Σε εκδήλωση της ΚΟ Αττικής με θέμα την προσφορά του ΚΚΕ στην απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισότητα μίλησε την περασμένη Τετάρτη η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση, που ήταν ενταγμένη στις «100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις» για τα 100χρονα του ΚΚΕ παρουσιάστηκε καλλιτεχνικό πρόγραμμα και διακινήθηκε ειδική έκδοση που αναδείκνυαν την πρωτοπόρα, μαχητική δράση του ΚΚΕ για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση.

Στο σημερινό φύλλο του «Ριζοσπάστη» δημοσιεύονται εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας, μέσα από την οποία παρουσιάστηκαν πλευρές της πρωτοπόρας δράσης από την 100χρονη Ιστορία του Κόμματος, αλλά και ζητήματα που αφορούν τα σημερινά καθήκοντα των κομμουνιστριών και κομμουνιστών στην εξειδίκευση της πολιτικής παρέμβασης στις γυναίκες.

Είμαστε περήφανες και περήφανοι για τα 100 χρόνια του Κόμματός μας. Η περηφάνια μας σχετίζεται με την κομμουνιστική μας ιδεολογία. Απ' αυτήν πηγάζουν οι πρωτοπόρες ιδέες και ανατρεπτικές πολιτικές θέσεις και πράξεις μας εδώ και έναν αιώνα.

Το ΚΚΕ στην Ελλάδα έκανε την ανατροπή σε ιδέες και πρακτικές για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική εργασία, στις σχέσεις των δύο φύλων. Εδώ και έναν αιώνα αναδείξαμε ότι βάση για την κατάργηση των ανισότιμων σχέσεων μεταξύ άνδρα και γυναίκας είναι η συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική εργασία και προϋπόθεση κατάργησης κάθε κοινωνικής ανισότητας σε βάρος της γυναίκας είναι η κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων στην παραγωγή, στο εμπόριο, στον τουρισμό, σ' όλων των ειδών τις εργασίες.

Δεν πρόκειται ούτε για αυτονόητες ιδέες ούτε γι' αυτονόητες κατακτήσεις.

Το πόσο νέο και επαναστατικό είναι το ΚΚΕ μπορείτε εύκολα να το διαπιστώσετε, γνωρίζοντας τι ανέδειξε, τι διεκδίκησε, τι οργάνωσε, τι πραγματοποίησε για τα δικαιώματα της γυναίκας στην εργασία, στην οικογένεια, για την ισονομία που θα προωθούσε την ισοτιμία της γυναίκας σ' όλες τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και πρόσθετες ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη γυναίκα.

Είναι γνωστό ότι και το αστικό γυναικείο κίνημα ζητούσε ψήφο για τη γυναίκα. Ομως ήταν η κυβέρνηση του ΕΑΜ με πυρήνα το ΚΚΕ που έκανε πράξη για πρώτη φορά όχι μόνο την ψήφο κάθε ενήλικης γυναίκας χωρίς προϋποθέσεις εισοδήματος ή μόρφωσης, αλλά και την ψήφο προς τη γυναίκα, το δικαίωμα δηλαδή να εκλέγεται η γυναίκα, έκανε πράξη τη συμμετοχή της εργάτριας και της αγρότισσας στα όργανα των λαογέννητων θεσμών στις περιοχές που απελευθέρωνε από την τριμερή ιμπεριαλιστική - φασιστική κατοχή.

Ηταν η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση που ανέδειξε γυναίκες στα νέα όργανα διοίκησης στα χωριά και τις κωμοπόλεις, εκεί που ο Δημοκρατικός Στρατός απάλλασσε από τους διωγμούς, τη βία της ντόπιας και εγγλέζικης αστικής τάξης.

Η ανάδειξη γυναικών και στα όργανα του ΚΚΕ, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν αποτέλεσμα της ιδιαίτερης και έντονης ιδεολογικής - πολιτικής, οργανωτικής εσωκομματικής προσπάθειας του ΚΚΕ, σε όλες τις φάσεις και τις περιόδους της ύπαρξής του.

