Η κατάσταση στην Ιταλία, όπου έχουμε πολλά ακόμα «επεισόδια» να δούμε, όπως και οι δηλώσεις τύπου Ετινγκερ - ενδεικτικές για το «ποιόν» της ΕΕ - ότι «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν», αποτέλεσαν όπως αναμενόταν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να επανέλθουν τα ιδεολογήματα περί «ανάγκης εκδημοκρατισμού» της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Πρώτος πρώτος βέβαια έσπευσε να υποστηρίξει το χρεοκοπημένο αυτό παραμύθι ο πρωθυπουργός, που από το βήμα του ΣΕΒ δήλωνε τις προάλλες ότι «η Ευρώπη οφείλει να κάνει βήματα. Και να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα. Να αντιμετωπίσει τη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς και τις προτεραιότητές της. Διαφορετικά η πολιτική της κρίση θα είναι αυτή που θα γεννά και θα ανατροφοδοτεί τις νέες οικονομικές της κρίσεις. Και όχι το ανάποδο. Και η οικονομική κρίση θα δώσει τη θέση της σε μια γενικευμένη κρίση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος», προσθέτοντας ότι «η αποφυγή μιας τέτοιας προοπτικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμβάθυνση της δημοκρατίας», τη μείωση της λιτότητας κ.ο.κ.