Ιδιωτικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτό επιβεβαιώνει και η διεθνής εμπειρία από τη διαχείριση του νερού. Στη βάση της εμπορευματοποίησης, μονοπώλια και αστικό κράτος εμπλέκονται στη διαχείριση του νερού με εναλλασσόμενους και αλληλοσυμπληρούμενους ρόλους, σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Αγγλίας όπου το 1988 η κυβέρνηση της Θάτσερ μετέτρεψε 10 περιφερειακούς οργανισμούς νερού σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με παραχωρήσεις 25ετίας, απαλλαγή από χρέη, απαλλαγή φόρων στα κέρδη, επιχορηγήσεις κ.λπ., καθώς και είσοδό τους στο χρηματιστήριο και δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων. Σύντομα εμφανίστηκαν σοβαρές αντιδράσεις, καθώς οι τιμές αυξήθηκαν κατά μέσο όρο πάνω από 50% τα πρώτα 4 έτη. Τα τεράστια κέρδη προσέλκυσαν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και οι περισσότερες από τις 10 επιχειρήσεις αγοράστηκαν μετά από την πενταετή περίοδο «προστασίας» τους. Ακολούθησε διακοπή της παροχής νερού σε σημαντικό αριθμό κατοίκων που δεν είχαν να πληρώσουν και η λειτουργία των «μετρητών προκαταβολής πληρωμής» που παρείχαν πρόσβαση στο νερό με τη χρήση πλαστικής κάρτας μόνο όταν προπλήρωναν οι πελάτες τα χρήματα και για όσο καιρό είχε χρήματα ο λογαριασμός τους (ακριβώς όπως η καρτοκινητή τηλεφωνία). Οι αντιδράσεις ανάγκασαν το Κοινοβούλιο να ψηφίσει νόμο που απαγόρευσε τις αποσυνδέσεις και τη χρήση μετρητών. Βέβαια, γεγονός είναι ότι για μεγάλα τμήματα λαϊκών στρωμάτων της χώρας η πρόσβαση στο νερό περιορίστηκε. Αντίστοιχα, η εμπορευματοποίηση του νερού πολλές φορές συνδέεται και με ελλείψεις ελέγχων στην ποιότητά του - ανεξάρτητα αν πρόκειται για ιδιωτικά ή κρατικά μονοπώλια διαχείρισης. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το 2016 το σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε στο Μίσιγκαν ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Εκεί οι κάτοικοι της πόλης Φλιντ έπιναν επί μήνες νερό δηλητηριασμένο από μόλυβδο και σκουριά, επειδή οι αρμόδιες δημοτικές αρχές αποφάσισαν να αλλάξουν πάροχο ύδρευσης για να εξοικονομήσουν πόρους λόγω κρίσης. Μετά τις σχετικές αποκαλύψεις και το κύμα διαμαρτυριών που ξεσηκώθηκε στην περιοχή, ανάλογη κατάσταση διαπιστώθηκε συνολικά στις ΗΠΑ, με την ύδρευση με ακατάλληλο, μολυσμένο από μόλυβδο νερό να εκτείνεται σε 2.000 δίκτυα και στις 50 πολιτείες. Τα επίπεδα μολύβδου έφταναν να είναι 40 και 60 φορές πάνω από τα ανώτατα «επιτρεπτά» όρια.

Το συμπέρασμα είναι ότι όσο το νερό είναι εμπόρευμα, όσο προωθείται η απελευθέρωση σε αυτόν τον τομέα, είτε με απευθείας ιδιωτικοποίηση είτε υπό κρατικό έλεγχο, το δικαίωμα σε φθηνό ή και δωρεάν καθαρό ποιοτικό νερό είναι απραγματοποίητο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.