Το Κόμμα μας δεν φοβήθηκε δημόσια να καταδικάσει ό,τι αναχρονιστικό, αντιδραστικό βάραινε ως κληρονομιά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμα και στις δικές του δυνάμεις.

Οι αναχρονιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε βάρος των εργατριών, των εργαζόμενων γυναικών δεν παραμερίστηκαν χωρίς σκληρό τίμημα.

Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ, στην περίοδο του Μεσοπολέμου και αργότερα, οι κομμουνίστριες πλήρωσαν την πρωτοπόρα δράση τους με το τίμημα της φυλακής και εξορίας.

Ηδη από τη δεκαετία του 1920, στα πρώτα χρόνια του Κόμματος, βρίσκουμε γυναίκες κομμουνίστριες στις Φυλακές Αβέρωφ. Βρίσκουμε την εργάτρια Κούλα Δαυλάκου, την Πέρσα Βλάση, την Αύρα, την Ηλέκτρα κι άλλες.

Εργάτριες, δασκάλες, νοσηλεύτριες, γιατρίνες, ηθοποιοί, αγρότισσες, αλλά και νοικοκυρές πύκνωσαν τις γραμμές του ΕΑΜ. Μαθήτριες, φοιτήτριες αλλά και εργατοκόριτσα ήταν μέλη της ΕΠΟΝ, βρέθηκαν στη γραμμή πυρός με τον ΔΣΕ, βρέθηκαν παντού όπου διεξαγόταν ο σκληρός ταξικός αγώνας.

Την Ιστορία της ισοτιμίας και μέσα στο Κόμμα και στην κοινωνία για λογαριασμό των γυναικών του λαού έγραψαν γυναίκες όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου.

Οι κομμουνίστριες έδωσαν νέα ήθη, χάραξαν νέους δρόμους στις σχέσεις των δύο φύλων, στη φροντίδα των παιδιών. Γυναίκες όπως η Αύρα Παρτσαλίδου, η Ρούλα Κουκούλου, η Μαρία Ράπτη, σύζυγος του Κώστα Κολιγιάννη, δεν εξάρτησαν την πορεία τους μέσα στο Κόμμα από την πορεία του στελέχους - άνδρα τους.

Τα γράμματα των φυλακισμένων και εξορισμένων γυναικών προς τους άνδρες, τους γονείς, τα παιδιά τους, τ' αδέλφια τους είναι ντοκουμέντα αντιλήψεων και πρακτικών που συνδυάζουν το βαθύ συναίσθημα με την κομμουνιστική συνείδηση, με την άκαμπτη αφοσίωση στο σκοπό της κοινωνικής απελευθέρωσης, την ένταξη της ατομικής ανάγκης στην κοινωνική ανάγκη.

Ποια πνευματική και ψυχική δύναμη κρύβεται πίσω από τις ξεκάθαρες λέξεις της Ηλέκτρας Αποστόλου (τότε με το συζυγικό της Σιδερίδου) στα γράμματά της από την Ανάφη το 1940, πριν από τον πόλεμο, πώς περνά από το «αγαπημένε μου Γιάννη» στο «αγαπητέ Γιάννη» μαθαίνοντας ότι έκανε δήλωση. Πόσο καθαρή ήταν η δική της προσπάθεια να τον βοηθήσει να μην κάνει κι άλλη υποχώρηση, να μη φτάσει στην προδοσία. Ομως όταν χειροτέρεψε η δική του στάση, παρόλο που ήταν ο πατέρας του παιδιού της, πόσο καθαρά του ανακοίνωσε:

«... οι δρόμοι μας χωρίστηκαν εντελώς. Η αγάπη η δική μας, η μεγάλη μας φιλία, στηρίζονταν προπαντός πάνω στο γεγονός ότι τραβούσαμε τον ίδιο δρόμο στη ζωή. Σήμερα εσύ άλλαξες το δρόμο σου ενώ εγώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω τον παλιό. Το γράμμα αυτό είναι το τελευταίο που σου γράφω».

