Ενα ισχυρό, μαζικό μήνυμα ήταν η μεγάλη σε όγκο απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα, όπως και στις δεκάδες ακόμα πόλεις της χώρας, την Πέμπτη που μας πέρασε. Η κρίσιμη απεργιακή αναμέτρηση για το εργατικό κίνημα δόθηκε με αποφασιστικότητα από εκατοντάδες σωματεία, Επιτροπές Αγώνα, μαζικούς φορείς σε όλη την Ελλάδα και αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη για τη συνέχιση, την κλιμάκωση της πάλης. Μια απεργία που πήρε τη σκυτάλη από την πολύμορφη δράση των ταξικών δυνάμεων. Από τα μαχητικά έκτακτα συλλαλητήρια ενάντια στην περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, τις παρεμβάσεις στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας, τις μάχες για τις Συλλογικές Συμβάσεις στη Ζώνη του Περάματος, την ανυποχώρητη πάλη των απολυμένων του «Καρυπίδη» στα Γιάννενα και τόσες άλλες.

Το παναττικό συλλαλητήριο, μάλιστα, που πραγματοποιείται την Κυριακή 17 Δεκέμβρη στην Ελευσίνα, ενάντια στο «αναπτυξιακό» συνέδριο κυβέρνησης και βιομηχάνων, είναι ο πρώτος σταθμός αυτής της συνέχειας (βλ. σελ. 6, 7).

Η συνέχεια και η κλιμάκωση του αγώνα είναι απαραίτητη στη νέα φάση που μπαίνει το κίνημα, αφού έχει να αντιμετωπίσει την αναβαθμισμένη επίθεση της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Η επίθεση αυτή περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της πρόσφατης συμφωνίας στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης», τον ματωμένο κρατικό προϋπολογισμό για το 2018, το «συμπληρωματικό μνημόνιο» ενόψει της «ολοκλήρωσης» του προγράμματος, δηλαδή όσα ανακεφαλαιώνουν και μονιμοποιούν όλα τα μέτρα που πάρθηκαν με τη μορφή καταιγίδας τα τελευταία οκτώ χρόνια. Εχει να αντιμετωπίσει την ελεεινή προσπάθεια της κυβέρνησης να ξηλώσει το απεργιακό δικαίωμα, που προοιωνίζεται ότι το τσάκισμα των εργαζομένων θα είναι διαρκείας.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της αντεργατικής επίθεσης είναι και η όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας, με ευθύνη της κυβέρνησης, στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που όπως όλα δείχνουν, μπαίνουν σε νέα περίοδο κλιμάκωσης. Η αναμενόμενη ανακοίνωση (τη Δευτέρα 18/12) από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, της «νέας στρατηγικής εθνικής ασφάλειας» είναι άλλο ένα «κλικ» που πρέπει να προκαλέσει τα αντανακλαστικά του εργατικού - λαϊκού παράγοντα. Πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται λίγες μόλις μέρες μετά την αναγνώριση από τις ΗΠΑ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Τέτοιες κινήσεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενεργοποιεί επικίνδυνους σχεδιασμούς για τη Μ. Ανατολή, τα Δυτικά Βαλκάνια κ.λπ., που αναμορφώνουν συνολικά την κατάσταση της περιοχής. Και οι λαοί έχουν πικρή πείρα από το γεγονός ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν αναίμακτα. Στους βρώμικους αυτούς σχεδιασμούς εμπλέκεται άμεσα η Ελλάδα, ειδικά μετά τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που υπέγραψε κατά τη συνάντησή του ο Αλ. Τσίπρας με τον Ντ. Τραμπ. Η χώρα μας συμμετέχει στα παιχνίδια της φωτιάς, αφού έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο, στο βαθμό που της αναλογεί, στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που ανάβουν καθημερινά νέα φιτίλια στην ήδη φλεγόμενη περιοχή μας. Χαρακτηριστική της όξυνσης των αντιθέσεων είναι και η πρόσφατη τοποθέτηση του Γερμανού ΥΠΕΞ (βλ. άρθρο σελ. 39), με την οποία εκφράζει τις σοβαρές ανησυχίες της γερμανικής αστικής τάξης για τις εξελίξεις και επί της ουσίας δίνει το σήμα για αναπροσαρμογή της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής προς το... επιθετικότερον.

Εξελίξεις όπως οι παραπάνω πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να γίνουν αντικείμενο συζήτησης και άντλησης συμπερασμάτων, αλλά κυρίως αφετηρία για οργάνωση και δράση. Είναι ζωτική η ανάγκη κάθε σωματείο, κάθε Επιτροπή Αγώνα εργαζομένων και ανέργων, κάθε μαζικός φορέας να ορθώσει εμπόδια στην επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης. Να την αναγκάσουν να ενημερώσει το λαό για το περιεχόμενο των συμφωνιών που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, να στείλουν το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι όσο αποστρέφονται τη βάρβαρη πολιτική της, άλλο τόσο απορρίπτουν τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», την αναβάθμιση δηλαδή των θανάσιμων κινδύνων για τη χώρα και το λαό.

