Ο κόμπος έφτασε στο χτένι για τους 150 και πάνω εργάτες της Βιομηχανίας Κρέατος Ηπείρου (ΒΙΚΗ). Ηδη συμπληρώνουν ένα χρόνο απλήρωτης εργασίας, με τα προβλήματά τους να είναι βουνό, με απλήρωτα ενοίκια και λογαριασμούς να «τρέχουν» και να απειλούνται ακόμα και με έξωση. Σαν να μην έφταναν αυτά, η εργοδοσία εξακολουθεί να δίνει ψεύτικες υποσχέσεις στους εργαζόμενους, όπως πρόσφατα στην Επιθεώρηση Εργασίας, με δεσμεύσεις ότι «τη Δευτέρα μπαίνουν δύο μισθοί», και περνάνε οι Δευτέρες χωρίς να μπαίνει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη των εργατών.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη για τους εργαζόμενους. Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι πως πήραν την απόφαση να το αντιμετωπίσουν. Αφησαν στην άκρη σκέψεις και επιχειρήματα του τύπου «να δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στο αφεντικό», «αν δουλέψει το εργοστάσιο ίσως πληρωθούμε» και αφαίρεσαν το δικαίωμα στο επιχειρησιακό σωματείο να αναπαράγει το συχνό τροπάρι «κάντε λίγο ακόμη υπομονή». Είναι εκείνη η διοίκηση του σωματείου που έφτασε ακόμα και στο σημείο να καλέσει τους εργαζόμενους να ψηφίσουν εργοστασιακή σύμβαση με μείωση στους μισθούς τους, περιμένοντας να τσουλήσει ο καιρός και να βγει όπως - όπως το μεροκάματο. Τώρα οι εργάτες σκέφτονται ότι θα ήταν καλύτερη η κατάσταση αν ξεκινούσαν έγκαιρα τις κινητοποιήσεις τους, αν ξεπερνούσαν έγκαιρα τις αναστολές και τις φοβίες τους, αν στηρίζονταν από αρχής και αν έδειχναν εμπιστοσύνη στο ΕΚ Αρτας, στο κλαδικό Σωματείο Τροφίμων - Ποτών, στην Ομοσπονδία Τροφίμων - Ποτών, σε εκείνες δηλαδή τις ταξικές δυνάμεις που συνεχώς ήταν στο πλευρό τους.

Προχτές ακόμα, η νέα προσπάθεια της εργοδοσίας μέσω του διευθυντή να τραβήξει κάποιους σε εργασία, με το πρόσχημα ότι αυτά που θα παραχθούν θα πληρώσουν χρέη προς τους εργάτες, έπεσε στο κενό. Ομόφωνα οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να σπάσουν την επίσχεση εργασίας. Μία νέα εργάτρια είπε χαρακτηριστικά: «Ποιον να πιστέψουμε; Τον διευθυντή, που όταν οι συνάδελφοί μας έρχονταν για περιφρούρηση στις απεργίες, μας ανάγκαζε να μπαίνουμε μέσα από τα συρματοπλέγματα και να σκίζουμε τα πόδια μας, χωρίς να τολμάμε να απεργήσουμε μπροστά στον κίνδυνο της απόλυσης;».

Μέσα σε λίγες μέρες, είδαμε τους συναδέλφους της ΒΙΚΗ να μετατρέπονται από φοβισμένους - άτολμους εργαζόμενους σε αποφασισμένους, πειθαρχημένους, έτοιμους να δώσουν μια μάχη για να υπερασπιστούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Η μεταβολή αυτή δεν έγινε ξαφνικά, έστω και αν παρουσιάζεται ξαφνικά. Πριν ένα χρόνο δημιουργήθηκε το κλαδικό Σωματείο Τροφίμων - Ποτών και αυτό συνέβαλε στη σταθερή παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων. Σταθερά όλο και πιο πολλοί εργάτες έρχονταν σε επαφή με το σωματείο και το Εργατικό Κέντρο, πότε στο χώρο δουλειάς, πότε έξω από αυτόν, και ακόμα και αν είχαν αναστολές, ακόμα και αν δεν ένιωθαν έτοιμοι να κάνουν τη συγκεκριμένη στιγμή το βήμα, σιωπηλά συμφωνούσαν.