Η ίδια η ζωή σε συγκεκριμένες συνθήκες φτιάχνει πιο μαζικά ηρωίδες και ήρωες, αναγκάζει γυναίκες, άνδρες, ακόμα και παιδιά ν' αψηφήσουν τις κακουχίες, το θάνατο, γιατί ήδη η ζωή τους έχει ευτελιστεί, γιατί ο ηρωισμός ταυτίζεται με τον αυθόρμητο αγώνα της επιβίωσης.

Ομως, για να μην πάνε χαμένες τέτοιες πιο μαζικές αντιδράσεις, για να έχουν στόχο οργανωμένης εξέγερσης εξόδου από τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που γεννούν την εκμετάλλευση, τον πόνο και την καταστροφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, χρειάζονται σήμερα οι συνειδητές ηρωίδες. Χρειάζονται οι ηρωίδες και οι ήρωες των περιόδων της αντεπανάστασης, των συνθηκών που δεν βγάζουν ακόμα στους δρόμους μαζικά απελπισμένους άνδρες και γυναίκες, παρά την κοινωνική εκμετάλλευση και αδικία.

Παρά τις δυσκολίες, διευρύνεται ο αριθμός των γυναικών που ωριμάζει ταξικά πολιτικά η σκέψη τους. Στις σημερινές συνθήκες, που επικρατούν ο συμβιβασμός, η προσαρμογή παρά την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και ζωής, είναι οι καθημερινές συνειδητές ηρωίδες, οι κομμουνίστριες, αλλά και οι πρωτοπόρες εργαζόμενες που μάχονται στο σωματείο, στο Σύλλογο Γυναικών, στο Σύλλογο Γονέων, στο φοιτητικό - σπουδαστικό σύλλογο, όλες αυτές οι γυναίκες που καθημερινά παλεύουν να συνδυάσουν το ωράριο εργασίας με τις υποχρεώσεις σε παιδιά, υπερήλικες γονείς, αλλά και ν' ανταποκριθούν σε καθήκοντα του κινήματος, πολύ περισσότερο του Κόμματος, της ΚΝΕ.

Αυτές οι γυναίκες, οι σημερινές και αυριανές κομμουνίστριες, γράφουν Ιστορία. Ανοίγουν δρόμους στην κοινωνική πρόοδο, στον πολιτισμό και πρέπει να το συνειδητοποιήσουν, να νιώσουν περήφανες και δυνατές, να το μεταδώσουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους, σε νέες και νέους που βρίσκονται δίπλα τους στη δουλειά, στο σωματείο, στο οικογενειακό - φιλικό περιβάλλον τους.

Πιο βαθιά να νιώσουν και να συνειδητοποιήσουν πόσο ομορφαίνει τη ζωή ο συνειδητός ταξικός αγώνας. Πόσο αναπτύσσει τον άνθρωπο, πόσο πιο δημιουργικό τον κάνει ως γονιό, με ουσιαστική σχέση με το παιδί, η οποία δεν διαμορφώνεται μόνο ή κυρίως με δεσμούς αίματος.

Σήμερα, γίνεται πολύς λόγος με την προβολή επιστημονικοφανών θεωριών για την αναντικατάστατη ασφάλεια και ψυχική ισορροπία που παρέχουν η μητρική αγκαλιά και φροντίδα. Ετσι κρύβονται οι πραγματικές αιτίες της ανασφάλειας: Η έλλειψη κρατικής κοινωνικής ευθύνης, η ανταγωνιστικότητα που διέπει όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκληματικότητα, ιδιαίτερα οξυμένη στις πόλεις, η νευρικότητα και βία στην οικογένεια λόγω της ανεργίας, των άστατων ωραρίων εργασίας, των οικονομικών και άλλων κοινωνικών προβλημάτων, λόγω της έλλειψης κοινωνικής στήριξης των νέων ζευγαριών ή και ως αποτέλεσμα ακραίων αρνητικών καταστάσεων όπως η τοξικοεξάρτηση.

