Εξήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο του Στάλιν και πάνω από 25 από τη νίκη της αντεπανάστασης στην πρώην ΕΣΣΔ. Ολα αυτά τα χρόνια, τα αστικά επιτελεία δεν σταμάτησαν ποτέ να τροφοδοτούν την αντικομμουνιστική - αντισοβιετική προπαγάνδα με «καινούργιο» υλικό. Οπως η πολυδιαφημισμένη και στην Ελλάδα «νέα» βιογραφία του Στάλιν, από έναν Ρώσο ιστορικό και συγγραφέα, που επικαλείται στο βιβλίο του στοιχεία από «πολυετή έρευνα» σε αρχεία της πρώην ΕΣΣΔ, συνεντεύξεις με απογόνους στελεχών του ΚΚΣΕ κ.λπ. Στο «διά ταύτα», το προφίλ που σκιαγραφεί είναι αυτό του φιλόδοξου, του μηχανορράφου, που σχεδίασε βήμα βήμα τον παραμερισμό των συντρόφων του για να γίνει ηγέτης του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, εγκαθιδρύοντας ένα «ανελεύθερο καθεστώς». Τίποτα πρωτότυπο, θα σκεφτεί κανείς, και πράγματι έτσι είναι. Πολύ περισσότερο που ο συγγραφέας είναι γνωστός στη χώρα του ως ο «κορυφαίος ιστορικός του σταλινισμού», δείχνοντας ότι η ...εξειδίκευση στον αντικομμουνισμό έχει προχωρήσει πολύ. Ωστόσο, και μόνο η ανάγκη τους να ανακυκλώνουν διαρκώς τη λάσπη σε βάρος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα δείχνει πολλά για τους αστούς ιστοριογράφους και την τάξη που υπηρετούν, όχι τόσο για το παρελθόν, όσο κοιτώντας προς το μέλλον.