφοράς, οικιακών συσκευών κ.ά., και βρίσκεται - όπως οι ίδιοι σημειώνουν - στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Τα βαθύτερα αίτια αυτής της «κατάρρευσης» εξηγούνται μέσα από τους νόμους λειτουργίας του καπιταλισμού και της αγοράς του, την ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών και τις λυσσαλέα ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσά τους. Ειδικά σήμερα που οι ΗΠΑ προσπαθούν να ανακόψουν την τάση αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος της Κίνας, ενώ και άλλες αστικές τάξεις προσπαθούν να κερδίσουν όσο μεγαλύτερο κομμάτι της μερίδας μπορούν.

Σε αυτήν την παγκόσμια σκακιέρα εντάσσονται οι κινήσεις του εμπορικού και ενεργειακού πολέμου, της παραγωγής πολύ πιο φτηνών εμπορευμάτων (νέων τεχνολογιών και ηλεκτρικών αυτοκινήτων) από την Κίνα, της εισαγωγής πιο φτηνών πρώτων υλών από τη Ρωσία, των δασμών από την πλευρά των ΗΠΑ.

Τα βαθύτερα αίτια αφορούν επίσης την αποτυχία του γερμανικού κεφαλαίου τις δύο τελευταίες δεκαετίες να βρει κερδοφόρα διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, με τις επενδύσεις στην «πράσινη ανάπτυξη».

Σε αυτήν την παγκόσμια σκακιέρα, λοιπόν, η χαλυβουργία της Γερμανίας χάνει ραγδαία έδαφος και ζητάει βοήθεια από το γερμανικό αστικό κράτος και τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που ελέγχονται από το SPD.

Αμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους απαίτησαν μέσω του προέδρου τους τα τεράστια μονοπώλια χάλυβα («ThyssenKrupp», «Salzgitter», «Dillinger», «ArcelorMittall» κ.ά.) για παροχή πάμφθηνου βιομηχανικού ρεύματος. Ταυτόχρονα αξίωσαν άμεση προώθηση των εγχώριων εμπορευμάτων και της παραγωγής στην ευρωενωσιακή αγορά και θέσπιση βαριών δασμών σε εισαγωγές από άλλες χώρες, κατά το μοντέλο του Τραμπ. Αυτά είναι τα πρώτα βήματα αντιμετώπισης της κρίσης στον κλάδο, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την 7η θέση παραγωγής χάλυβα παγκοσμίως και τα αντίστοιχα μερίδια της αγοράς.

Ρίχνοντας τις μάσκες, αναιρούν όποιο ψευτοεπιχείρημα διοχέτευαν στην κοινή γνώμη τα τελευταία χρόνια προκειμένου ο λαός να κάνει επιπλέον θυσίες για την «πράσινη ανάπτυξη». Ο δήθεν αθέμιτος ανταγωνισμός από τις «αντιδημοκρατικές» Κίνα και Ρωσία, οι άδικοι όροι εισαγωγών από τρίτες χώρες που εκμεταλλεύονται στυγνά τους εργάτες τους, τα υψηλής ποιότητας γερμανικά εμπορεύματα, η πρωτοπόρα δράση της Γερμανίας στην προώθηση της πολιτικής δήθεν «προστασίας του περιβάλλοντος» και στη φιλική προς το περιβάλλον παραγωγή εμπορευμάτων... εξανεμίζονται.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, διότι εδώ μιλάμε για μεγάλες χασούρες από την αγορά και τα κέρδη. Και η γερμανική αστική τάξη δεν μπορεί να μένει αμέτοχη.

Επενδύει λοιπόν ξανά στην παραγωγή όπλων! Παλεύει για μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά της πολεμικής βιομηχανίας, που θεμελιακό υλικό της είναι ο υψηλής ποιότητας χάλυβας (ανθεκτικός σε θραύση και θερμότητα).

Πώς θα είναι λοιπόν ανταγωνιστικά τα γερμανικά όπλα, άρματα, κανόνια και πυρομαχικά; Πώς θα φέρνουν μεγαλύτερα κέρδη στο γερμανικό κεφάλαιο; Με δύο τρόπους: Φτηνότερη παραγωγή και φτηνότερο εργατικό δυναμικό, και σε αυτήν τη βάση διαπραγματεύονται με τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία θέλει να αποφύγει να χρεωθεί την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και την απειλή της διατάραξης της λεγόμενης «κοινωνικής ειρήνης».

