Ο Κώστας Κοράκης, καρδιοπαθής με τρεις αγγειοπλαστικές, με κλάσμα εξώθησης αριστερής κοιλίας 35% και διαβητικός τύπου Β, έχει ανεπανόρθωτη καρδιακή βλάβη. Από τα 15 του εργαζόταν ως μεταλλεργάτης σε μηχανουργεία.

«Το 2012 βγήκα με αναπηρική σύνταξη με 67% για δύο χρόνια. Πέρασα άλλες τέσσερις φορές από Επιτροπές και έπαιρνα το ίδιο ποσοστό. Το 2018, χρονιά όπου θα κατοχύρωνα το δικαίωμα στη μόνιμη και πλήρη αναπηρική σύνταξη, μείωσαν το ποσοστό στο 55%, με τη δικαιολογία ότι "άλλαξε η νομοθεσία". Δεν άλλαξε όμως η ασθένειά μου! Βάσει του παλιού νόμου δικαιούμαι περίπου τη μισή της αναπηρικής σύνταξης που έπαιρνα, δηλαδή 300 ευρώ. Εδώ δεν τα έβγαζα πέρα με την ολόκληρη. Με τις νέες περικοπές που λένε ότι θα γίνουν δεν ξέρω πού θα πάει. Δεν έχω αντοχές να περπατήσω ή να ανέβω μια σκάλα. Είναι αδύνατο να δουλέψω... Εχω 8.050 βαρέα ένσημα, πληρωμένα λεφτά είναι όλα αυτά. Δεν ζητάω να μου χαρίσουν κάτι!», λέει στον «Ριζοσπάστη».

Η Β., 7 μηνών έγκυος, πάσχει από «συστηματικό ερυθηματώδη λύκο» που έχει πειράξει διάφορα ζωτικά όργανα. Ενώ έπαιρνε ποσοστό αναπηρίας 67%, πριν λίγες μέρες τα ΚΕΠΑ τής μείωσαν το ποσοστό στο 42%.

«Στη Δευτεροβάθμια Επιτροπή των ΚΕΠΑ», καταγγέλλει, «δεν δέχτηκαν καν τις καινούριες εξετάσεις που είχα κάνει. Με ρώτησαν τι έχω κι όταν τους είπα, μου απάντησαν ότι δεν είναι ασθένεια. "Ξέρεις πολλούς που να έχουν δύο σπλήνες, όζους στα επινεφρίδια, διόγκωση συκωτιού;" Η απάντησή τους ήταν "Γιατί δεν έχεις αποβάλει; Ο «λύκος» κάνει αποβολές, άρα είσαι μια χαρά", μου είπαν και με έβγαλαν έξω!»...

Να σημειωθεί ότι η Β. δεν διεκδικεί καν κάποιο επίδομα. Οπως μας εξηγεί: «Χρειάζομαι το ποσοστό προκειμένου να παίρνω ακόμη κι αυτές τις ελάχιστες παροχές, όπως το κοινωνικό τιμολόγιο. Στα φάρμακα, αντί για 25%, η συμμετοχή μου θα είναι στο 10%. Μόνο τα φάρμακά μου είναι περίπου 300 ευρώ το μήνα και οι γιατροί άλλα 200 ευρώ το μήνα. Δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορώ να πηγαίνω στα πρωινά ραντεβού γιατί δεν μου δίνουν άδεια από τη δουλειά. Αν έχω το ποσοστό μπορώ να διεκδικήσω καλύτερες συνθήκες εργασίας, να μην βγαίνω σε εξωτερικές δουλειές, καθώς είναι απαγορευτικό να βγαίνω στον ήλιο. Δεν παίρνουν καν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα στην καθημερινή μου ζωή και στη δυνατότητά μου να εργαστώ. Θέλω να έχω εκείνα τα στοιχειώδη μέτρα στήριξης για την εξασφάλιση μιας κάποιας ποιότητας στην καθημερινή μου ζωή και την καλύτερη αντιμετώπιση της νόσου».

Η Αθανασία πάσχει από σοβαρή νόσο και μάλιστα σε φάση υποτροπής, περνάει για πέμπτη χρονιά από Επιτροπή και, ενώ μέχρι πρότινος είχε 67%, της ανακοινώθηκε ότι το ποσοστό μειώνεται στο 50%.

«Η απόφαση είναι 100% απαράδεκτη. Εργάζομαι και θέλω να παραμείνω εργαζόμενη», μας λέει, «όμως αυτό δεν σημαίνει ότι και αυτά τα ελάχιστα που μου εξασφαλίζει το 67%, έως τώρα τουλάχιστον, δεν τα έχω ανάγκη και δεν τα διεκδικώ. Η δικαιολογία που μου έκοψαν το ποσοστό είναι η κλασική, ότι είμαι λειτουργική, περπατάω, δουλεύω, άρα δεν έχω ανάγκη, με βάση τα δικά τους απάνθρωπα δεδομένα. Το ζήτημα είναι ότι ένας άνθρωπος που έχει χρόνια προβλήματα υγείας δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να εργάζεται ή να είναι λειτουργικός. Κάθε άλλο. Είμαι 27 ετών και δεν θέλω να κάτσω στην άκρη. Ομως έχω και ιδιαίτερες ανάγκες, όπως να έχω περισσότερες μέρες άδεια, να εργάζομαι λιγότερες ώρες, να μην εκτίθεμαι σε κινδύνους. Δεν έχεις τις ίδιες αντοχές μ' έναν υγιή».

Για την Ιστορία, στις σοσιαλιστικές χώρες όταν ένας εργαζόμενος πάθαινε ατύχημα ή κάποια ασθένεια, αν το επιθυμούσε και ο ίδιος, η σοσιαλιστική επιχείρηση ή η υπηρεσία στην οποία δούλευε προχωρούσε σε προσαρμογές, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί ο ανάπηρος με μειωμένες ώρες και μέρες εργασίας.