Με αφορμή το πρόσφατο απολογιστικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, ο «Ριζοσπάστης» μιλά με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου, Νίκο Ξουράφη, για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων σε μια περιοχή που βρίσκεται στο επίκεντρο του στρατηγικού σχεδιασμού του κεφαλαίου, για τη δράση των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αλλά και για τη στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού μέσα στο Εργατικό Κέντρο.

-- Ο Πειραιάς βρίσκεται μέσα στις πρώτες προτεραιότητες του «αναπτυξιακού σχεδίου» του κεφαλαίου. Μεγάλες επενδύσεις «τρέχουν» ήδη ή δρομολογούνται, στο λιμάνι, στη ναυπηγοεπισκευή, στα logistics και σε άλλους κλάδους. Πώς μεταφράζεται όλη αυτή η κινητικότητα για τους εργαζόμενους;

-- Οι εξελίξεις στον Πειραιά και ιδιαίτερα στο λιμάνι επιβεβαιώνουν ανάγλυφα ότι ο στρατηγικός σχεδιασμός της αστικής τάξης, τον οποίο προωθεί η κυβέρνηση, για την ανάδειξη της χώρας σε διεθνή ενεργειακό κόμβο συνδυασμένων μεταφορών, αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική θέση της στη φλεγόμενη από τους ανταγωνισμούς περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, προϋποθέτει τη θυσία των λαϊκών αναγκών και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Το μέλλον που επιφυλάσσουν στους εργαζόμενους η μεγαλοεργοδοσία και η κυβέρνηση, σε εκείνους τους τομείς μάλιστα όπου γίνονται μεγάλες επενδύσεις και καταγράφεται υψηλή κερδοφορία για το κεφάλαιο, φαίνεται χαρακτηριστικά στον Πειραιά.

Το κρατικό κινεζικό μονοπώλιο, η «Cosco», επέβαλε μειώσεις μισθών αυξάνοντας τις ώρες δουλειάς, με την υπογραφή νέας σύμβασης με τη συμβιβασμένη ΟΜΥΛΕ, ενάντια στα συμφέροντα των εργατών του λιμανιού σε όλες τις ειδικότητες.

Στους ναυτεργάτες επιβάλλονται περικοπές μισθών και συντάξεων, αυξάνονται η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, η εντατικοποίηση της δουλειάς με τις μειωμένες οργανικές συνθέσεις, υπονομεύεται η ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα. Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές αυξάνουν τα κέρδη τους από τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων.

Δεν είναι τυχαία στο χώρο του Πειραιά και η αύξηση των νεκρών εργατών (τρεις τους τελευταίους μήνες), αποτέλεσμα της έντασης της εκμετάλλευσης, που δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το γεγονός ότι με τις ευλογίες του υπουργείου Εργασίας υποχρέωσαν να γίνουν εργασίες σε πλοίο στη δεξαμενή Βασιλειάδη σε χώρο όπου υπήρχε αμίαντος, ένα υλικό 100% καρκινογόνο.

Παράλληλα, η επέκταση της δράσης των μονοπωλίων στο λιμάνι του Πειραιά είναι βέβαιο, όπως δείχνει και η μέχρι τώρα πείρα, ότι θα πλήξει ακόμα περισσότερο τους αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται γύρω από το λιμάνι, ενώ αλλάζει συνολικά το τοπίο, με το σχεδιασμό το λιμάνι του Πειραιά να αποτελέσει κόμβο του παγκόσμιου συστήματος μεταφορών, χειροτερεύοντας τους όρους ζωής των εργατικών - λαϊκών οικογενειών στις γύρω περιοχές. Παράλληλα, με το γεγονός ότι τα μονοπώλια θα καθορίζουν ακόμα πιο αποφασιστικά ζητήματα που αφορούν όλες τις πτυχές της ζωής των εργαζομένων και του λαού, αποκόβεται κάθε πρόσβαση στη θάλασσα, μειώνονται παραπέρα οι λιγοστοί ελεύθεροι χώροι που έχουν απομείνει, επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον σε θάλασσα και αέρα.

