Η αναζήτηση «λύσεων» ώστε οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού να παίξουν πιο αποτελεσματικά το ρόλο τους στην ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση των εργαζομένων πίσω από τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς στόχους του μεγάλου κεφαλαίου, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες εξελίξεις στις καπιταλιστικές οικονομίες και τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς, ήταν το θέμα που απασχόλησε, ουσιαστικά, τους ομιλητές στη συνδιάσκεψη - φιέστα που συνδιοργάνωσε χτες στο Μέγαρο Μουσικής η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, μαζί με τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.

Στο βήμα της εκδήλωσης ανέβηκε και η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, με την ομιλία της να αποτελεί συνέχεια της κυβερνητικής προπαγάνδας, που στόχο έχει να εφησυχάσει τους εργαζόμενους, να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες για ανάκτηση απωλειών μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Οι παραπάνω «αγωνίες» για το μέλλον του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε συνάρτηση με την εντεινόμενη αυτοματοποίηση και ψηφιοποίηση στην καπιταλιστική παραγωγή και τις επιπτώσεις της, αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στην εισηγητική τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, αλλά και στις ομιλίες των εκπροσώπων της ΣΕΣ, ευρωπαϊκών συνδικάτων, «κοινωνικοεταιριστικών» μηχανισμών κ.ά.

Βεβαίως, δεν νοιάζονται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την οργάνωση της πάλης τους σε σύγκρουση με την πολιτική που τους τσακίζει. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ - στην επέτειο μάλιστα των 100 χρόνων από την ίδρυσή της - δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή, για τα μάτια του κόσμου, αναφορά στην οργάνωση αγώνων, ενώ απουσίαζε και η παραμικρή αναφορά, ακόμα και προσχηματική, στην επικείμενη πανεργατική απεργία στις 30 Μάη.

Αντιθέτως, περίσσεψαν οι αναφορές στην ανάγκη ενίσχυσης του περιβόητου «κοινωνικού διαλόγου» και διεύρυνσης του αντικειμένου του, με τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές να ζητάνε ουσιαστικά αναβάθμιση του ρόλου και της θέσης τους, για μπορούν να παίζουν πιο αποτελεσματικά το ρόλο της ενσωμάτωσης, της υπονόμευσης των αγώνων και των διαθέσεων των εργαζομένων απέναντι στην αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου.

Αποπροσανατολίζοντας από τη σκληρή αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου και τις πραγματικές αιτίες της, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναπαρήγαγε το γνωστό κάλπικο σχήμα περί «ρυθμισμένου» και «απορρυθμισμένου» καπιταλισμού, κάνοντας λόγο για «τέσσερις δεκαετίες άνισης παγκοσμιοποίησης» που «απορρύθμισαν τις αγορές εργασίες και χρήματος», για «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και «έλλειμμα πολιτικής» που «διάβρωσαν θεσμικές διασφαλίσεις» και οδήγησαν στην κρίση!

Αναφερόμενος ειδικά στις νέες τεχνολογίες και τη χρησιμοποίησή τους στην παραγωγή, ο Γ. Παναγόπουλος... αναρωτήθηκε αν «θα γίνουν το μέσο για την εξέλιξη των σημερινών κοινωνιών σε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας, πολιτισμού, ελευθερίας και δημοκρατίας», συγκαλύπτοντας ότι όσο υπάρχει καπιταλιστική βαρβαρότητα και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία για τους εργαζόμενους και το λαό.

Χαρακτηριστική ήταν και η έκφραση που χρησιμοποίησε ο εκπρόσωπος του γερμανικού κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Συνδικάτων της Γερμανίας, περί... «εκπολιτισμού του βιομηχανικού» και «του ψηφιακού καπιταλισμού»! Ο ίδιος πρόβαλε ως «λύση» να ενισχυθούν όχι μόνο τα συνδικάτα των εργαζομένων αλλά και οι εργοδοτικές οργανώσεις, προκειμένου να μπορούν να γίνονται «συλλογικές διαπραγματεύσεις»...

Η δε υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, επανέλαβε στην ομιλία της τον ισχυρισμό ότι το «αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», την «αύξηση του κατώτατου μισθού» και την «καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας».

Αυτό που δεν είπε η υπουργός είναι ότι μετά από 3,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθαν να εντείνουν την ανελέητη επίθεση των προκατόχων της σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, και με βάση και το «αναπτυξιακό σχέδιο» που συμφώνησε με το κουαρτέτο, η όποια παρέμβαση στο ύψος του κατώτατου μισθού θα γίνεται από το αστικό κράτος με βάση τη μνημονιακή νομοθεσία, με γνώμονα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, την παραγωγικότητα, τους εκάστοτε «δημοσιονομικούς περιορισμούς» για τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Κι όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση έχει ήδη ψηφίσει τα μέτρα με τα οποία θα χτυπηθεί κι άλλο το εισόδημα των εργαζομένων (όπως π.χ. με τη νέα μείωση του αφορολόγητου από το 2020)!

Καθόλου τυχαία, σε αντιστοιχία με το «αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης, ο ΣΕΒ έχει επισημάνει εδώ και μήνες ότι «ο μόνος τρόπος για τη διασφάλιση βιώσιμων θέσεων εργασίας είναι η πορεία των μισθών να συνδέεται και να εξαρτάται από την πορεία των παραγωγικοτήτων». Αντίστοιχα, η ΕΕ συνιστά τη δημιουργία εθνικών αρχών ανταγωνιστικότητας που θα αξιολογούν το βαθμό «στον οποίο η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την παραγωγικότητα, μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους» (Εκθεση των πέντε προέδρων - Κομισιόν, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Γιούρογκρουπ, Ιούνης 2015).

Σε μια παραλλαγή, εξάλλου, της τακτικής όλων των αστικών επιτελείων, που βαφτίζουν «παθογένειες» τα εργασιακά δικαιώματα που αφαιρέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, η υπουργός Εργασίας σημείωσε πως «δεν πρέπει να κοιτάμε τα χρόνια πριν από την κρίση με νοσταλγία». Οχι προφανώς γιατί η κυβερνητική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου θα διασφαλίσει ενισχυμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά γιατί θέλουν να «κόψουν» οποιαδήποτε συζήτηση για πραγματική ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων και του λαού.