Στην επόμενη φάση τους μπαίνουν οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα μετά και από το ανακάτεμα της κυβερνητικής τράπουλας την περασμένη Τρίτη, με τον ανασχηματισμό που ενέταξε και άλλα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο κυβερνητικό σχήμα, «παλιές καραβάνες» κι αυτές στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Είχε προηγηθεί τη Δευτέρα, η τοποθέτηση ως γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ του Π. Σκουρλέτη, και όλες τις προηγούμενες μέρες - με «ορόσημο» το πρωθυπουργικό διάγγελμα από την Ιθάκη - η «νεκρανάσταση» διάφορων ψευτοδιλημμάτων που ρίχνει η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να τονώσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, όσο και τα σχήματα εγκλωβισμού του λαού.

Ο πρώτος στόχος του κυβερνητικού σχεδιασμού που κομμάτια του αποτυπώνονται στις παραπάνω κινήσεις, είναι η προσπάθεια να παρουσιάσει στο λαό την εικόνα μιας υποτιθέμενης «νέας εποχής», που σηματοδοτείται όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη από τη διαμόρφωση μιας «πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας» που θα συγκροτηθεί με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, «τσόντες» από διάφορα άλλα ρετάλια της παλιάς και φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας και του λεγόμενου «κέντρου» (από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, «καραμανλικούς» της ΝΔ κ.ά.) και στόχο να εφαρμόσει τάχα τις φιλολαϊκές παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις, «σταδιακά» και με την «ελευθερία» που θα δίνουν τα ματωμένα πλεονάσματα και ο «δημοσιονομικός χώρος» που θα αφήνουν πίσω τους.

Πρόκειται για απάτη στο τετράγωνο, αφού αυτή η «νέα εποχή» αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, «σηματοδοτείται» από τους 700 και πλέον μνημονιακούς νόμους που βρίσκονται σε ισχύ, από τη συνέχιση των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων» στην οποία δεσμεύονται όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, από τη μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Το «μεταμνημονιακό» αυτό μνημόνιο, από το οποίο ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα, αποτελεί στην πραγματικότητα τόσο το χαρτοφυλάκιο του νέου κυβερνητικού σχήματος, όσο και την κοινή αφετηρία όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων που ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητούν τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του κεφαλαίου.

Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος, και με το «εκκρεμές» των μεταξύ τους διαφοροποιήσεων να γίνεται όλο και πιο «χαλαρό», ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στήνουν, με μοιρασμένους ρόλους, τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές για τον εγκλωβισμό και τη χειραγώγηση του λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - που αυτήν τη βδομάδα μετατόπισε λίγο ακόμα τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ ανακαλύπτοντας και το σχήμα των «δημοκρατικών» δυνάμεων που αντιμάχονται την «ακροδεξιά», για να τονώσει το χωρίς αντίκρισμα δίπολο περί «συντήρησης» και «προόδου» - επιχειρεί να συγκροτήσει έναν νέο «αναβαπτισμένο» σοσιαλδημοκρατικό πόλο, μια νέα κεντροαριστερά, όπου ο ίδιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο ρόλο αυτό, έχουν επενδύσει άλλωστε και τμήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, παρά το δεσμό που διατηρούν με το παλιό ΠΑΣΟΚ, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες δηλώσεις Σουλτς. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να παρουσιάσει τις εξαγγελίες για ορισμένα μέτρα διαχείρισης - ανακύκλωσης της φτώχειας, ή ορισμένες ψευτοπαροχές, μέτρα που κάθε άλλο παρά ανακόπτουν τη συνολική πορεία της αντιλαϊκής επίθεσης, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούν και συμπλήρωμά της, αφού ενισχύουν τους μηχανισμούς «διαχείρισης» της φτώχειας και έχουν ως προϋπόθεση το ξήλωμα δικαιωμάτων, όχι μόνο ως απόδειξη τάχα των προθέσεών της να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, αλλά και ως «τάφρο» που τη χωρίζει από τη ΝΔ.