Γιατί να νιώθει ασφάλεια ένα βρέφος, ένα νήπιο, ένα παιδί εξαρτώμενο μόνο από τη μάνα του και όχι έχοντας τη φροντίδα ειδικών, βρεφοκόμων, νοσοκόμων, παιδαγωγών, γιατρών, κοινωνικών λειτουργών και άλλων;

Κι όλα αυτά δοκιμάστηκαν, πραγματοποιήθηκαν στη Σοβιετική Ενωση και άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Διαμόρφωσαν πολύ ξέγνοιαστους ανθρώπους, γυναίκες και άνδρες, πολύ περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε ώστε να γνωρίζουν συνειδητά τις πραγματικές συνθήκες της ξεγνοιασιάς τους, τους κινδύνους που την απειλούσε, να είναι συνειδητοί πολίτες της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ικανοί να την υπερασπιστούν, ικανοί να διεξάγουν με επιτυχία την ταξική πάλη με τον καπιταλιστικό περίγυρο, με τις εγχώριες μικροαστικές παραφυάδες και καταβολές, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ψυχρού ή θερμού ιμπεριαλιστικού πολέμου, αντεπανάστασης.

Το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, το ΚΚΕ έχουν δώσει απαράμιλλα δείγματα του νέου ανθρώπου, του κομμουνιστή.

Σκεφτείτε πόσο πρωτοπόρο ήταν να δίνονται η στοργή και η φροντίδα προς τα παιδιά απ' όλες τις γυναίκες, μάνες και μη, μικρές και μεγάλες, μέσα στις φυλακές και τις εξορίες.

Και σήμερα η φροντίδα για τα παιδιά, η φροντίδα για τη μόρφωση, τη διαπαιδαγώγηση, την ανάπτυξή τους πρέπει να εκπορεύεται και από κάθε πρωτοπόρα μαζική οργάνωση, ακόμα περισσότερο από την Οργάνωση Βάσης του Κόμματος και της ΚΝΕ. Οχι ν' αφήνουμε τη γυναίκα μαχήτρια, την κομμουνίστρια μόνη της σ' αυτήν την πλευρά του αγώνα.

Ακόμα πιο αποφασιστικά και τολμηρά, συλλογικά να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να ενταχθούν νέες πρωτοπόρες δυνάμεις εργαζόμενων γυναικών στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, να νιώσουν ότι αυτός είναι ο δρόμος για ν' αποκτήσουν νέες δυνάμεις και αντοχές, ελπίδα ρεαλιστική, ζωή πλούσια σε δράση, συνειδητή, όχι άσκοπη, όχι φαινομενικά μόνο πετυχημένη στον έναν ή άλλον τομέα.

Οι εργάτριες, οι μισθωτές εργαζόμενες γυναίκες είναι η πηγή για να διαμορφωθεί το ρυάκι, το ποταμάκι, ο χείμαρρος των συνειδητών μαχητριών της ζωής και του μέλλοντος, των κομμουνιστριών που μαζί με τους κομμουνιστές θα ηγηθούν της κοινωνικής και πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μόνο το επαναστατικό ξερίζωμα των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας κι όλων των άλλων κοινωνικών σχέσεων που διαμορφώνονται γύρω απ' αυτές, μόνο η θεμελίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του επιστημονικού κεντρικού προγραμματισμού στην οργάνωση και διεύθυνση της παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών μπορούν να διαμορφώσουν πραγματικά ισότιμες σχέσεις, αμοιβαίου σεβασμού ανάμεσα στα δύο φύλα, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, να ξεριζώσουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, να διαμορφώσουν ειλικρινείς σχέσεις συντροφικότητας, συναδελφικότητας, φιλίας και έρωτα.

Αυτή η δυνατότητα και προοπτική δεν μπορεί να έρθει από μόνη της, βασισμένη μόνο στην αλλαγή κάποιων συνθηκών που δεν διαμορφώνονται κυρίως από τη διάθεση, τη θέληση, τη στάση ζωής των ανθρώπων που υφίστανται την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Γιατί, βέβαια, υπάρχουν και τέτοιες συνθήκες, αντικειμενικές, δηλαδή συνθήκες που διαμορφώνονται από τις ίδιες τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τις νομοτέλειές του, όπως είναι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ανισόμετρη ανάπτυξη, η εκδήλωση οικονομικής κρίσης, η καταστροφή μέρους του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή του ανθρώπου ως παραγωγικής δύναμης, η παρασιτική παραγωγή και εργασία, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι για το μοίρασμα αγορών, πηγών Ενέργειας κ.ά.

