Η σπάταλη ανάπλαση που έγινε πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν αρκετή για να βελτιώσει την εικόνα του, αφού και οι παρεμβάσεις που έγιναν εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Ολα αυτά έχουν αποτέλεσμα να μην υπάρχει δυνατότητα χρησιμοποίησης από τους κατοίκους της περιοχής, από εργατικές - λαϊκές οικογένειες που έχουν ανάγκη το χώρο για την αναψυχή τους, τη βόλτα τους, την εκγύμνασή τους. Ενα πάρκο που γερνά, οι διαβάτες το διασχίζουν βιαστικοί. Λίγοι είναι αυτοί που θα σταματήσουν για να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να παίξουν με τα παιδιά τους. Επιπλέον η πολιτική εγκατάλειψής του προωθεί την ιδιωτικοποίησή του και την παράδοσή του σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Ηδη, από το 2016 και για τρία χρόνια έχουν παραχωρηθεί σε εργολάβους η φύλαξη και η συντήρησή του.

«Το 2008 δόθηκαν 9.150.000 ευρώ για την ανάπλασή του. Πρόκειται για πολλά χρήματα. Αναντίστοιχα πολλά για την ποιότητα και τον αριθμό των παρεμβάσεων που έγιναν», μας λέει η Βέρα Καραγιάννη, από τη Λαϊκή Επιτροπή 5ου - 6ου Διαμερίσματος. Λίγο πιο πίσω από το άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, μας δείχνει το χώρο μιας εξαφανισμένης παιδικής χαράς. Ο χώρος αυτός παλιότερα ήταν περιφραγμένος με λιμνούλα, όπου κολυμπούσαν πάπιες, είχε φύλακα και όλη την απαραίτητη υποδομή για να παίζουν παιδιά. Σήμερα, όταν ανοίγει ο καιρός, είναι πιάτσα διακίνησης ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά «μετανάστευσαν» στο άλσος εδώ και πέντε χρόνια περίπου, όταν μεταφέρθηκαν οι πιάτσες των τοξικοεξαρτημένων από τη Στουρνάρα, την Τοσίτσα και τη Μάρνη.

Αξίζει να σημειωθεί πως από την είσοδο της οδού Μαυρομματαίων και δίπλα από τον Πανελλήνιο έχουν στηθεί πρόχειρα καταλύματα όπου διαβιούν τοξικοεξαρτημένοι, ενώ τη νύχτα μπροστά από το εγκαταλελειμμένο κτίριο του «Γκριν Παρκ» συγκεντρώνονται δεκάδες άλλοι χρήστες ναρκωτικών για να ζεσταθούν. Κοντά στη διακίνηση ναρκωτικών υπάρχει και πορνεία, ακόμα και παιδική. Η εγκληματικότητα που έχει αναπτυχθεί δεν είναι τυχαία. Συνδέεται με τα οικονομικά συμφέροντα που αναπτύσσουν αυτά τα κυκλώματα και έχει την ανοχή κρατικών μηχανισμών, που εξαντλούν την αυστηρότητά τους στα θύματα των συμμοριών. Αξίζει δε να σημειωθεί πως ακόμα και σε δημόσια κείμενα στο δήμο Αθηναίων έχουν αποτυπωθεί απόψεις για να γίνει το άλσος χώρος ελεύθερης χρήσης ψυχοτρόπων τοξικών ουσιών.

Στο χώρο της «εξαφανισμένης» παιδικής χαράς ένα ξεριζωμένο δέντρο κείτεται νεκρό στο έδαφος. «Η δενδροφύτευση στο άλσος έχει ξεχαστεί εδώ και χρόνια. Απαξιώνεται συστηματικά το υψηλό πράσινο», λέει η Βέρα Καραγιάννη. Και σε άλλα σημεία του πάρκου υπάρχουν πεσμένα δέντρα, όπως κοντά στη μοναδική παιδική χαρά που βρίσκεται (κοντά στην πλατεία Πρωτομαγιάς) σε λειτουργία. Μια άλλη παιδική χαρά που υπάρχει δεν λειτουργεί τακτικά. Πιο κάτω είναι ό,τι έχει απομείνει από το θέατρο «Αλίκη». «Ο χώρος αυτός θα μπορούσε να είχε δοθεί σε μαζικούς φορείς, σχολεία, για να γίνονται παραστάσεις και άλλες δραστηριότητες», προσθέτει. Λίγο κοντά υπάρχει τεχνητή σπηλιά που έχει μετατραπεί σε «σαλόνι» χρήσης ναρκωτικών.

Σε άλλο σημείο βρίσκονται οι πίδακες - σιντριβάνια της ανάπλασης, στεγνοί και εγκαταλειμμένοι, οι «δρόμοι του νερού», όπως ονομάζεται κατασκευή σε σημείο του πάρκου, είναι ασυντήρητοι και το καλοκαίρι στεγνοί, ενώ οι πινακίδες με την ένδειξη ροδώνας δείχνουν ότι αυτός δεν έγινε ποτέ. Οσον αφορά το φωτισμό του άλσους, στα περισσότερα σημεία του επικρατεί συσκότιση. Εξάλλου, οι εγκαταστάσεις του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου επεκτάθηκαν κατά 5,5 στρέμματα εδώ και χρόνια. Κτίστηκαν δε «βαριές», αντί για ήπιες αθλητικές εγκαταστάσεις και ξεριζώθηκαν τουλάχιστον 160 δέντρα. «Χρειάζεται προσωπικό για να μείνει το άλσος ζωντανό», προσθέτει η Τέρψη Κολοζώφ. «Παλιά είχε 80 ανθρώπους που δούλευαν σε αυτό». Προσωπικό μόνιμο, επαρκές, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ώστε να εξασφαλίζονται η συντήρηση, η λειτουργία του, αλλά και η φύλαξη του χώρου. Απαραίτητο δε είναι και σχέδιο πυροπροστασίας.

