Για να κατανοηθούν επιλογές στην εξωτερική πολιτική μιας μεγάλης δύναμης, είναι χρήσιμο να λαμβάνονται υπόψιν και οι ανάγκες αξιοποίησης ή διαμόρφωσης κάθε δυνατής «ρωγμής» σε συμμαχίες που είναι χρήσιμες στους αντιπάλους της.

Μπορεί λοιπόν ορισμένοι να ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις Ρωσίας και Κίνας διανύουν την «καλύτερη φάση» τους - όπως είπαν διάφοροι μετά τη συνάντηση Πούτιν και Σι στο Πεκίνο, στο περιθώριο της Συνόδου της «Οργάνωσης για τη Συνεργασία της Σαγκάης» - αλλά για τις ιμπεριαλιστικές κολιγιές δεν χωράνε αυταπάτες. Οι αντιθέσεις που αντικειμενικά γεννούν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των αντίστοιχων μονοπωλίων δεν εξαλείφονται, ακόμα και ανάμεσα στους στενότερους «εταίρους».

Η ανέλιξη της Κίνας σε όλα τα επίπεδα δεν γεννά προβληματισμούς μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στη Ρωσία, με την οποία μάλιστα το Πεκίνο «συγκατοικεί» και γειτονεύει σε περιοχές που καθόλου τυχαία βρίσκονται στο επίκεντρο πολλών μονοπωλιακών σχεδιασμών: Ασία - Ειρηνικός, Κεντρική Ασία, Ευρασία. Είναι σίγουρο ότι Ουάσιγκτον και Μόσχα «συναντιούνται» σε κοινές «ανησυχίες» για το πώς θα μπορούσαν να διασφαλίσουν έστω ορισμένα εργαλεία ή πλεονεκτήματα, πιο «προνομιακής» «διαπραγμάτευσης» ή/και «συναλλαγής» με το Πεκίνο, με δεδομένη την ανερχόμενη πορεία του στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Την Τρίτη 24 Ιούλη, ο διευθυντής της ευρωπαϊκής «δεξαμενής σκέψης» «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων» Μαρκ Λέοναρντ έγραφε αναλυτικά στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για τις «επιφυλάξεις» που δημιουργεί στους Κινέζους η «δημιουργική καταστροφή του Ντόναλντ Τραμπ».

Ο Λέοναρντ εφιστούσε την προσοχή στις επιλογές που οι ΗΠΑ αναζητούν προσεκτικά στην εξωτερική τους πολιτική, με στόχο την «αντιμετώπιση» του βασικού τους ανταγωνιστή, αναρωτώμενος ρητορικά: «Ποιος είναι λοιπόν ο αληθινός κ. Τραμπ; Ο απερίσκεπτος αντιδραστικός (ηγέτης) που καταστρέφει κρίσιμες συμμαχίες ή η "σταθερή ιδιοφυΐα" που ασκεί πίεση στην Κίνα;».

Μεταφέροντας εκτιμήσεις και συζητήσεις από την Κίνα, ο Λέοναρντ ανέφερε: «Ελάχιστοι Κινέζοι θεωρούν ότι βασική ανησυχία του κ. Τραμπ είναι να επανεξισορροπήσει (απλά) το διμερές εμπορικό έλλειμμα. Αν ήταν αυτό, λένε, θα είχε ευθυγραμμιστεί με την ΕΕ, την Ιαπωνία και τον Καναδά ενάντια στην Κίνα, αντί να καταδιώκει τους συμμάχους της Αμερικής με τη δασμολογική του "μέθοδο". Θεωρούν ότι ο στόχος του Προέδρου των ΗΠΑ δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αναδιάταξη της παγκόσμιας τάξης... Καταστρέφει συστηματικά τους υπάρχοντες θεσμούς - από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου στη Βόρεια Αμερική (NAFTA) μέχρι το ΝΑΤΟ και τη συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα - ως ένα πρώτο βήμα προς την επαναδιαπραγμάτευση της παγκόσμιας τάξης με όρους πιο ευνοϊκούς για την Ουάσιγκτον...

Οταν αυτή η (παγκόσμια) τάξη καταστραφεί, η κινεζική ελίτ πιστεύει ότι ο κ. Τραμπ θα περάσει στο 2ο στάδιο: Την επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης της Αμερικής με άλλες δυνάμεις. Επειδή οι ΗΠΑ είναι ακόμα η πιο ισχυρή χώρα στον κόσμο, θα είναι ικανή να διαπραγματευτεί με άλλες χώρες από θέση ισχύος αν αντιμετωπίσει καθεμία χωριστά αντί μέσα από πολυμερείς οργανισμούς που ενισχύουν τον αδύναμο σε βάρος του ισχυρού...».

Σύμφωνα με τον Λέοναρντ, οι Κινέζοι αποδίδουν ακόμα και στη συνέντευξη Τύπου Τραμπ - Πούτιν στο Ελσίνκι έναν «στρατηγικό στόχο» και μιλώντας για «επάνοδο του Χένρι Κίσινγκερ», εκτιμούν ότι η Ουάσιγκτον δυναμώνει τις προσπάθειές της να «προσεγγίσει τη Ρωσία για να απομονώσει την Κίνα... Λένε (οι Κινέζοι) ότι ο κ. Τραμπ είναι ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος εδώ και 40 χρόνια που πλήττει την Κίνα ταυτόχρονα σε τρία μέτωπα: Το εμπορικό, το στρατιωτικό, το ιδεολογικό. Τον περιγράφουν ως "δάσκαλο τακτικής", που κάθε φορά εστιάζει σε ένα θέμα και εξασφαλίζει όσο περισσότερους συμβιβασμούς μπορεί... Ακόμα τον αντιμετωπίζουν και ως στρατηγό, που επιθυμεί να κηρύξει ανακωχή σε κάθε τομέα όταν δεν υπάρχουν άλλοι συμβιβασμοί να γίνουν, και τότε να συνεχίσει με το άνοιγμα νέου "μετώπου"...».