Στην προσπάθειά του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί και την «αμηχανία» της ΝΔ, που, επειδή βλέπει την κυβέρνηση να της κλέβει την «μπουκιά απ' το στόμα», γίνεται απροκάλυπτη και «πλειοδοτεί» στην αντιλαϊκή πολιτική, για να δείξει ότι εκείνη θα είναι πιο αποτελεσματική ως κυβέρνηση για το κεφάλαιο μιλάει για τις «σαρωτικές» παρεμβάσεις υπέρ του που θα εφαρμόσει, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη σημερινή κυβέρνηση και επιταχύνοντας το αντιλαϊκό έργο.

Ταυτόχρονα, οι δυο τους παίζουν κι ένα ακόμα άθλιο παιχνιδάκι, με τη ΝΔ να επιδίδεται σε ωμό αντικομμουνισμό, προσάπτοντας στον ΣΥΡΙΖΑ υποτιθέμενα «κομμουνιστικά χαρακτηριστικά» που δεν έχει για να συσπειρώσει το «δεξιό» ακροατήριό της, και τον ΣΥΡΙΖΑ να καλοδέχεται την «πάσα», επιχειρώντας να παρουσιάσει «αριστερές ιστορικές αναφορές» και τον μπαμπούλα «της δεξιάς». Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο δηλαδή και οι δυο μαζί προσπαθούν να βάλουν στο στόχαστρο μέσα από αυτήν τη διαδικασία το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση, που αποτελούν το μόνο αντίπαλο δέος στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα με την επιχείρηση «διαχωριστικές γραμμές» - ως την άλλη όψη των παγίδων που στήνονται στο λαό για τη στράτευσή του στους στόχους του κεφαλαίου για την επόμενη περίοδο - έρχονται και οι προβληματισμοί και οι διεργασίες των αστικών επιτελείων για την «επιχείρηση συναίνεση».

Χαρακτηριστική π.χ. ήταν η συζήτηση που άνοιξε την προηγούμενη βδομάδα, μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα στην Ιθάκη για την «εθνική συναίνεση» που «δυναμιτίζεται» από την «ακραία πόλωση».

Ακόμα πιο χαρακτηριστικές όμως είναι τόσο οι τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών, με αφορμή τη λεγόμενη «διεύρυνση» του κυβερνητικού σχήματος. Την ουσία των τοποθετήσεων αυτών συνόψισε μια μέρα μετά τον ανασχηματισμό με ανάρτησή του ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Ν. Παππάς, γράφοντας πως «Το κλείσιμο των Μνημονίων μας καλεί να αντιληφθούμε ότι δεν είναι απαραίτητο να διαφωνούμε για το μέλλον με αυτούς που διαφωνούσαμε για το παρελθόν».

Αυτή όπως και αντίστοιχες δηλώσεις και των υπόλοιπων κυβερνητικών στελεχών, και κυρίως το ίδιο το γεγονός της «διεύρυνσης» του κυβερνητικού σχήματος με στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δείχνουν ότι το «μέλλον» των διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα περνάει και μέσα από το «ξέπλυμα» του παρελθόντος του, από την προσπάθεια ο λαός να δώσει «συγχωροχάρτι» στην αντιλαϊκή πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που βύθισαν το λαό στη φτώχεια και τη δυστυχία, για να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση.

Εξάλλου, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αναβαπτίσει ως «προοδευτική δύναμη» τη σοσιαλδημοκρατία, την παλιά γνωστή σοσιαλδημοκρατία των έργων και ημερών του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας τμήματά της ως παραστρατημένα δήθεν από το «νεοφιλελευθερισμό» που ο ίδιος θα βάλει στον ίσιο δρόμο.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, καθόλου παράξενη δεν ακούγεται η δήλωση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ελένης Αυλωνίτου, ότι «θα διεκδικούμε την εκλογή μας όχι πλέον ως "Αριστερά", αλλά ως ένα κόμμα που θα μπορούν να ακουμπήσουν περισσότεροι...».