Η κυβέρνηση συνασπισμού, με επικεφαλής τον χριστιανοδημοκράτη καγκελάριο Μερτς και τον αντικαγκελάριο και υπουργό Οικονομικών, σοσιαλδημοκράτη Κλινγκμπάιλ, συμμετείχε στη συνάντηση προκειμένου να απολογηθεί για τις καθυστερήσεις της και να εγγυηθεί ότι θα προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις πιο γρήγορα και αποφασιστικά.

Αλλωστε, από το καλοκαίρι μιλούσαν για «φθινόπωρο μεταρρυθμίσεων» στην γερμανική οικονομία, που τώρα το βάζουν σε πράξη:

Θέσπιση πάμφθηνης τιμής βιομηχανικού ρεύματος από 1/1/2026, με μέγιστο κόστος τα 0,024 ευρώ ανά κιλοβατώρα, όταν ο γερμανικός λαός βογκάει κάτω από τις συνεχείς αυξήσεις τιμών, με το κόστος να φτάνει κατά μέσο όρο τα 0,40 ευρώ ανά κιλοβατώρα.

Κατακόρυφη μείωση των φόρων στα τέλη δικτύων για τον κλάδο, που θα αγγίξουν συνολικά τα 6,5 δισ. ευρώ την επόμενη χρονιά, με στόχο τα 26 δισ. για τα επόμενα 4 χρόνια. Τιμές που θεωρείται ότι βρίσκονται μέσα στα επιτρεπτά όρια των κανονισμών της ΕΕ για κρατικές ενισχύσεις σε κλάδους της οικονομίας, και εκτιμάται ότι θα εγκριθούν χωρίς προβλήματα από την ΕΕ.

Ο σοσιαλδημοκράτης Κλινγκμπάιλ ξεκαθαρίζει το τοπίο κάνοντας λόγο για σημαντικές εμπορικές συναλλαγές βάσει κανόνων, που όμως «στο τέλος δεν πρέπει να μας βγάλουν στους χαμένους». Αναδεικνύει τον πραγματικό χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, που στηρίζεται στην ενιαία αντιλαϊκή επίθεση αλλά και σε ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.

Στο ίδιο πλαίσιο, η συγκυβέρνηση υπόσχεται την προώθηση του αιτήματος στην ΕΕ για πλήρη παύση εισαγωγών χυτού χάλυβα από τη Ρωσία, δηλώνοντας ότι «δεν γίνεται από τη μια να ψάχνουμε οικονομικούς τρόπους για να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία και από την άλλη να εισάγουμε ρωσικό χυτό χάλυβα». Αντίστοιχα, φυσικά, απαλλάσσονται από το κόστος του εμπορίου εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

«Οι εποχές του δίκαιου εμπορίου έχουν περάσει», είπε ο ίδιος ο καγκελάριος, κλείνοντας το μάτι στα γερμανικά μονοπώλια.

Τα παραπάνω είναι τα «δώρα» της γερμανικής αστικής κυβέρνησης μόνο στον κλάδο του χάλυβα, ενώ έπεται και συνέχεια με τα μονοπώλια της αυτοκινητοβιομηχανίας, της χημικής βιομηχανίας, του φαρμάκου, των κατασκευών, με τον γερμανικό λαό, φυσικά, να πληρώνει όλη τη χασούρα.

Βγάζουν τη μάσκα όλα τα αστικά κόμματα, με πρώτο το σοσιαλδημοκρατικό SPD, και παίρνουν το μέρος της τάξης που εξαρχής υπηρετούσαν. Φωτίζουν ότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού μια κυβέρνηση δεν μπορεί ποτέ να έχει φιλολαϊκό χαρακτήρα - θα υπηρετεί σταθερά τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Το αντιλαϊκό «τρίο» συμπληρώνεται με τους ξεπουλημένους σοσιαλδημοκράτες εργατοπατέρες της IGMetall, του μεγαλύτερου συνδικάτου στη Γερμανία, με 2,3 εκατ. μέλη (17% των εργαζομένων στον κλάδο).

Ο αντιπρόεδρός τους, Γιούργκεν Κέρνερ, ο οποίος παρευρέθηκε στη συνάντηση, χειροκρότησε τις αποφάσεις και ευχαρίστησε την κυβέρνηση για τις δεσμεύσεις της.