Τις ευκαιρίες για ν' απαλλαγούμε απ' όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, συχνά όχι άμεσα προβλέψιμες, θα μας τις δώσει η ζωή, όμως πρέπει να έχουμε την ικανότητα να τις αξιοποιήσουμε κι αυτό δεν είναι δεδομένο.

Το επαναστατικό εργατικό - λαϊκό κίνημα αξιοποίησε με επιτυχία τέτοιες ευκαιρίες, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση στη Ρωσία τον Νοέμβρη του 1917, αλλά κι έχασε τέτοιες ευκαιρίες π.χ. στη Γερμανία το 1918 - 19, στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1944, όταν είχε φθαρεί η καπιταλιστική εξουσία λόγω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ενώ εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, συχνά υπό την καθοδήγηση του ΚΚ, είχαν βρεθεί ένοπλα οργανωμένες, αφού πάλεψαν ενάντια στην ξένη κατοχή.

Ομως, δεν είχαν καθαρό προσανατολισμό πάλης για την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, για τη ριζική ανατροπή των οργάνων της καπιταλιστικής εξουσίας κι όχι την αναστήλωσή τους με στήριξη των κομμουνιστών σε κυβερνήσεις που δήθεν θα έκαναν τον καπιταλισμό πιο ανθρώπινο, δημοκρατικό, ειρηνικό.

Το ΚΚΕ έχει μελετήσει τους παράγοντες που επηρέασαν τη δική του γραμμή πάλης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα λάθη στη στρατηγική του, συζήτησε τα συμπεράσματα που βγαίνουν και συνεχίζει να τα συζητάει, γιατί θέλει να γίνουν κτήμα όλων των μελών του, αλλά και όσων συμπορεύονται στα κινήματα, όσων συμμερίζονται την κομμουνιστική ιδεολογία, προσεγγίζουν και συζητούν τις πολιτικές μας θέσεις.

Ετσι καταλαβαίνουμε τον εορτασμό των 100 χρόνων του ΚΚΕ, όχι στενά επετειακά, αλλά συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Η αυτοκριτική και τα διδάγματα από ανεπάρκειες ανωριμότητας ή λάθη του Κόμματός μας δεν πρέπει ν' αφήνουν περιθώρια στην κακοπροαίρετη λαθολογική αντι-ΚΚΕ επίθεση, αλλά και στο μηδενισμό.

Είναι πολύ πλούσια τα συμπεράσματα από δράση θετική, σωτήρια για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, όπως η οργάνωση της πάλης για πραγματική βελτίωση των συνθηκών δουλειάς και ζωής εργατριών κι εργατών, μαθητών, αγροτισσών - αγροτών, η οργάνωση της επιβίωσης από την πείνα στις πόλεις επί γερμανικής κατοχής. Ο,τι κατέκτησε η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα στον καπιταλισμό, ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων. Τίποτα δεν χαρίστηκε, τίποτα δεν δόθηκε με τη θέληση της καπιταλιστικής εξουσίας παρά μόνο γιατί ένιωσε την ανάσα της απειλής στο σβέρκο της.

Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, φύτρωσε ο σπόρος της ιδιαίτερης δουλειάς με τις γυναίκες που είχε ρίζες στο Κόμμα μας και με την καθοδήγηση της ΚΔ στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930.

Αν υπήρχε ανάγκη τότε που η πρώτη στατιστική απογραφή το 1928, μετά και την ενσωμάτωση των προσφύγων της Μ. Ασίας, κατέγραφε ότι οι γυναίκες αποτελούσαν το 31% του συνολικού εργαζόμενου πληθυσμού και το 70% αυτών δούλευε στην αγροτική παραγωγή, σκεφτείτε τη σημασία που έχει σήμερα, όταν οι γυναίκες αποτελούν το 45% του εργαζόμενου πληθυσμού, ενώ το 85% αυτών είναι μισθωτές.

