Το σχέδιο «αναπτυξιακής στρατηγικής» («Growth Strategy for the Future of Greece»), του λεγόμενου προγράμματος «ελληνικής ιδιοκτησίας», αναμένεται να παρουσιάσει η κυβέρνηση στις αρχές της επόμενης βδομάδας, ενώ βέβαια για το σκοπό αυτό ετοιμάζονται και οι συνήθεις «φιέστες», με στόχο τη συγκάλυψη του χαρακτήρα του ως «οδικού χάρτη» για την υλοποίηση των «θέλω» του κεφαλαίου.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, το εν λόγω «πόνημα» έρχεται να παρουσιάσει τα επιτεύγματα της μέχρι τώρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των αποτελεσμάτων που αυτή επέφερε στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Παράλληλα, παρουσιάζονται οι άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής για την «επόμενη μέρα», που με τη σειρά τους θα υποβληθούν σε επεξεργασία, σε συνδυασμό βέβαια με τα παζάρια γύρω από τα κρατικά και διακρατικά εργαλεία και με τους μηχανισμούς χρηματοδότησης προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το «αναπτυξιακό σχέδιο» έρχεται να ενσωματώσει τις υπάρχουσες μνημονιακές συμφωνίες, με κεντρικούς άξονες την «αποκατάσταση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας», τη «διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας», την «ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις», καθώς και τη διαμόρφωση, όπως λένε, «σύγχρονου κράτους και δημόσιας διοίκησης», πάντα υπό το πρίσμα της διευκόλυνσης των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι προτεραιότητες - σύμφωνα πάντα με τις διαθέσιμες πληροφορίες - του σχεδίου ιεραρχούν κλάδους όπως οι τηλεπικοινωνίες και η πληροφορική, ο τουρισμός, οι μεταφορές, η ναυτιλία, η φαρμακοβιομηχανία, η εφοδιαστική αλυσίδα, η Ενέργεια, η αγροτική παραγωγή, η μεταποίηση και η βιομηχανία τροφίμων.

Σε αυτό το πλαίσιο, προωθείται η ίδρυση της λεγόμενης «Αναπτυξιακής Τράπεζας», που, όπως συμφωνήθηκε, «δεν θα δεχτεί καταθέσεις από το Δημόσιο, ούτε θα εμπλέκεται με την άμεση δανειοδότηση», ενώ οι λειτουργίες, η δομή και οι νομικοί όροι της θα συμφωνηθούν μέσα από διαδικασία διαβούλευσης με τους «θεσμούς». Αναφορές γίνονται και στους στόχους για την απομείωση της μάζας των «κόκκινων» δανείων, που αποτελούν «βαρίδι» για τον νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Λόγος γίνεται και για τα λεγόμενα «αντίμετρα», όπου εντάσσονται τόσο τα σχέδια επιπλέον ενισχύσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως στοχευμένες φοροελαφρύνσεις σε επιχειρήσεις, αύξηση δαπανών ΠΔΕ κ.ά, όσο και οι μηχανισμοί για τη διαχείριση και ενσωμάτωση της ακραίας φτώχειας που θα μεγαλώνει παράλληλα με την προώθηση της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου.

Στην ίδια ρότα, το «συμπληρωματικό μνημόνιο» με την Ευρωζώνη προβλέπει ότι «η αναπτυξιακή στρατηγική θα πρέπει να οικοδομηθεί επί μεσοπρόθεσμων σχεδίων δράσης», που αφορούν την Εκπαίδευση, τον «εκσυγχρονισμό» της δημόσιας διοίκησης και του δικαστικού συστήματος, καθώς και τη «στρατηγική κατά της διαφθοράς». Για το σκοπό αυτό, μάλιστα, προβλέπεται η ίδρυση «Επιστημονικού Συμβουλίου Ανάπτυξης», με τη συμμετοχή επιχειρηματικών οργανώσεων (π.χ. ΣΕΒ), «συμβουλευτικής επιτροπής» ξένων επενδυτών, καθώς και των «κοινωνικών εταίρων».

Στο κείμενο, σύμφωνα με όσα διαρρέει η κυβέρνηση, γίνονται και κάποιες γενικόλογες αναφορές σε μελλοντικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στο βαθμό που θα το επιτρέψουν οι «δημοσιονομικοί περιορισμοί» και σε κάθε περίπτωση μετά από συνεννόηση με τους «κοινωνικούς εταίρους», δηλαδή με τους βιομήχανους και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου.

Με βάση τις αναφορές αυτές, η κυβέρνηση προχωρά σε μια προπαγανδιστική επίθεση, επιχειρώντας να αποκρύψει ότι όχι μόνο θα μείνουν άθικτα όλα τα αντεργατικά μέτρα της προηγούμενης περιόδου, μεταξύ αυτών το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων κ.ο.κ., αλλά ότι έχει αναλάβει και επιπλέον δεσμεύσεις για την επέκτασή τους και την επόμενη περίοδο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη γενίκευση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, τη διατήρηση και τον «εκσυγχρονισμό» του υποκατώτατου μισθού κ.λπ.

Εξάλλου, όπως εδώ και μήνες έχει επισημάνει η πλευρά του ΣΕΒ,«ο μόνος τρόπος για τη διασφάλιση βιώσιμων θέσεων εργασίας είναι η πορεία των μισθών να συνδέεται και να εξαρτάται από την πορεία των παραγωγικοτήτων».

Εντάσσοντας δε το ζήτημα της «ταξικής συναίνεσης» ως κομβικό στη γενικότερη στρατηγική του κεφαλαίου, οι βιομήχανοι «επαυξάνουν» στα αντιλαϊκά σχέδια, τονίζοντας: «Ο κοινωνικός διάλογος (...) είναι κομβικός και πρέπει να διευρυνθεί με άλλα ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και η επιχειρησιακή απόδοση, η υπερφορολόγηση, η επιχειρηματική μεγέθυνση, πέρα και πάνω από το στενό προσδιορισμό του κατώτατου μισθού».