ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.--

Η Αργεντινή είναι και πάλι στο προσκήνιο, ως ισχυρή οικονομία - η 3η της Λατινικής Αμερικής - που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, με αφορμή και τη χτεσινή προγραμματισμένη συνάντηση του υπουργού Οικονομικών της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Μαουρίσιο Μάκρι, Νικολάς Ντουχόβνε, με την διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση της χώρας ανακοίνωσε τη Δευτέρα τις βασικές κατευθύνσεις ενός πακέτου περικοπών, με στόχο να επιτύχει στο τέλος του 2019 ισοσκελισμένο προϋπολογισμό με έλλειμμα στο 0% (από 2,6% που είναι σήμερα), ζήτημα που τροφοδοτεί τον πληθωρισμό που «τρέχει» με 30%, ενώ το εθνικό νόμισμα υποτιμάται έναντι του δολαρίου (σήμερα είναι στο 1/39). Τα μέτρα που ανακοίνωσε περιλαμβάνουν περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις, κάτι που σημαίνει περικοπές στην επιδότηση στις μεταφορές και την ηλεκτρική ενέργεια, που θα πλήξουν ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα, επίσης μείωση υπουργείων, αλλά με χαρακτηριστικό ότι προβλέπεται πολλά σημαντικά υπουργεία όπως Παιδείας, Υγείας, Εργασίας να γίνουν γραμματείες. Ενώ, σε μια προσπάθεια να φανεί ότι δεν θέλει να θίξει τα ασθενέστερα στρώματα, ανακοίνωσε κάποια μικρή αύξηση στη φορολογία των εξαγωγικών εταιρειών πρώτων υλών ή στην αγροτοβιομηχανία, λέγοντας ότι το μέτρο «που αν και κακό είναι αναγκαίο, θα διαρκέσει έως το 2020».

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Μάκρι διαπραγματεύεται να πάρει πιο γρήγορα τις δόσεις του δανείου ύψους 50 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ (αυτός είναι ο βασικός στόχος της συνάντησης Ντουχόβνε - Λαγκάρντ), ένα δάνειο που θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι τα λαϊκά στρώματα.

Οι εξελίξεις στην Αργεντινή αποδεικνύουν ότι είτε με σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, όπως αυτή από το 2001 έως το 2015 των Νέστορ Κίρσνερ και Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ, που παρά τις μεγαλοστομίες για πατριωτική πολιτική ενίσχυε το κεφάλαιο, είτε με τη νεοφιλελεύθερη του Μάκρι που την διαδέχτηκε, οι καπιταλιστές στηρίζουν την ανάκαμψή τους από την κυκλική κρίση του συστήματος στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Αποδεικνύεται δε ότι η «υπερήφανη διαπραγμάτευση για το χρέος» των δήθεν αριστερών κυβερνήσεων, όπως πούλαγε και στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, για την περίπτωση της Αργεντινής θωράκιζε την καπιταλιστική κερδοφορία, ενώ προετοίμαζε τη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Κατέρρευσαν έτσι και οι αυταπάτες περί «δίκαιης ανάπτυξης» στον καπιταλισμό - αντίστοιχα φούμαρα λέγονται και πάλι - ότι δήθεν μπορεί να είναι και υπέρ των εκμεταλλευτών και υπέρ των εκμεταλλευόμενων.