Μέσα σε μια πενταετία (2012 - 2017), πάνω από 700.000 άνθρωποι πέρασαν το κατώφλι των ΚΕΠΑ («Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας»). Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), οι βαριά ανάπηροι ξεπερνούν τις 500.000. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ανακοινώσει ότι αναπηρικά επιδόματα θα δικαιούνται μόλις οι 185.000, ενώ ήδη την τελευταία πενταετία έχουν μείνει χωρίς αναπηρικό επίδομα και σύνταξη πάνω από 150.000 άνθρωποι. Ενδεικτικό είναι ότι το ποσοστό των συνταξιούχων αναπηρίας του ΙΚΑ το 2008 ήταν 14% του συνόλου, ενώ δέκα χρόνια μετά έχει πέσει κάτω από το 6%...

Ακόμη όμως και οι «τυχεροί» που θα λάβουν επίδομα αναπηρίας, περνώντας κάθε τρεις και λίγο από Επιτροπές, στην πραγματικότητα παίρνουν ψίχουλα που δεν φτάνουν ούτε για τα απολύτως απαραίτητα για να καλύψουν τις ανάγκες της ασθένειας/αναπηρίας τους, πολύ περισσότερο για να ζήσουν αξιοπρεπώς απ' αυτά: Τα επιδόματα αναπηρίας σήμερα κυμαίνονται από 200 ευρώ (π.χ. για τους νεφροπαθείς), η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων βρίσκεται γύρω στα 300 ευρώ (π.χ. βαριές αναπηρίες), ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό παίρνει 700 ευρώ (παραπληγικοί και άνεργοι τυφλοί).

Την τελευταία δεκαετία, οι δαπάνες για την Πρόνοια μειώθηκαν κατά 50%, ενώ το 3ο μνημόνιο προέβλεπε νέα μείωση κατά 900 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στα χνάρια των προκατόχων της, περνάει μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα προκειμένου να μειώσει ακόμη περισσότερο το κόστος για το αστικό κράτος και τις ελάχιστες παροχές που δίνονται σήμερα. Η κατεύθυνση που έχει δοθεί - με βάση και την έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα το 2013 - είναι η συνολική δαπάνη για τα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας να πέσει από το 1% του ΑΕΠ στο 0,3%.

Σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του αντιλαϊκού στόχου, που θα επιδεινώσει παραπέρα τη ζωή των ΑμεΑ και των χρόνιων πασχόντων από τα λαϊκά στρώματα, αποτελεί η περιβόητη «λειτουργικότητα» της αναπηρίας.

Οπως αναφέρεται στην πρόσφατη απόφαση του Γιούρογκρουπ για τη «μεταμνημονιακή» περίοδο, «η Ελλάδα θα ολοκληρώσει τη μεταρρύθμιση των δικτύων κοινωνικής ασφάλισης που δρομολογήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος. Για τον σκοπό αυτό θα εφαρμοστεί σε όλα τα επιδόματα αναπηρίας η νέα προσέγγιση για τον προσδιορισμό της αναπηρίας, με βάση τόσο την ιατρική όσο και τη λειτουργική αξιολόγηση μέχρι τα μέσα του 2019».

Ηδη, σε αυτήν την κατεύθυνση, έχει προηγηθεί το «ανοιχτό» σε μελλοντικές Υπουργικές Αποφάσεις και εγκυκλίους άρθρο 215 του πολυνομοσχεδίου που ψηφίστηκε τον περασμένο χειμώνα, σχετικά με το νέο σύστημα και τα κριτήρια απονομής των επιδομάτων των ΑμεΑ και των συντάξεων αναπηρίας.

Η λεγόμενη «λειτουργικότητα» ή «λειτουργική αξιολόγηση» της αναπηρίας θέτει ως κριτήριο για να πάρει κάποιος επίδομα ή σύνταξη την οικονομική κατάσταση του αναπήρου και της οικογένειάς του, την κοινωνικότητά του, την περιουσιακή του κατάσταση, το μορφωτικό του επίπεδο κ.ά., παραγκωνίζοντας τις αυξημένες και ιδιαίτερες καθημερινές ανάγκες του.

