Τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό σε ...επιστήμη έχουν ανάγει τα συνδικάτα στη Γερμανία, τα οποία ελέγχονται βασικά από τη σοσιαλδημοκρατία, με αποτέλεσμα διάφοροι διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από τους νεοφιλελεύθερους και τα επιτελεία τους έως τη νέα σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ και της «Αυγής», να πανηγυρίζουν. Νέα αφορμή η πρόσφατη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε αυτήν τη βδομάδα η ηγεσία της IG Metall, των εργαζομένων στο Μέταλλο και τα ηλεκτρονικά, με τους βιομήχανους του κλάδου στην περιοχή της Βάδης - Βυρτεμβέργης. Ανάμεσα σε άλλα, η συμφωνία προβλέπει πως ορισμένοι εργαζόμενοι που έχουν μικρά παιδιά, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή φροντίζουν έναν ηλικιωμένο, από το 2019 θα έχουν από 6 μήνες έως και για 2 χρόνια το ...δικαίωμα σε μειωμένο ωράριο, δηλαδή έως και 28 ώρες τη βδομάδα (από 35). Το συνδικάτο πανηγυρίζει για τον «αυτοπροσδιορισμό του ωραρίου εργασίας», λέγοντας μάλιστα ξεδιάντροπα πως «η ευελιξία δεν είναι πια προνόμιο μόνο του εργοδότη»! Ταυτόχρονα, οι εργοδότες θα μπορούν να αυξήσουν το ωράριο εργασίας έως και 40 ώρες τη βδομάδα (για να αναπληρώσουν τις χαμένες ώρες), για όσους εργαζόμενους το ...επιθυμούν.

Η παραπάνω συμφωνία, που θα αποτελέσει «πιλότο» για όλο τον κλάδο, μα και για άλλους κλάδους, δεν επιτεύχθηκε σε μια τυχαία χρονική στιγμή. Ηρθε ακριβώς την περίοδο που προτεραιότητα του γερμανικού κεφαλαίου και των κομμάτων που συμφώνησαν σε μεγάλο συνασπισμό (Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές και Σοσιαλδημοκράτες), είναι η προώθηση της ψηφιοποίησης της παραγωγής και της οικονομίας (με υποδομές, κίνητρα, καινοτομία - έρευνα κ.λπ.) και ταυτόχρονα να προετοιμαστεί η αγορά εργασίας και το εργατικό δυναμικό για τις αλλαγές που φέρει αυτή η νέα τεχνολογική επανάσταση. Μάλιστα, στη συμφωνία της διαπραγμάτευσης των Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών αναφέρεται ξεκάθαρα πως στην εποχή της ψηφιοποίησης είναι κρίσιμη η «συναινετική ευελιξία» των εργαζομένων.

Ηδη η συμφωνία της ΙG Metall χαιρετίστηκε από διάφορους οικονομολόγους και εργατολόγους της χώρας: «Η IG Metall συμφώνησε για 28ωρη βδομάδα εργασίας. Ευέλικτα εργασιακά μοντέλα θα πρέπει να εφαρμοστούν σε άλλους κλάδους. Μπορεί αυτή να είναι η απάντηση στην ψηφιοποίηση του επαγγελματικού κόσμου», λένε ενδεικτικά στη «Welt».

Είναι προφανές ότι αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης δεν θα αξιοποιηθεί στην αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα για να βελτιώσει τη ζωή και τη δουλειά των εργαζομένων. Αντίθετα. Η ουσία της συμφωνίας είναι η εξής: Αφού το καπιταλιστικό κράτος μειώνει τις παροχές και τις κοινωνικές δαπάνες για να είναι πιο ανταγωνιστικό, αφού δεν υπάρχουν επαρκείς και δωρεάν δημόσιες δομές για μικρά παιδιά, για φροντίδα ηλικιωμένων κ.λπ., αυτό το καθήκον το φορτώνονται οι εργαζόμενοι. Δουλεύουν λιγότερο, πληρώνονται λιγότερο, φροντίζουν παιδιά και ηλικιωμένους. Παράλληλα, όσοι έχουν ανάγκη περισσότερα λεφτά, θα δουλεύουν έως και 40 ώρες τη βδομάδα (τυπικά, γιατί στην πράξη είναι συχνά περισσότερες) και ας έχουν και μικρά παιδιά ή άρρωστους ηλικιωμένους... Γενικότερα, μια από τις «διαπιστώσεις» που κυκλοφορεί πολύ σε αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη (π.χ. Αυστρία, Σκανδιναβικές χώρες κ.λπ.), είναι πως πολλοί εργαζόμενοι θα «ήθελαν» να δουλεύουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο και αυτό πρέπει κάπως να «συμβιβαστεί». Πίσω βέβαια από αυτές τις ...«επιθυμίες» βρίσκονται ακάλυπτες ανάγκες, είτε αυτές αφορούν σε δομές και υπηρεσίες Πρόνοιας, είτε σε μισθούς που δεν καλύπτουν τα αυξημένα έξοδα.

Το μελλοντικό εργασιακό τοπίο θα είναι πλήρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Η τεχνολογική πρόοδος εκτινάσσει την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, ενώ η εργασία γίνεται ακόμη πιο φτηνή και τελείως ευέλικτη. Οι εργαζόμενοι - παρά τις δυνατότητες - δεν θα δουλεύουν λιγότερο για να απολαμβάνουν τον όλο και μεγαλύτερο παραγόμενο πλούτο. Ενδεικτικά, στη συμφωνία της IG Metall προβλέπεται πως από το 2020 οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα ποσό που αντιστοιχεί στο 27,9% ενός μηνιαίου μισθού και σε 8 μέρες άδεια.

Οσο για την αύξηση 4,3% στο μισθό από το 2019, που περιέχει η ΣΣΕ (και πανηγυρίζουν εφημερίδες όπως η «Καθημερινή», γράφοντας πως αν η καπιταλιστική οικονομία πηγαίνει καλά, γίνονται αυξήσεις στους μισθούς), να πούμε μόνο πως τα συνδικάτα στη Γερμανία έχουν βάλει πλάτη εδώ και δεκαετίες στην καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα και στην «ατμομηχανή» της Ευρώπης με τα τεράστια πλεονάσματα στους προϋπολογισμούς και το εμπορικό ισοζύγιο, είχαν γίνει είτε καθόλου είτε οι πιο «μετριοπαθείς» αυξήσεις μισθών, σύμφωνα με επίσημα διεθνή στοιχεία. Μάλιστα, αυτές οι μετριοπαθείς αυξήσεις - σε βαθμό που να συζητιέται πως θίγεται η κατανάλωση - δεν αφορούσαν όλους τους εργαζόμενους, δηλαδή εξαιρούνταν όσοι δούλευαν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή μέσω εργολαβικών συνεργείων στην ίδια επιχείρηση.