«Είναι σημαντικό ότι η υπουργός Οικονομίας δεσμεύεται καθαρά υπέρ της βιομηχανικής τιμής ρεύματος και προβλέπει την άμεση εφαρμογή της», δήλωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «μόνο έτσι θα διατηρηθούν οι 80.000 θέσεις εργασίας στην χαλυβουργία και τα 5,5 εκατ. εργαζομένων σε κλάδους εξαρτώμενους από τη χαλυβουργία», ενώ ισχυρίστηκε ότι «μόνο έτσι θα μπορούν να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις στον κλάδο και μελλοντικές επενδύσεις».

Αυτό βέβαια δεν ξαφνιάζει, αφού η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της IGMetall δηλητηριάζει τους εργαζόμενους σταθερά, καθώς ταυτίζει τα συμφέροντά τους με αυτά των εργοδοτών και των μονοπωλιακών ομίλων, κάνοντας λόγο για «εθνικό συμφέρον» και καθήκον των εργαζομένων να παλέψουν για τα συμφέροντα του κλάδου της χαλυβουργίας, αφού όπως λένε «οι εισαγωγές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την παραγωγή» και «είναι λάθος η αγορά φτηνότερων προϊόντων από το εξωτερικό, γιατί οι τιμές τους και η προσφορά τους δεν είναι σταθερές».

Παίζουν δε με τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς και της ανόδου της, επιχειρώντας να αξιοποιήσουν υγιή αντανακλαστικά του γερμανικού λαού: «Οι ιστορικές εμπειρίες από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία δείχνουν ότι η οικονομική παρακμή σε βιομηχανικές περιοχές συχνά συνοδεύεται από την ενίσχυση των δεξιών λαϊκιστικών ρευμάτων. Αυτό ισχύει και για τη Γερμανία: Μια πολιτική που εγκαταλείπει κεντρικές βιομηχανίες δεν αποδυναμώνει μόνο την οικονομία, αλλά και τη δημοκρατική σταθερότητα».

Χειραγωγούν την αγανάκτηση των εργαζομένων που βγήκαν σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα, και τις διοχετεύουν στους ανώδυνους διαχειριστικούς δρόμους της «πράσινης» ανάπτυξης, μιλώντας για μεγάλες επιτυχίες του κλάδου, αφού έχει επιτευχθεί ενίσχυση της «κλιματικά ουδέτερης» παραγωγής. Υιοθετούν το αίτημα για 5 λεπτά ανά κιλοβατώρα για το κεφάλαιο, την ώρα που ο λαός πληρώνει τα οκταπλάσια.

Αυτές οι ηγεσίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν στόχο να σβήσουν κάθε ταξική φλόγα που πάει να ανάψει μέσα στο εργατικό κίνημα. Τελευταίο παράδειγμα η διάλυση και κυριολεκτικά η εξαφάνιση κάθε ίχνους από το διαδίκτυο μιας ολόκληρης επιτροπής ειρήνης που δρούσε στο πλαίσιο της IGMetall στην περιοχή του Βερολίνου, γιατί απλά πήγε κόντρα στις κεντρικές θέσεις του συνδικάτου και συμμετείχε σε κινητοποιήσεις υπέρ του παλαιστινιακού λαού.

Η διεξαγωγή της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης θα πρέπει να κατευθύνεται προς όλες τις παραπάνω πλευρές που δηλητηριάζουν την εργατική τάξη. Να αποκαλύπτει τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, να απογυμνώνει τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν στην εργατική τάξη, να ξεσκεπάζει τον ρόλο της αστικής κυβέρνησης και να φωτίζει την τάξη που αυτή υπηρετεί, να αναδεικνύει τη σύμπραξη Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών ως δυνάμεων εχθρικών προς τον γερμανικό λαό, να σφυροκοπά την πολιτική των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Οι κομμουνιστές έχουμε καθήκον να δράσουμε σε αυτήν την κατεύθυνση και να απεγκλωβίσουμε δυνάμεις, ντόπιους και μετανάστες. Να δράσουμε αποφασιστικά για να ενισχυθεί η ταξική πάλη, σε αντιδιαστολή με τον «κοινωνικό εταιρισμό» που πρεσβεύουν οι εργατοπατέρες. Να αναδείξουμε το πραγματικό συμφέρον όλων των εργαζομένων, που είναι απέναντι από αυτά της αστικής τάξης, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Να σπείρουμε παντού, σε κάθε εργασιακό χώρο τις κομμουνιστικές ιδέες και να τραβήξουμε περισσότερους εργαζόμενους στον δρόμο της ανατροπής του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική κοινωνία.