Μέσα από το σύνολο των κριτηρίων της «λειτουργικότητας», δημιουργούνται πρόσθετα φίλτρα ώστε οι κρατικές παροχές να χορηγούνται μόνο σε όσους βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης. Ο «κόφτης» της «λειτουργικότητας», εξάλλου, δεν είναι σημερινό «φρούτο», αποτελεί στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ, είχε πρωτοανακοινωθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2002, λίγα χρόνια αργότερα επιχείρησε να την περάσει η κυβέρνηση της ΝΔ και σήμερα επανέρχεται.

Κι όλα αυτά όταν, με το ήδη διαμορφωμένο αντιλαϊκό πλαίσιο, οι καταγγελίες για «σφαγή» στα ποσοστά αναπηρίας και απάνθρωπες συμπεριφορές από τις Επιστημονικές Επιτροπές των ΚΕΠΑ είναι αμέτρητες, αναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να μπαίνουν σ' ένα κυνηγητό ποσοστών με ενστάσεις, εξετάσεις, επανεξετάσεις, επιπλέον έξοδα και ταλαιπωρία.

Τα ποσοστά για τη σκλήρυνση κατά πλάκας έχουν πέσει στο 30%, παιδιά με βαριά νοητική στέρηση βγαίνουν με ποσοστά αναπηρίας 45 και 50% ή ακόμη χαρακτηρίζονται ικανά προς εργασία, χάνοντας τη δυνατότητα της έμμεσης ασφάλισης από τον γονιό/σύζυγο ή τη δυνατότητα να πάρουν μέρος της σύνταξης του θανόντα γονιού. Κόβονται ποσοστά σε μη εμφανείς αναπηρίες, που όμως η σοβαρότητά τους είναι οξυμένη (π.χ. νευρολογικές εκφυλιστικές παθήσεις).

Οσον αφορά τους εργαζόμενους που παθαίνουν εργατικό «ατύχημα» ή σοβαρό πρόβλημα υγείας, το πρώτο διάστημα που είναι εμφανές το πρόβλημα και δικαιούνται προσωρινή αναπηρική σύνταξη, τους δίνεται το ανάλογο ποσοστό. Συχνά, όμως, όταν πλησιάζουν κοντά στη μονιμοποίηση της σύνταξης - μετά την 5η επανεξέταση - τους μειώνεται το ποσοστό. `Η σε άλλες περιπτώσεις, που κάποιος αδυνατεί να κάνει το επάγγελμα που έκανε μέχρι πρόσφατα, χωρίς να του εξασφαλίζεται άλλη θέση εργασίας, δεν παίρνει σύνταξη αναπηρίας καθώς κρίνεται ικανός προς εργασία.

Να σημειωθεί, εξάλλου, ότι σύμφωνα με το ν. 2643, το 4% των θέσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα πρέπει να διατίθεται σε ανάπηρους και χρονίως πάσχοντες. Ο συγκεκριμένος νόμος έχει να εφαρμοστεί εδώ και μία δεκαετία, ενώ πάνω από το 90% των ικανών προς εργασία αναπήρων είναι άνεργοι...

Ολα τα κόμματα που υπηρετούν τις επιταγές του κεφαλαίου έχουν τεράστιες ευθύνες για αυτήν την εγκληματική πολιτική, την ίδια πολιτική που συγχρόνως αφήνει πίσω της καθημερινά σακατεμένους εργάτες από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν.

Το επιστημονικό προσωπικό, οι γιατροί οφείλουν να αρνηθούν να χρησιμοποιηθούν ως μηχανισμός περικοπής επιδομάτων σε βάρος των χρονίως πασχόντων από τα λαϊκά στρώματα, για να εξασφαλιστούν κονδύλια για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Είναι επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση της πάλης για ένα κεντρικά σχεδιασμένο δίκτυο υπηρεσιών πρόληψης της αναπηρίας και προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Που θα συνδέεται με εξειδικευμένες αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης της οικογένειας και εξειδικευμένα κέντρα για βαριές αναπηρίες, δημόσια κέντρα πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης, θεραπείας και αποκατάστασης, δωρεάν παροχή όλων των απαραίτητων φαρμάκων και βοηθημάτων, δημόσια και δωρεάν κέντρα ανοιχτής ή κλειστής, προσωρινής ή μόνιμης παραμονής και στήριξης των βαριά αναπήρων.