Σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι κατανοούν πως ο ρόλος της ΕΕ στη Ν/Α Μεσόγειο είναι κρίσιμος για τη συνολικότερη αναβάθμισή της στη διεθνή σκακιέρα και η ενίσχυσή του περνά και μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας.

Δεν είναι τυχαίες οι πρόσφατες επισημάνσεις που έκανε ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν - μιλώντας στους πρέσβεις της χώρας του - ειδικά για τη συνεργασία με την Τουρκία, τονίζοντας ότι για μια «βιώσιμη οικοδόμηση» της Ευρώπης πρέπει να μελετηθεί η σχέση της ΕΕ με την Τουρκία «χωρίς αφέλεια και χωρίς αυταρέσκεια», αλλά και ότι χρειάζεται η «επανίδρυση μιας σχέσης» με την Τουρκία, η «στοίχισή» της με την Ευρώπη.

Αντίστοιχα, δεν είναι τυχαίες και οι αναφορές πολλών υψηλόβαθμων Γερμανών αξιωματούχων (Μέρκελ, Μάας κ.τ.λ.) στο «στρατηγικό συμφέρον» που έχει η Γερμανία «για εποικοδομητικές σχέσεις με την Τουρκία», όπως και η παρατήρηση ότι η πραγματικότητα στις γερμανοτουρκικές σχέσεις δεν είναι «άσπρο - μαύρο», ότι «δεν θα ενεργούσαμε προς το συμφέρον μας αν συμπεριφερόμαστε με τρόπο που θα αποδυνάμωνε την Τουρκία». Φυσικά, σε καμία περίπτωση τέτοιες αναφορές δεν σημαίνουν «ταύτιση» Ευρωπαίων - Τούρκων. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι θεωρούν «θολές» τις ενταξιακές προοπτικές της Τουρκίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν εξετάζονται ακόμα περισσότερο τα οφέλη από μια επιλεγμένη ενίσχυση της ευρω-τουρκικής συνεργασίας, τουλάχιστον σε ορισμένους τομείς, όπως επαναλαμβάνουν την τελευταία 5ετία ακόμα και οι πιο «σκληροί» Ευρωπαίοι επικριτές της Αγκυρας, ξεχωρίζοντας την Ασφάλεια και την Ενέργεια.

Τέλος: Οι «τριβές» που αυξάνονται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία αποκτούν το δικό τους βάρος και στο αλισβερίσι που διευρύνεται ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία. Ειδικά σε μία περίοδο που οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επανέρχονται όλο και περισσότερο στην ανάγκη να δυναμώσει η «στρατηγική», «ευρωπαϊκή αυτονομία», να υπάρξει ένα «μελλοντικό ευρωπαϊκό σχέδιο», για να αντιμετωπιστεί η «νέα στρατηγική πραγματικότητα» που διαμορφώνεται στον πλανήτη.