«Το άλσος θα πρέπει να στηριχτεί από τους μαζικούς φορείς της περιοχής, με εκδηλώσεις, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις», υπογραμμίζει η Κατερίνα Σαραντάκου. Οσον αφορά τα ανακαινισμένα κτίρια της «Αίγλης», η Λένα Γιώτη τονίζει ότι «έχει γίνει επέκταση με πέντε καινούργια κτίρια που δεν είναι γνωστό ποιος τα χρησιμοποιεί». Υπενθυμίζοντας το νομικό καθεστώς του, αναφέρει πως ο χώρος του άλσους του Πεδίου του Αρεως κηρύσσεται κοινόχρηστος με διάταγμα του 1900 (ΦΕΚ 228 Α), με το ν.6171/1934, ο ίδιος χώρος κηρύσσεται «κοινόχρηστο άλσος». Αυτός ο νομικός προσδιορισμός αυτόματα υπάγει το χώρο σε διατάξεις ειδικής προστασίας από το κράτος. Επίσης, με το νομοθετικό διάταγμα 137/1946 καθορίζονται τα όριά του, τα οποία είναι τα κράσπεδα των οδών που το περιβάλλουν. Επομένως, ούτε ο Πανελλήνιος ΓΣ του οποίου οι εγκαταστάσεις βρίσκονται μέσα στα όρια αυτά, δεν θα μπορούσε να έχει την ιδιοκτησία του χώρου. Παράλληλα, σχετικό ΠΔ (ΦΕΚ 189 Δ) χαρακτηρίζει το χώρο του Πανελληνίου χώρο κοινόχρηστων αθλητικών εγκαταστάσεων.

Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε για το θέμα με τον Στέλιο Λάμπρου, δημοτικό σύμβουλο Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

«Το Πεδίον του Αρεως - λέει - αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ενός δημόσιου χώρου, που αντί να συμβάλλει στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων που κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή, στην αναψυχή, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, έχει γίνει "βραχνάς" στην καθημερινή ζωή τους. Η εγκατάλειψη χρόνων με ευθύνη των διοικήσεων τόσο της τότε Υπερνομαρχίας Αθήνας, όσο και της Περιφέρειας Αττικής σήμερα συνέβαλε στην απαξίωση του πάρκου και τη μετατροπή του σταδιακά σε χώρο που συντελούνται εγκληματικές πράξεις.

Παρά το ότι κατά καιρούς δαπανήθηκαν εκατομμύρια ευρώ για την ανάπλασή του, από το υστέρημα του λαού, κάθε φορά μετά τα έργα δεν εξασφαλίζονταν η συντήρηση και η λειτουργία του από μόνιμο προσωπικό, ώστε να πιάνουν τόπο τα χρήματα που κάθε φορά ξοδεύονταν, με αποτέλεσμα τη φθορά των υποδομών, την υποβάθμισή του και τελικά να μην μπορεί να χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της περιοχής, που χρόνια διαμαρτύρονται για την υπάρχουσα κατάσταση.

Ο καθένας πρέπει να σκεφτεί. Εχει να κάνει μόνο με ανικανότητα; Εχει να κάνει μόνο με λάθος χειρισμούς; Ολοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μια συνειδητή απαξίωση, συνειδητή υποχρηματοδότηση των λειτουργιών του πάρκου και εγκατάλειψη, ώστε να διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη, στους εργαζόμενους και κατοίκους πρώτα απ' όλα της περιοχής η ανάγκη να γίνει κάτι άλλο, δηλαδή παράδοση αυτών των χώρων σε ιδιώτες κατά το πρότυπο του Ελληνικού ή ακόμα και το Δημόσιο να λειτουργεί ως ιδιώτης με ανταποδοτικότητα (εισιτήριο ή κάποια άλλη μορφή ανταποδοτικότητας).

Το ΚΚΕ έχει αναδείξει χρόνια τώρα αυτό το ζήτημα τόσο στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής και στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, όσο και με συγκεντρώσεις, ανακοινώσεις, περιοδείες στην ευρύτερη περιοχή. Συμπαραστάθηκε στους αγώνες των κατοίκων της περιοχής. Αντιτάσσεται στην ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του πάρκου. Απαιτεί την πρόσληψη επαρκούς μόνιμου προσωπικού, ώστε να εξασφαλίζονται η λειτουργία, η συντήρηση και η φύλαξη των χώρων του Πεδίου του Αρεως, η λειτουργία όλων των υποδομών που βρίσκονται στο πάρκο (παιδικές χαρές, πολιτιστικές υποδομές), με στόχο το πάρκο να είναι προσβάσιμο και ασφαλές καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του».