-- Μέσα σε αυτές τις εξελίξεις, ποια είναι η δράση που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ; Τι βήματα μετράνε και ποιοι στόχοι μπαίνουν για τη συνέχεια;

-- Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων από το μεγάλο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, την ΕΕ, προσπαθήσαμε να οργανώσουμε την αντίσταση των εργαζομένων.

Παρεμβήκαμε στους χώρους δουλειάς με συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, συζητήσεις. Οργανώσαμε απεργίες, κόντρα και στη στάση της ΓΣΕΕ αλλά και των άλλων δυνάμεων στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, οι οποίες ακόμα και όταν συμφώνησαν σε κινητοποιήσεις τις υπονόμευσαν, όπως έκαναν για παράδειγμα στην ΙΟΝ και στον «Παπαστράτο».

Δεν υπήρξε μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση στο χώρο του Πειραιά όπου το ΠΑΜΕ, τα σωματεία και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται σε αυτό να μην έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο.

Ιδιαίτερα στον πολύμηνο αγώνα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη για τη Συλλογική Σύμβαση, στις πολυήμερες κινητοποιήσεις στα εργοστάσια της «Unilever» και στα σαπουνάδικα, στους ναυτεργάτες, στις παρεμβάσεις στο εμπόριο, στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες για την Υγεία, για τους πλειστηριασμούς κ.λπ.

Ολα αυτά σε αντίθεση με τις άλλες δυνάμεις, οι οποίες το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι συσχετισμοί και η προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων. Απόντες από τη δράση του Εργατικού Κέντρου, εμφανίζονται μόνο στο Διοικητικό Συμβούλιο και μόνο για να κάνουν κριτική στο ΠΑΜΕ. Οσες φορές συμφώνησαν να προχωρήσουμε κάποια ζητήματα για την καλύτερη οργάνωση των εργαζομένων, δεν έρχονταν ούτε στις συσκέψεις. Στις προτάσεις μας για κινητοποιήσεις, κριτήριό τους δεν ήταν τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων και η ανάγκη οργάνωσης και αγώνα, αλλά το σαμποτάρισμα των πρωτοβουλιών που παίρνει για αυτά τα ζητήματα το ΠΑΜΕ.

Είναι γεγονός ότι με τη δράση μας έχουμε καταφέρει το κύρος του ΠΑΜΕ να ανεβαίνει, αλλά και να μετράμε και κάποια - μικρά έστω σε σχέση με τις ανάγκες - βήματα καλύτερης συσπείρωσης. Αυτό εκφράζεται και στις αρχαιρεσίες σε κάποιους χώρους, εκφράζεται στην καλύτερη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, όπως π.χ. στο Εμπόριο, στη μεγαλύτερη συσπείρωση.

Μπροστά μας έχουμε σημαντικές μάχες, με κύρια τη μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τους πλειστηριασμούς, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε ή να αφήνουμε τα υπόλοιπα προβλήματα των εργαζομένων.

Ηδη για τα ζητήματα των ΣΣΕ αρκετά σωματεία βρίσκονται στη διαδικασία διεκδίκησης, όπως στα ελαιουργοσαπωνοποιεία.

Αξιοποιώντας και την πείρα του Συνδικάτου Μετάλλου και την υπογραφή Σύμβασης για τη ναυπηγοεπισκευή, έχουμε ανοίξει τη συζήτηση σε μια σειρά χώρους, με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις, αναδεικνύοντας την ανάγκη να υπογραφεί ΣΣΕ με κατώτερο μισθό τα 751 ευρώ, με αναπλήρωση των απωλειών κ.ο.κ.