Το πόσοι και ποιοι «περισσότεροι», φαίνεται και από τον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, αν αναλογιστεί κανείς ότι σ' αυτήν συμπεριλήφθηκαν στενοί συνεργάτες και πρώην υπουργοί των κυβερνήσεων του Κ. Σημίτη, του Γ. Παπανδρέου και του Κ. Καραμανλή, ενώ στο «περίμενε» βρίσκονται και ορισμένες ακόμα εφεδρείες από τους ίδιους πάνω - κάτω χώρους.

Αντιλαμβάνεται επομένως κανείς, αν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως «πρώτη φορά αριστερά» κατάφερε να μοιάζει τόσο πολύ με τη ΝΔ, τι θα γίνει τώρα που ετοιμάζεται και επίσημα να παρουσιαστεί ως δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας, με διευρυμένη μάλιστα αναφορά σε ακροατήρια όπου απευθύνεται παραδοσιακά η ΝΔ.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, με δεδομένη τη συστράτευση όλων στα «μεγάλα» και τα «σημαντικά» του κεφαλαίου, όπου το ζητούμενο όπως ομολογούν είναι η «πολιτική σταθερότητα» που αξιώνει το κεφάλαιο για να προχωρήσει η «αναπτυξιακή» του στρατηγική σε βάρος του λαού, φαίνεται και πόσο κάλπικες και αποπροσανατολιστικές ήταν οι διαχωριστικές γραμμές του χτες, όπως τα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όσο και οι σημερινές που στήνουν με το βλέμμα στο αύριο.

Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος οι «μεταγραφές» στελεχών, σχημάτων και πάει λέγοντας, ανάμεσα στα αστικά πολιτικά κόμματα, είναι δυο βήματα δρόμος, γιατί τίποτα ουσιαστικό δεν τους χωρίζει. Το επιβεβαιώνουν και τα προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα, όσο και το σημερινό, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με ένα κομμάτι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και βέβαια κάθε άλλο παρά «μακρινά» φαντάζουν σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα όσα «αποκάλυψαν» στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι ανάλογα και με την πορεία των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, στα σαλόνια της ΕΕ συζητιούνται ανοιχτά και σενάρια μιας μελλοντικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ.

Για κερασάκι στην τούρτα και προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω, ήρθε το Εβδομαδιαίο Δελτίο του ΣΕΒ την περασμένη Πέμπτη να απευθύνει συστάσεις στα κόμματα της αστικής διαχείρισης και κυρίως σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να «αντιληφθούν ότι η μεταμνημονιακή περίοδος της οικονομίας απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη υπευθυνότητα από όση επέδειξαν κατά τη διάρκεια των μνημονίων και ριζική αλλαγή ύφους και τρόπου διακυβέρνησης, καθώς σύντομα δεν θα υπάρχει το δίχτυ ασφαλείας για την εγγυημένη χρηματοδότηση του χρέους»...

Με άλλα λόγια, αν η «ασφάλεια» των μνημονίων, που όλοι μαζί ψήφισαν και εφάρμοσαν, επέτρεπε και μια κάποια διαφοροποίηση στα επιμέρους, τώρα που η «ιδιοκτησία» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων περνάει στις κυβερνήσεις και απ' αυτές εξαρτάται η χρηματοδότηση από τις αγορές, χρειάζεται να ανέβει το επίπεδο της ...υπευθυνότητας και της συναίνεσης από την πλευρά των αστικών κομμάτων.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω, που αποτελούν μόνο τον «πρόλογο» των διεργασιών και των κάλπικων διλημμάτων με τα οποία θα έρθει αντιμέτωπος ο λαός, στην πορεία προς τις εκλογικές αναμετρήσεις που είναι μπροστά, αλλά και όσο κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση, είναι ότι ο λαός όχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα από το ανακάτεμα της σούπας του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά ότι αντίθετα θα πρέπει στο επίκεντρο της πάλης του να βάλει την ίδια την πολιτική του κεφαλαίου. Με αυτό το κριτήριο να εγκαταλείψει τα αστικά κόμματα που τσακώνονται για το ποιος θα την πρωτο-υπηρετήσει, να συστρατευτεί με το ΚΚΕ, οργανώνοντας τον αγώνα του για τις σύγχρονες ανάγκες του.