Από το 1993 ανέβηκε κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες η συμμετοχή των γυναικών στο Μισθωτό Εργατικό Δυναμικό. Οφείλουμε διπλά και τριπλά να προβληματιζόμαστε αν εκφράζεται σε άνοδο της συμμετοχής των μισθωτών γυναικών στα σωματεία, αν γίνονται βήματα ανάπτυξης της ταξικής πολιτικής τους συνείδησης, να σκεφτόμαστε δημιουργικά προς αυτήν την κατεύθυνση.

Πρώτα απ' όλα είναι περιορισμένη η συγκεκριμένη αντίληψη της κατάστασης ανά κλάδο εργασίας. Στοιχεία από 73 Ομοσπονδίες δίνουν αναλογία συμμετοχής γυναικών στα Διοικητικά Συμβούλια των πρωτοβάθμιων σωματείων αυτών των Ομοσπονδιών, περίπου 30%. Πιο ευνοϊκή εικόνα δίνουν στοιχεία της Τομεακής Οργάνωσης Επισιτισμού - Τουρισμού της Αττικής. Η συμμετοχή των γυναικών στους μισθωτούς του κλάδου είναι 45%. Με βάση τα Μητρώα του Συνδικάτου, γυναίκες είναι το 37% και στους εκλεγμένους συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι γυναίκες είναι το 45%.

Είναι πεδίον ταξικής πάλης λαμπρόν ν' ασχοληθεί, πρώτα απ' όλα το γυναικείο κομματικό δυναμικό του κάθε κλάδου με τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, με το πώς παραποιούνται αυτές οι ανάγκες από την αστική πολιτική, τους στόχους και την πολιτική της EE, των κυβερνήσεων, το πώς όλο το σύστημα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο, στρώνει το ιδεολογικό έδαφος γι' αυτές τις παραποιήσεις, μιλώντας παραπλανητικά για την ισότητα των δύο φύλων ή και για τη λεγόμενη έμφυλη ταυτότητα.

Είναι πεδίον προσφοράς στην ταξική πάλη το κάθε γυναικείο κομματικό στέλεχος να συμβάλει στην εξειδίκευση της ιδεολογικής και πολιτικής παρέμβασης του Κόμματος στις γυναίκες του κλάδου υπολογίζοντας και το εργασιακό αντικείμενό τους.

Για παράδειγμα, οι γυναίκες επιστήμονες - τεχνικοί να δημιουργήσουν στην εργονομία μέσων παραγωγής, μέσων οικιακής συντήρησης, μέσων μεταφοράς από τη σκοπιά και των ιδιαίτερων αναγκών των γυναικών. Καλλιτέχνιδες ν' αναδείξουν δημιουργικά και σε όλες τις διαστάσεις την κομμουνιστική αντίληψη για την κοινωνική θέση της γυναίκας.

Το ζήτημα δεν είναι ν' αναρωτηθούμε γιατί χρειάζεται αυτή η εξειδικευμένη δουλειά του Κόμματος σ' έναν κλάδο που μπορεί ακόμα και να πλειοψηφούν οι γυναίκες, αλλά γιατί δεν εκφράζεται σε σχετικά μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών στις κομματικές δυνάμεις, αλλά και στην ανάλογη ανάδειξη γυναικών και ως συνδικαλιστικών στελεχών. Να διερευνήσουμε τους πρόσθετους παράγοντες που επιδρούν ανασταλτικά ή και αποτρεπτικά στη συμμετοχή εργαζόμενων γυναικών στα σωματεία των μισθωτών, σε συλλόγους ή ενώσεις αυτοαπασχολούμενων.

Το κυριότερο είναι ν' αναβαθμιστεί η απαιτούμενη προσοχή του Κόμματος στη δουλειά με τις εργαζόμενες γυναίκες, να εκφραστεί με πιο ικανοποιητική συμμετοχή γυναικών στις γραμμές του Κόμματος σε κάθε σημαντικό κλάδο εργασίας, με σημαντική ανάδειξη γυναικών στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος, της ΚΝΕ, στα όργανα των μαζικών οργανώσεων.