Οι διοικήσεις του Εργατικού Κέντρου και του κλαδικού Τροφίμων - Ποτών ποτέ δεν απογοητεύτηκαν, ποτέ δεν είπαν ότι οι εργάτες δεν καταλαβαίνουν. Με εμπιστοσύνη πλήθαιναν τις παρεμβάσεις τους, όχι μόνο για την απληρωσιά αλλά για τις συνθήκες δουλειάς, για το ποιος ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση, για την ανάγκη κοινής πάλης των εργατών ενάντια στον κοινό εχθρό, το σύνολο της τάξης των καπιταλιστών. Τελικά διαμορφώθηκε μια ομάδα εργατών που διαφοροποιήθηκε από τη στάση του επιχειρησιακού σωματείου και πλέον άρχισαν να ψιθυρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Η επιμονή στην απεργία που πρότειναν οι ταξικές δυνάμεις, για να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, η διεκδίκηση για άμεσα μέτρα ανακούφισης, έδωσε ώθηση σε εργάτες ώστε να αρχίσουν να παλεύουν με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Οι εργαζόμενοι σε βασικά τμήματα της παραγωγής που είχαν νευραλγικό ρόλο ήταν αμετακίνητοι στην απόφαση για απεργία και αυτό επιδρούσε σε όλο το εργοστάσιο. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι το διπλανό εργοστάσιο, που ανήκει στον ίδιο εργοδότη, δεν μπορούσε να λειτουργήσει γιατί εξαρτάται από τμήμα της παραγωγής της ΒΙΚΗ και οι εργαζόμενοι του τμήματος, παρ' όλες τις πιέσεις, δεν συναίνεσαν. Φάνηκε πόσο σημαντικό είναι κομβικά τμήματα της παραγωγής να είναι αταλάντευτα και αποφασισμένα.

Ολη αυτή η κατάσταση οδήγησε τους εργαζόμενους μέσα από μαζικές συνελεύσεις και ομόφωνες αποφάσεις σε κινητοποιήσεις, αρχίζοντας με απεργία από την 1η του Φλεβάρη που εξελίχτηκε σε επίσχεση εργασίας. Και όχι μόνο αυτό. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, οργάνωσαν απεργιακές φρουρές στις οποίες συμμετέχουν κάθε φορά οι εργαζόμενοι ενός τμήματος του εργοστασίου, με καθημερινή παρουσία έξω από το εργοστάσιο.

Σύντομα τα αιτήματα πάλης για πληρωμή των δεδουλευμένων, και με τη συμπαράσταση του Εργατικού Κέντρου Αρτας και των ταξικών σωματείων, εμπλουτίστηκαν με διεκδικήσεις για απαλλαγή μέχρι να πληρωθούν από τέλη ύδρευσης και ρεύμα, πράγμα που συζητήθηκε και στο Δημοτικό Συμβούλιο με πρωτοβουλία της «Λαϊκής Συσπείρωσης», για έκτακτη ενίσχυση από τον ΟΑΕΔ 1.000 ευρώ για την κάλυψη των άμεσων αναγκών επιβίωσης, για άτοκη παράταση τρεχουσών δόσεων σε Δημόσιο και τράπεζες κ.λπ.

Τώρα πλέον δεν είναι μόνοι τους. Οι επισκέψεις από τα σωματεία, από άλλους εργάτες στο εργοστάσιο είναι καθημερινές. Οι αγρότες, στηρίζοντας στην πράξη το σύνθημα «Εργατιά - αγροτιά μια φωνή και μια γροθιά», έστειλαν αντιπροσωπεία εν μέσω μπλόκων στην πορεία που οργάνωσαν στην Αρτα οι εργαζόμενοι της ΒΙΚΗ, το Εργατικό Κέντρο και τα σωματεία της δύναμής του.

Εσπασε στην πράξη ο δισταγμός που είχαν οι εργαζόμενοι στις πανελλαδικές απεργίες, η ίδια η ζωή ήρθε να αποδείξει ότι δεν κλείνουν τα εργοστάσια η ταξική πάλη και ο αγώνας για τα δικαιώματά μας. Αποδείχτηκε ότι κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να είναι μόνος του απέναντι στα αφεντικά, ότι χωρίς αυτούς δεν μπορεί να βγει τίποτα από την αλυσίδα της παραγωγής.

Ολες αυτές οι εξελίξεις έδωσαν και μια αποστομωτική απάντηση σε όσους, καλοπροαίρετα ή όχι, απαξίωναν τους εργαζόμενους του εργοστασίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που άκουγες π.χ. «αφού τόσο καιρό δεν έκαναν τίποτα, άφησέ τους τώρα μόνοι τους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά». Τέτοιες όμως αντιλήψεις έβαζαν και βάζουν πλάτη στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, στη θωράκιση των εργοδοτών και στον κατακερματισμό των εργαζομένων. Αποδείχτηκε ότι ο σίγουρος δρόμος είναι ένας. Με σταθερότητα, υπομονή και επιμονή στο πλευρό των εργατών της ΒΙΚΗ.

Γιατί η μάχη αυτή δεν είναι ενάντια σε ένα «ακραίο φαινόμενο», όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά ενάντια στον κανόνα που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Γιατί δεν είναι αποσπασμένη από την εξέλιξη που θα έχει η σύγκρουση με την εργοδοσία. Αλλά η συνέχεια μιας δύσκολης πορείας, για την κατάκτηση της ζωής μας και των δικαιωμάτων μας.