Δίνοντας συνέχεια στον αγώνα, είναι κρίσιμο να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης σε κάθε τόπο δουλειάς και να γεννηθούν νέες, να δυναμώσει η αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση με όλες τις μορφές πάλης.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να μπουν νέες δυνάμεις στην καθημερινή πάλη για αυξήσεις στα μεροκάματα, Συλλογικές Συμβάσεις, για τα ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα, την υγιεινή και την ασφάλεια στους τόπους δουλειάς. Να στρατευτούν νέοι εργαζόμενοι στην πάλη με το στρατόπεδο των ταξικών δυνάμεων. Να μεγαλώσει η αφοβία στους χώρους δουλειάς, να γίνει πράξη από περισσότερους το «δεν σκύβουμε το κεφάλι». Τέτοια στοιχεία αναδείχθηκαν στην πρόσφατη απεργία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της. Η μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις φουντώνει και τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ πρέπει να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη μάχη αυτή μπορούν να «εκπαιδευτούν» δυνάμεις, να μαχητικοποιηθούν εργαζόμενοι, να «ανακάμψουν» άλλοι που τα τελευταία χρόνια, κάτω από το βάρος της απογοήτευσης και των αρνητικών συσχετισμών, έκαναν «βήμα σημειωτόν» ή υποχώρησαν χάνοντας την εμπιστοσύνη τους στη συλλογική πάλη.

Στοιχείο της αντεπίθεσης είναι να πολλαπλασιαστούν οι εργαζόμενοι που απορρίπτουν τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η κυβέρνηση και η εργοδοσία να βγουν σοβαρά λαβωμένες από την πολιτική που προωθούν, να περιοριστεί η ικανότητά τους να εγκλωβίζουν στους αντιδραστικούς τους στόχους εργατικά - λαϊκά στρώματα. Να λιγοστέψουν όσοι δείχνουν ανοχή στα νέα και τα παλιά μέτρα, όσοι λένε «περασμένα - ξεχασμένα» όσα μας έκλεψαν και όσοι «αναμένουν» την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια που προπαγανδίζουν οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η ...«έξοδος», αν δεν κλιμακωθεί η εργατική πάλη, θα είναι πεντακάθαρη από εργατικά δικαιώματα.

Ενταση της πάλης σημαίνει να ζωντανέψουν όσο περισσότερα σωματεία γίνεται. Να έρθουν σε επαφή περισσότεροι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους, να συμμετάσχουν στις διαδικασίες τους, στις Γενικές Συνελεύσεις, στη δραστηριότητα, στην εξόρμηση, στην ενημέρωση. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να υπολογίζουν τόσο πολύ η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της, όσο το ανέβασμα του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν. Γι' αυτό θέλουν τον εργάτη ξεμοναχιασμένο και ανοργάνωτο. Αυτό είναι που εξηγεί και τη διαχρονική προσπάθειά τους να ξηλώσουν το απεργιακό δικαίωμα, να προωθήσουν οργανώσεις του χεριού τους όπως οι «ενώσεις προσώπων», να στήνουν εργοδοτικούς μηχανισμούς σε σωματεία, Εργατικά Κέντρα και όπου αλλού τους παίρνει.

Τώρα πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις που δεν βάζουν άλλο νερό στο κρασί τους και ξεκαθαρίζουν ότι δεν κάνουν «ούτε μισό βήμα πίσω», αλλά βγαίνουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας όσα τους έκλεψαν τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να πληθύνουν οι εργαζόμενοι που δεν βάζουν στο ζύγι τις ανάγκες τους με τα κέρδη του αφεντικού τους, αλλά συνειδητοποιούν ότι αυτά τα κέρδη που βγαίνουν από το μόχθο τους φτάνουν και περισσεύουν για να ικανοποιηθούν ολόπλευρα αυτές οι ανάγκες.

Η ένταση της πάλης να συνδυαστεί με τη βαθύτερη συζήτηση με περισσότερους εργάτες της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου από τη σημερινή βαρβαρότητα. Αυτή η συζήτηση, που το τελευταίο διάστημα εντείνεται μέσα στους τόπους δουλειάς, όπως με την πολιτική εξόρμηση του Κόμματος σε όλη την Ελλάδα, πρέπει να ενταθεί. Να αξιοποιηθεί ακόμα καλύτερα ο «Ριζοσπάστης», με αφορμή και τη νέα έκδοση του Σαββατοκύριακου, για να φτάσει πιο βαθιά στην εργατική τάξη το κάλεσμα συσπείρωσης με το ΚΚΕ.

Με την ορμή, το κουράγιο που έδωσε η απεργία της Πέμπτης 14 Δεκέμβρη, μπαίνουμε ακόμα περισσότερο «στα γεμάτα» στον αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας, για την αλλαγή των συσχετισμών. Για να πάρουν η εργατική τάξη και ο λαός την υπόθεση στα δικά τους χέρια, να περάσουν στην αντεπίθεση και να δημιουργήσουν τους όρους ανατροπής του σημερινού σάπιου συστήματος, που γεννά φτώχεια, εκμετάλλευση και πολέμους. Να διεκδικήσουν την εξουσία, που θα τους επιτρέψει να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους.