Με περιηγήσεις στις ενδιαφέρουσες εκθέσεις και ένα αφηγηματικό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ άρχισε η εκδήλωση του Φεστιβάλ στη Ρόδο την περασμένη Κυριακή, όπου μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Ρόδου της ΚΝΕ, Βασίλης Φιλίππου, ακολούθησε συναυλία με το συγκρότημα Bring me the Lighter και η βραδιά έκλεισε με λαϊκό - νησιώτικο γλέντι με την Χριστίνα Κόζα και την ορχήστρα της.

Στην αρχή της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα, μεταξύ άλλων, τόνισε:

«Ο 20ός αιώνας μπορεί να φαντάζει στους έφηβους, στους νέους και τις νέες των 20, ακόμα και των 30, 40 χρόνων, σαν ένα μακρινό, ενδεχομένως αδιάφορο παρελθόν. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε τι γίνεται σήμερα χωρίς να πάρουμε υπόψη το χτες, μακριά βεβαίως από διάθεση μίμησης και αντιγραφής.

Λίγα χρόνια μετά την είσοδο του 1900 δεν έγινε απλώς αλλαγή αιώνα, η ανθρωπότητα πέρασε σε άλλη εποχή, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τη δεύτερη 10ετία του 20ού αιώνα έγινε η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση, η Οκτωβριανή. Στον 20ό αιώνα ο σοσιαλισμός έγινε οργανωμένο παγκόσμιο σύστημα στο 1/3 της Γης. Είναι ο αιώνας κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος, ενώ η ύπαρξη του σοσιαλισμού και η ανάπτυξη της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό αποτέλεσαν έναν από τους παράγοντες σχετικής ή απόλυτης βελτίωσης της ζωής των λαών, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη. Ο 20ός αιώνας ήταν επίσης των αντιιμπεριαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, διαφόρων μορφών εξέγερσης λαών με ποικιλία στόχων. Σημαδεύτηκε από δύο αιματηρούς παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων, το αμερικανικό έγκλημα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, από εκατοντάδες τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, άνοδο και πτώση δικτατοριών, απάνθρωπων αιματηρών αστικών καθεστώτων. Αιώνας μεγάλης προόδου της επιστήμης, της τεχνολογίας, ξεκίνησε η έρευνα του Διαστήματος, αλλά και η πολιτική ιμπεριαλιστικής στρατιωτικοποίησής του.

Ο 20ός αιώνας έκλεισε με μια δραματική ανατροπή, του μοναδικού αντίπαλου του καπιταλισμού, του σοσιαλιστικού συστήματος. Σε τίποτε όμως δεν αλλάζει ότι παραμένουμε στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, και αυτό θα το επιβεβαιώσει ο 21ος αιώνας.

Μην ξεχνάτε όσοι ξέρετε, μάθετε όσοι δεν μάθατε γιατί σας το έκρυψαν ότι και ο ίδιος ο καπιταλισμός, παρότι γεννήθηκε μέσα από τους κόλπους της φεουδαρχίας, δεν εδραιώθηκε μια κι έξω. Απαιτήθηκαν πολλά χρόνια, αν και είχε να λύσει ένα βασικό μόνο πρόβλημα, την αλλαγή του τρόπου της εκμετάλλευσης και το πάρσιμο όλης της εξουσίας στα χέρια της αστικής τάξης, στις πιο πολλές περιπτώσεις σε συνεννόηση και με το φεουδαρχικό καθεστώς.

Βεβαίως, αυτό το γεγονός δεν το επικαλούμαστε ως δικαιολογία. Βρήκαμε τη δύναμη, στηριγμένοι στις θεμελιακές αρχές της θεωρίας μας, μελετώντας την εξέλιξη των γεγονότων, να δείξουμε το έδαφος πάνω στο οποίο έγιναν υποκειμενικά λάθη στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που δεν διορθώθηκαν και εξελίχθηκαν σε παρέκκλιση και τελικά στην αντεπανάσταση. Αντιμετωπίσαμε την αντικομμουνιστική επίθεση που συκοφαντούσε και διαστρέβλωνε τη σοβιετική και γενικότερη σοσιαλιστική ιστορία του 20ού αιώνα.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να σκεφτεί ορισμένα μεγάλης σημασίας ζητήματα.

Μια κατηγορία ζητημάτων π.χ. αποτελούν οι κατακτήσεις στις χώρες του σοσιαλισμού, τέτοιες που δεν γνώρισε και δεν θα γνωρίσει κανένας λαός όσο ζει στον καπιταλισμό, όχι μόνο στις καθυστερημένες και λιγότερο αναπτυγμένες αλλά και στις πιο ισχυρές, στις πιο αναπτυγμένες. Ακόμα και οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μελετητικοί οργανισμοί παραδέχονται ότι σήμερα έχουν εμφανιστεί, με αυξητική τάση, οι ζώνες φτώχειας και σε εκείνες τις χώρες του καπιταλισμού που είχαν στο παρελθόν τη δυνατότητα να κάνουν παραχωρήσεις προκειμένου να ευνουχίσουν τον ριζοσπαστισμό. Ζώνες φτώχειας που τις υπολόγιζαν πριν από λίγα χρόνια ως μόνο "τριτοκοσμικές".

Από τη στιγμή που έγιναν επαναστάσεις και επικράτησαν, αυτές μπορούν να ξαναγίνουν όταν οι λαοί αποφασίσουν στις κατάλληλες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν λαϊκές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα πώς εξελίχθηκαν, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν να εξεγερθούν όταν το αποφασίσουν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν μεγάλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που συνέτριψαν ισχυρότερους στρατούς κατοχής, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν όταν αποφασίσουν να νικήσουν, να μην υποταχθούν εθελοντικά.

Μπροστά στο λαό, στη νεολαία μπαίνει ένα ερώτημα: Υποταγή και παθητικότητα ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση κλιμακωμένη κατάλληλα έως την τελική νίκη, όπου ο καπιταλισμός θα γίνει οριστικά παρελθόν;».