Αν «ξύσει» κανείς λίγο παραπάνω τις τοποθετήσεις των αστικών κομμάτων για τις εξελίξεις στην περιοχή, θα διαπιστώσει τη στοίχισή τους με την ουσία των όσων λέει και κάνει η κυβέρνηση, παρά την κριτική για τους χειρισμούς της. Για παράδειγμα, ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ έλεγε προχτές ότι «η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύσει τη διεθνή νομιμότητα στην Ανατολική Μεσόγειο» και ότι η Τουρκία «εκτός από αβέβαιος σύμμαχος» γίνεται πλέον και «εμπόδιο» στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, «γι' αυτό οφείλουμε να εμπλέξουμε τους Ευρωπαίους στην υπόθεση, πολύ περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει». Τα ίδια λέει όμως και η κυβέρνηση, όταν μιλάει για «διεθνοποίηση» των ελληνοτουρκικών διαφορών, ως παράγοντα που θα εκτονώσει τάχα την ένταση και θα ...ανακαλέσει την Τουρκία στην τάξη. Εμφανίζει, δηλαδή, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στους οποίους προστρέχει για να καταγγείλει τις τουρκικές παραβιάσεις και διεκδικήσεις, ως τους θεματοφύλακες της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή, που μόνο τέτοιοι δεν είναι. Αλήθεια, πόσο συνέβαλε στον κατευνασμό της Τουρκίας το γεγονός ότι είναι «σύμμαχος» με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και ότι ο στόλος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας πλέει ούτως ή άλλως στο Αιγαίο; Πόσο περιορίζει την επιθετικότητα της Τουρκίας η «ευρωπαϊκή» της - όπως λένε - προοπτική; Παρά το γεγονός ότι τέτοια επιχειρήματα καταρρίπτονται από την ίδια τη ζωή, η ταύτιση της κυβέρνησης με τα άλλα αστικά κόμματα έχει την εξήγησή της: Είναι ο «στρατηγικός στόχος» της αστικής τάξης για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο» και «γεωστρατηγική αναβάθμιση», ο επικίνδυνος «σκοπός» στον οποίο χορεύουν όλοι μαζί.