Συνεχίζουμε παράλληλα τη δράση μας ενάντια στους πλειστηριασμούς, με παρεμβάσεις στα ειρηνοδικεία και στα συμβολαιογραφεία, κυρίως όμως προσπαθούμε να γίνει το ζήτημα αυτό υπόθεση του κάθε σωματείου, να γνωρίσει το Διοικητικό Συμβούλιο τα προβλήματα των μελών του και των εργαζομένων στο χώρο ευθύνης του.

Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν την καλύτερη λειτουργία των σωματείων, μαζική συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες και στις πρωτοβουλίες που αποφασίζονται, ουσιαστική συζήτηση με τα μέλη, παρεμβάσεις για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα.

-- Την περασμένη βδομάδα πραγματοποιήθηκε το απολογιστικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Ποια είναι τα συμπεράσματα που αξίζει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι της πόλης σε σχέση με τη στάση των δυνάμεων που παρεμβαίνουν σε αυτό;

-- Το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου σημαδεύτηκε πρώτα απ' όλα από την προσπάθεια των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού να αλλοιώσουν τους συσχετισμούς μέσα από νοθείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σωματείο του ΣΕΟΦΑΕ («επαγγελματιών οδηγών φορτηγών αυτοκινήτων»), το οποίο στην πρεμούρα του να αυξήσει τη δύναμή του δεν δίστασε να φέρει στην κατάσταση ψηφισάντων ότι ψήφισε και ο πρόεδρος άλλου σωματείου!

Το δεύτερο ζήτημα είναι η προσπάθεια από όλες τις άλλες δυνάμεις να εκφυλιστούν οι διαδικασίες και το ίδιο το συνέδριο. Από τη μια αποφάσισαν να γίνει η συζήτηση μόνο μία μέρα και από την άλλη η συμμετοχή τους εκφράστηκε μόνο με λίγους συνέδρους. Η παράταξη ΕΠΑΚ (ΠΑΣΚΕ) μετά τη νομιμοποίηση των αντιπροσώπων αποχώρησε.

Η στάση αυτή μέσα στο συνέδριο αποτελεί συνέχεια της στάσης τους μέσα στο κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των δυνάμεων ήταν και είναι το αντιΠΑΜΕ μέτωπο. Η κριτική τους ήταν γιατί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ... δεν συστρατεύονται μαζί τους στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου», της ενσωμάτωσης, της παραπλάνησης των εργαζομένων με μπούσουλα την ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας.

Οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και συγκροτούν τον συνδυασμό της ΔΕΣΚ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, μετέφεραν στο συνέδριο την πείρα από την καθημερινή δράση στους χώρους δουλειάς, τις μάχες που δίνουν με τους εργαζόμενους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ανέδειξαν τα προβλήματα των εργασιακών σχέσεων, αλλά και τα ζητήματα της Υγείας, της Παιδείας, την αγωνιστική δράση ενάντια στους πλειστηριασμούς, τα ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία κ.ά. Κατήγγειλαν παράλληλα τη στάση και τη δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στους χώρους δουλειάς.

Και με βάση το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι του Πειραιά να βγάλουν τα συμπεράσματά τους από τη στάση των παρατάξεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η στάση τους, σε πλήρη συντονισμό με την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την ενσωμάτωση στην αντεργατική στρατηγική του, καλλιεργεί τη συναίνεση στις λογικές της «υγιούς επιχειρηματικότητας», του «ρεαλισμού» με βάση τις ανάγκες των μονοπωλίων. Η στάση τους προξενεί τεράστια ζημιά, τσακίζει τη ζωή και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Οι εργαζόμενοι του Πειραιά είναι ανάγκη να απαντήσουν σε αυτήν την επίθεση, να συστρατευθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και να παλέψουν για ένα κίνημα ταξικό, οργανωμένο με βάση τον τόπο δουλειάς και τον κλάδο, προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της.

Να πετάξουν από το σβέρκο τους οι εργαζόμενοι τους εγκάθετους της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.

Για ένα κίνημα που δεν παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής οικογένειας, για την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων.