Στην απέλαση δύο υψηλόβαθμων διπλωματών των ΗΠΑ προχώρησε η κυβέρνηση της Βενεζουέλας, τους οποίους κατηγορεί για «συνεχιζόμενες επιθετικές ενέργειες ενάντια στην αξιοπρέπεια της χώρας». Πρόκειται για τον εμπορικό επιτετραμμένο Τοντ Ρόμπινσον (που εκτελεί ουσιαστικά χρέη πρεσβευτή, αφού από το 2010 έχουν υποβαθμίσει τις διπλωματικές τους σχέσεις) και τον γραμματέα Μπράιαν Ναράνχο. Η κίνηση αυτή αναμένεται να φέρει αντίμετρα με Βενεζουελάνους διπλωμάτες.

Ο επανεκλεγείς Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο (με το 68% των ψήφων αλλά και με τη συμμετοχή στις εκλογές στο 46,01%) χαρακτήρισε τους δύο διπλωμάτες «ανεπιθύμητα πρόσωπα» και τους κατηγόρησε ότι «παρενέβαιναν συνεχώς στα εσωτερικά της χώρας, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις» και ότι «είναι αυτοί που πίεσαν την αντιπολίτευση να μην συμμετάσχει στις εκλογές». Κατήγγειλε επίσης «την απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να μην αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών, που ήξερε ότι θα κερδίζονταν από τον Ν. Μαδούρο», όπως και τις νέες κυρώσεις που επέβαλε, με απαγόρευση ρευστοποίησης πόρων στις ΗΠΑ. Σε ομιλία του το βράδυ της Τρίτης, ο Βενεζουελάνος Πρόεδρος υπογράμμισε ότι «πρέπει να υπάρχει σεβασμός στην κυριαρχία της Βενεζουέλας» και ότι «είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι με τις πιέσεις θα την κάνουν να υποταχθεί». Τέλος, σημείωσε ότι καλεί σε διάλογο όποιες πολιτικές δυνάμεις το επιθυμούν, όπως και κοινωνικούς φορείς, ενώ παράλληλα θα προχωρήσει σε μέτρα αντιμετώπισης του οικονομικού πολέμου που υφίσταται η χώρα του από το εξωτερικό και στο εσωτερικό από «τις εγκληματικές μαφίες».

Η πραγματικότητα στη Βενεζουέλα είναι αρκετά σύνθετη, με βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, σε συνδυασμό με εξωτερικές απειλές και πιέσεις, και ένα μεγάλο πλέγμα κυρώσεων, που οδηγούν σε επιδείνωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, με υπέρογκο πληθωρισμό και ελλείψεις βασικών ειδών διατροφής. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που ξεκίνησε επί Τσάβες και συνεχίζεται επί Μαδούρο, με δεδομένα τα μειωμένα έσοδα από τις πεσμένες τιμές στο πετρέλαιο, δεν μπορούσε να αποτρέψει την καπιταλιστική κρίση, παρά τις διακηρύξεις περί «σοσιαλισμού». Χωρίς σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, χωρίς κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δεν μπορούν να προκύψουν λύσεις υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.