Οσο περισσότερο επιτυγχάνονται οι θετικοί ρυθμοί ανάκαμψης - αν και αναιμικής - της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι η περιβόητη «επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ.

Η «καθαρή έξοδος» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση για τον ερχόμενο Αύγουστο, άλλωστε, περιλαμβάνει όλες τις δεσμεύσεις της για συνέχιση στον ίδιο δρόμο που έφερε τη χρεοκοπία για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Τώρα είναι ακόμα πιο φανερό ότι κάθε στοιχείο της «εξόδου» αυτής αποτελεί άλλο ένα αδιέξοδο για το λαό, ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας είναι ασυμβίβαστη με την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια.

«Διέξοδος» είναι π.χ. για το κεφάλαιο η προσέλκυση επενδύσεων, η δημιουργία φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Για τους εργαζόμενους αυτό σήμαινε και σημαίνει να πέσει στον πάτο η τιμή της εργατικής δύναμης. Να ξηλωθούν τα συλλογικά εργατικά δικαιώματα, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να θεσπιστεί ο κατώτατος και «υποκατώτατος» μισθός. Σημαίνει εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς, ελλείψεις σε μέτρα «υγιεινής και ασφάλειας», απανωτά εργατικά ατυχήματα. Σημαίνει φορολογικό σαφάρι στα λαϊκά νοικοκυριά, να χάνουν τις περιουσίες τους φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες. Να θωρακίζεται το τραπεζικό σύστημα για να χρηματοδοτούνται οι μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων, κάτι που για τους εργαζόμενους φέρνει μαζικούς πλειστηριασμούς ή μεγαλύτερο σφίξιμο της θηλιάς για να μαζευτούν τα «κόκκινα» δάνεια. Η «διέξοδος» για το κεφάλαιο πάει μαζί με την ένταση της καταστολής, του κρατικού αυταρχισμού απέναντι στο εργατικό κίνημα, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Αυτό μαρτυρά η πολιτική της κυβέρνησης, από την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα μέχρι την αστυνομοκρατία, όπως την Πέμπτη στη Λέσβο, το χτύπημα και τις συλλήψεις αγωνιστών στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια.

Ομως, αυτή η πρωτοφανής επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών ή, όπως λένε οι βιομήχανοι, η μείωση του «εργατικού κόστους», δεν φτάνει για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό, εμβληματικό στοιχείο της «διεξόδου» από την κρίση, για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, είναι η συμμετοχή των επιχειρηματικών ομίλων σε μεγάλα επενδυτικά πρότζεκτ, το άνοιγμα σε νέες αγορές. Η «μετατροπή της χώρας σε κόμβο διαμετακόμισης Ενέργειας και εμπορευμάτων», που είναι μόνιμη επωδός σε όλα τα «αναπτυξιακά» συνέδρια της κυβέρνησης, είναι σε εξέλιξη μπροστά στα μάτια της εργατικής τάξης.

Αυτό επιτυγχάνεται με την κατασκευή σημαντικών για το κεφάλαιο έργων υποδομής, όπως ο αγωγός TAP και ο αγωγός Ελλάδας - Βουλγαρίας, οι υποδομές αποθήκευσης LNG στην Αλεξανδρούπολη και αερίου στην Καβάλα. Το «ενεργειακό Ελντοράντο», όπως το χαρακτηρίζουν αστικά επιτελεία, συμπληρώνεται από την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου στο Αιγαίο, νότια της Κρήτης, στην Ηπειρο κ.α., όπου ποντάρουν πολλά εκατομμύρια δολάρια διεθνείς ενεργειακοί κολοσσοί. Στον ίδιο σχεδιασμό εντάσσονται η αναβάθμιση του λιμανιού στον Πειραιά μετά την ιδιωτικοποίηση και την κινεζική επένδυση, με το ένα ρεκόρ διακίνησης να σπάει το άλλο, τα αντίστοιχα σχέδια για το λιμάνι τις Θεσσαλονίκης, η αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου με τη «σιδηροδρομική Εγνατία», η ανάπτυξη των συνδυασμένων μεταφορών, η δημιουργία μεγάλων αποθηκευτικών εγκαταστάσεων κ.λπ... Ολα αυτά είναι μερικά στοιχεία από τον στρατηγικό σχεδιασμό της αστικής τάξης, μαζί προφανώς με την ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών, της λεγόμενης «βαριάς βιομηχανίας» της Ελλάδας.

Τι σημαίνει για το λαό όμως αυτή η «διέξοδος»; Μία πλευρά είναι ότι για να παραχθεί όλος αυτός ο πλούτος, οι εργαζόμενοι φτύνουν αίμα στους χώρους δουλειάς, δουλεύοντας σε συνθήκες γαλέρας, με τα αφεντικά τους να αξιοποιούν όλο το νομικό οπλοστάσιο που περιγράψαμε παραπάνω. Το «αδιέξοδο» που γεννούν τα στρατηγικά επιχειρηματικά σχέδια για τους εργαζόμενους γίνεται ακόμα πιο κατανοητό, συνειδητοποιώντας ότι αυτά δεν εκτυλίσσονται σε «κενό αέρος», αλλά σε σφοδρή αντιπαράθεση με ανταγωνιστικά σχέδια άλλων αστικών τάξεων στην ευρύτερη περιοχή.