Αν έχουμε κατανοήσει ως κομμουνίστριες, ως συνειδητά συμπορευόμενες με το Κόμμα, ως μέλη της ΚΝΕ την κομμουνιστική αντίληψη για το ζήτημα της γυναικείας ανισοτιμίας, το γυναικείο ζήτημα ως ένα σύνθετο ιστορικό, κοινωνικοταξικό, φιλοσοφικό, πολιτιστικό ζήτημα, τότε δεν θα θεωρούμε ενδόμυχα ή ανοικτά ότι η κατάκτηση της τυπικής - νομικής ισότητας για τα δύο φύλα έχει καταργήσει τις χιλιάδες ανισοτιμίες ανάμεσα στα δύο φύλα, τις αναχρονιστικές προκαταλήψεις και πρακτικές που επιβιώνουν ακόμα και στις συνθήκες του σημερινού καπιταλισμού, με την αρκετά εκτεταμένη τυπική οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας από τον άνδρα της οικογένειας. Θα είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε και να εξηγήσουμε τις σύγχρονες εκδηλώσεις και αντιφάσεις του, όπως ότι:

-- Για χάρη της διαχείρισης της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, αναβίωσαν θεωρίες για τον πρωταρχικό ρόλο της γυναίκας στη μητρότητα και την οικογένεια. Στην πιο εκλεπτυσμένη μορφή τους προπαγανδίζουν την απομάκρυνση της γυναίκας από την κοινωνική εργασία όταν μένει έγκυος, μέχρι να πάνε τα παιδιά στο σχολείο. Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο χυδαίες θέσεις της ΧΑ.

-- Για χάρη της υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης των τομέων Υγείας, Πρόνοιας, προβλήθηκαν ανορθολογικές θεωρίες για τον τοκετό στο σπίτι, που πριμοδοτήθηκε και με ανάλογο επίδομα, υποστηρίχθηκε ο θηλασμός μέχρι 2 και πλέον χρόνια.

Είναι αντιλήψεις και πρακτικές που βρίσκουν έδαφος σε νέες γυναίκες, σε φίλες, ακόμα και μέλη του Κόμματος, είναι ιδέες και πρακτικές που αναχαιτίζουν τη ριζοσπαστικοποίηση της γυναίκας, επηρεάζουν αρνητικά τη στάση της στο δίπολο εργασία - μητρότητα, αναστέλλουν τη συμμετοχή της στο κίνημα, ιδιαίτερα στο επαναστατικό εργατικό κίνημα, δηλαδή στο κομμουνιστικό.

Αποτελούν αντικείμενο της ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης των Οργανώσεων στις γυναίκες του κάθε κλάδου, δημιουργικής ανάπτυξης των θέσεών μας, ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης, της Υγείας, της Τέχνης, των επιστημών. Είναι ζητήματα και για τις μαζικές οργανώσεις, με την ανάλογη προσαρμογή στα αιτήματα πάλης, στην αντιπαράθεση με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Μπορούμε να αναπτύξουμε το σύνθημα του Λένιν:

«Η απελευθέρωση της γυναίκας, μισθωτής και αυτοαπασχολούμενης, πρέπει να γίνει από τις ίδιες τις γυναίκες της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες συμμετέχοντας στο επαναστατικό εργατικό κίνημα».

Ας μετρήσουμε τ' αποτελέσματα της δουλειάς μας για την οργάνωση γυναικών στο τέλος της χρονιάς με το πέρασμα του Κόμματός μας στη δεύτερη εκατονταετία της ζωής του.

Πιο αποτελεσματικά ν' ανεβάσουμε την ικανότητά μας στην ταξική αντίληψη των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, μελετώντας άρθρα, κείμενα από την ΚΟΜΕΠ, τον «Ριζοσπάστη», διαβάζοντας τα βιβλία της «Σύγχρονης Εποχής», ιστορικά, πολιτικά, λογοτεχνικά, ανοίγει το μυαλό μας, πλουτίζεται το συναίσθημά μας, ομορφαίνει η ζωή μας, γινόμαστε πιο αποτελεσματικές στον αγώνα για την κοινωνία που χρειαζόμαστε, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Τα 100 χρόνια του ΚΚΕ είναι εγγύηση γι' αυτήν την πορεία στο σοσιαλισμό.