Κορύφωση της χτεσινής εκδήλωσης αποτέλεσε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που προετοιμάστηκε γι' αυτήν ακριβώς τη βραδιά. Οι ηθοποιοί Ηλιάνα Μαυρομάτη και Παύλος Ορκόπουλος, μέσα από κείμενα και ποιήματα μεγάλων λογοτεχνών και ποιητών, όπως οι Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Μέλπω Αξιώτη, Δημήτρης Χατζής, Τάσος Λειβαδίτης, Θέμος Κορνάρος, Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής και Αλκης Αλκαίου, αλλά και από ντοκουμέντα από το Αρχείο του Κόμματος, αφηγήθηκαν κορυφαίες στιγμές από την 100χρονη διαδρομή του Κόμματός μας, όπως και του εργατικού - λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

Ενδιάμεσα ακούγονταν τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Λοΐζου, Χρήστου Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλου, Θάνου Μικρούτσικου, Βαγγέλη Κορακάκη, καθώς και αντάρτικα, που τα ερμήνευσαν οι Βασίλης Λέκκας, Βαγγέλης Κορακάκης, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Θοδωρής Καρέλλας, Πολυξένη Καράκογλου και Νατάσα Μουσάδη. Επαιξαν οι μουσικοί: Δημήτρης Ανδρονιάδης (πιάνο - ενορχήστρωση), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Μάνος Καλπάκης (μπουζούκι), Γιάννης Ευαγγέλου (κιθάρα), Δημήτρης Γιαννούχος (κρουστά), Φώτης Αθανασίου (κλαρινέτο), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο, φυσαρμόνικες), Βασίλης Μακρής (μπάσο).

Τα φώτα σβήνουν στο θέατρο και φωνές νεολαίων γεμίζουν την αίθουσα. «Διαβάστε σήμερα τον Ριζοσπάστη»... «Δολοφονία μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος στη Μαύρη Θάλασσα»... «Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής για το θάνατο του Δημοσθένη Λιγδόπουλου»... Στον κόσμο που παρακολουθεί την εκδήλωση μοιράζεται σε ανατύπωση το εξώφυλλο του «Ριζοσπάστη» της 22ας Γενάρη 1921, που ανακοίνωνε τη δολοφονία του Δημοσθένη Λιγδόπουλου.

Μπροστά από τους θεατές περνούν στιγμές από τη δράση του εργατικού κινήματος των αρχών του περασμένου αιώνα. Στην οθόνη «παγώνει» η γνωστή εικόνα από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ και ακούγεται: «Εις το ξενοδοχείον "Πειραιεύς", εις την αίθουσαν του σωματείου των μηχανικών ατμοπλοίων... συνήλθε χτες εις την πρώτην συνεδρίασίν του το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον της Ελλάδος, με κύριον σκοπόν την συνένωσιν όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων εις ένα ενιαίον κόμμα διοικούμενον ενιαίως και αντιπροσωπευόμενον εις την Διεθνή...».

Στα επόμενα πλάνα ζωντανεύει ο Μάης του '36... «Οι καπνεργάτες αναμετρούνε τις δυνάμεις τους. Σαράντα χιλιάδες πειθαρχικός, αποφασισμένος στρατός. Μοιάζουνε λιοντάρια που αρκετά κλειστήκανε στα σιδερένια κλουβιά τους». Και στη συνέχεια η ναζιστική Κατοχή, όπου «μέσα στην πείνα, το θάνατο, τον τρόμο, υψώνεται τότε ακριβώς μια μυστική φωνή. Το ΚΚΕ. Ο τόπος να λευτερωθεί με τα δικά του χέρια. Στρατός πρέπει να ανακηρυχθεί όλος ο εργαζόμενος λαός. Να οργανωθεί. Να αρματωθεί. Να παλέψει».

Μετά, εκείνες οι όμορφες μέρες, που «δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε». Οι 33 ηρωικές μέρες του Δεκέμβρη του 1944 ζωντανεύουν μέσα από τα πλάνα της εποχής και τις αφηγήσεις των ηθοποιών. Και το ποίημα του Κ. Βάρναλη:

«Και τώρα με σκαμένα τα πλεμόνια

στα ξερονήσια ρέβουν, είκοσι χρόνια!

Και μάθε τώρα αργά: χειρότερός σου

οχτρός δεν είναι από τον ντόπι' οχτρό σου!

Και μάθε, γέρος τώρ': απ' τα τσακάλια

δε γλυτώνεις μ' εφκές ή παρακάλια».

Ακολουθεί η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης της χώρας μας, η αθάνατη εποποιία του ΔΣΕ, τα δύσκολα χρόνια των διώξεων, των φυλακίσεων και της παρανομίας. Η συγκίνηση κορυφώνεται όταν εμφανίζεται η εικόνα του Τατάκη, που δολοφονήθηκε στη Μακρόνησο έχοντας αντέξει για 33 μέρες το φρικτό μαρτύριο της ορθοστασίας, και παράλληλα ακούγεται: «Το έκαμα για ν' αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής, οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές».

Στη συνέχεια η δικτατορία, η διάσπαση το 1968 και η ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων, η αντιδικτατορική πάλη του Κόμματος και βέβαια η ίδρυση της ΚΝΕ. Και στα πιο σύγχρονα χρόνια, η ντε φάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, αλλά και η δεκαετία του 1980, που «ο ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης πνίγηκε στα βαλτόνερα των αντιδεξιών συνθημάτων και σαρώθηκε από την επιχείρηση "φθορά των συνειδήσεων", που σε πρωτοφανή έκταση οργάνωσε το ΠΑΣΟΚ. Παρότι ο ρεφορμισμός απλώθηκε σαν δίχτυ στο εργατικό κίνημα, κρατήσαμε γερούς τους δεσμούς με την τάξη μας, την εργατική».

Τέλος, τα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης, η αντοχή που έδειξε το Κόμμα μας, η αντιμετώπιση της εσωκομματικής κρίσης και των αποτελεσμάτων της γενικότερης κρίσης στο κομμουνιστικό κίνημα.

Οι τελευταίες σκηνές και αφηγήσεις ήταν αφιερωμένες στη μετέπειτα πορεία του ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα, στη σύγχρονη πάλη για την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την Κοινωνική Συμμαχία, με βάση το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο και τις Αποφάσεις του 20ού. Για το γεγονός ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα της «πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ...

Ενα παρατεταμένο χειροκρότημα, δείγμα συγκίνησης και ενθουσιασμού, αλλά και η «Διεθνής», που τραγουδήθηκε με υψωμένες γροθιές, έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο την εκδήλωση...