Κι εδώ η αστική τάξη δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Ακριβώς για να υλοποιήσει όσο γίνεται πιο απρόσκοπτα αυτές τις μπίζνες, αναπτύσσει τις συμμαχίες της με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ενώ πασχίζει να αναβαθμίσει τη θέση της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που συμμετέχει, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Με κριτήριο τη λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», αναλαμβάνει το ρόλο του «σημαιοφόρου» στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στη Μεσόγειο και μετατρέπει όλη τη χώρα σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, παρέχοντας βάσεις, υποδομές και κάθε είδους διευκόλυνση στις πολεμικές επιδρομές. Για να υπηρετηθεί ο στρατηγικός σχεδιασμός του κεφαλαίου, η κυβέρνηση παίρνει επ' ώμου την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Δυτικά Βαλκάνια, παλεύοντας να ξεπεραστούν εκκρεμότητες όπως το ονοματολογικό των Σκοπίων, οι σχέσεις άλλων κρατών με το Κόσσοβο κ.λπ.

Ολη αυτή η πολύμορφη εμπλοκή, που καθοδηγείται από τις ανάγκες του κεφαλαίου, περιλαμβάνει και τον ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη, η οποία έχει τον δικό της αντίστοιχο σχεδιασμό στην περιοχή και οδηγεί στην ένταση της προκλητικότητας, των αμφισβητήσεων συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η λεγόμενη «έξοδος από τα μνημόνια» δεν πρόκειται να είναι «καθαρή» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Γιατί περιλαμβάνει όλες τις προϋποθέσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, όλους τους όρους υπονόμευσης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οσο κι αν τσακώνεται η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ για το λεγόμενο «σχέδιο της επόμενης μέρας», κανένας τους δεν αμφισβητεί ότι το σχέδιο πρέπει να υλοποιεί όλες τις παραπάνω κατευθύνσεις. Οπως κι αν ονομαστεί αυτό το σχέδιο, είτε «προοδευτικό» είτε «ανασυγκρότησης» είτε «επενδυτικό σοκ», τα αποτελέσματα για τους εργαζόμενους είναι δεδομένα.

Ολα τα παραπάνω σηματοδοτούν τις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι όμως έχουν τις δικές τους ανάγκες, σε μόρφωση, Υγεία, Πρόνοια, ελεύθερο χρόνο κ.λπ. Στη μόνιμη και σταθερή δουλειά που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή σε αυτούς και τα παιδιά τους. Ανάγκες που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν όσο κριτήριο της ανάπτυξης είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων.

Η απάντηση, λοιπόν, από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να δοθεί από τη σκοπιά των δικών τους αναγκών και της αμφισβήτησης αυτού του δρόμου ανάπτυξης που τις υπονομεύει.

Γι' αυτό, στη νέα αυτή φάση που μπαίνουμε, είναι ακόμα πιο κρίσιμο να ανέβει η συσπείρωση στα σωματεία, στις Επιτροπές Αγώνα, σε κάθε μορφή οργάνωσης «από τα κάτω», στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Με το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη μάζα ειδικά των νέων εργαζομένων που παραμένουν έξω από τα συνδικάτα, να δοθεί ώθηση στην αλλαγή των συσχετισμών, σε βάρος της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, της εργοδοσίας. Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε μαζικά οι εργαζόμενοι να γυρίσουν την πλάτη στους «εθνικούς στόχους» που απορρέουν από την καπιταλιστική ανάκαμψη και να ενταθεί η πάλη παντού για την ανάκτηση των απωλειών τους, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Για να απεμπλακεί η Ελλάδα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να μη γίνεται ορμητήριο πολέμου.

Ολη αυτή η δράση, η πρωτοπόρα παρέμβαση για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τους εργαζόμενους, να επικεντρώνει στο βασικό καθήκον: Στην ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Υπάρχουν σήμερα περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΚΚΕ, που προβληματίζονται από τις εξελίξεις και αναζητούν απαντήσεις, που εκτιμούν τη συνέπεια με την οποία στέκεται το Κόμμα απέναντι στο λαό. Υπάρχει επίσης έντονη δυσαρέσκεια από την πολιτική της κυβέρνησης, από τη διάψευση προσδοκιών και αυταπατών που επί χρόνια καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, λοιπόν, χρειάζεται ακόμα πιο πεισματική προσπάθεια για να έρθουμε σε επαφή με νέες δυνάμεις, για να συσπειρωθούν γύρω από την πολιτική μας πρόταση. Με υπομονή, επιμονή, αξιοποίηση της εφημερίδας μας, της πλούσιας δραστηριότητας για τα 100χρονα του Κόμματος που τώρα κλιμακώνεται, να κερδίσουμε χιλιάδες νέους εργαζόμενους.

Να διαδώσουμε με πείσμα ότι μοναδική ελπίδα για τους εργαζόμενους είναι η συστράτευση με το ΚΚΕ παντού. Οτι το Κόμμα μας είναι η δύναμη που μπορούν να ακουμπήσουν, γιατί μπορεί, και το έχει αποδείξει, να ηγηθεί σε μεγάλους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Η ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ, μέσα στο εργατικό κίνημα, στις κάλπες όποτε και αν στηθούν, είναι προϋπόθεση για να δυναμώσει και άλλο η πάλη με προοπτική την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.