Η Σύνοδος Κορυφής Αφρικανικής Ενωσης - ΕΕ έδωσε αφορμή για «περιοδείες» και παζάρια Ευρωπαίων ηγετών στην ευρύτερη Δυτική Αφρική.

Την «ευκαιρία» έδραξε πρώτος - πρώτος ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, που επισκέφτηκε τρεις χώρες της περιοχής, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη σύνοδο: την Μπουρκίνα Φάσο (για να ξεπλύνει, ανεπιτυχώς, την άσχημη εικόνα που έχει ο λαός της χώρας για τα εγκλήματα της γαλλικής αποικιοκρατίας), την Ακτή Ελεφαντοστού (λόγω συνόδου αλλά και εξαιτίας ενός «δανείου» μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει δώσει η Γαλλία για την κατασκευή σύγχρονου μετρό στο Αμπιτζάν) και την αγγλόφωνη Γκάνα (ώστε να δείξει το ενδιαφέρον των γαλλικών μονοπωλίων και για τις πρώην αποικίες της Βρετανίας).

Ο Μακρόν δεν ήταν ο μόνος που έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για την Γκάνα, καθώς την πρωτεύουσά της, Ακρα, επισκέφτηκαν το ίδιο 24ωρο ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε και η Εσθονή Πρόεδρος, Κέρστι Κάλιουλαϊντ.

«Ενδιαφέρον» για το Μάλι της Δυτικής Αφρικής, όπου είναι σε εξέλιξη η αποστολή στρατιωτικής εκπαίδευσης του μαλινέζικου στρατού από την αποστολή της ΕΕ, ΕUTM, και η «αντιτρομοκρατική» στρατιωτική αποστολή πέντε δυτικοαφρικανικών χωρών της περιοχής του Σαχέλ (G5 Sahel) έδειξε παράλληλα και ο Βέλγος πρωθυπουργός, Σαρλ Μισέλ.

Οι «περιοδείες» των Ευρωπαίων ηγετών στη Δ. Αφρική αντανακλούν δίχως άλλο το ζωηρό ενδιαφέρον και τους μακροπρόθεσμους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όπως αυτοί καταγράφηκαν και σε πρόσφατη έκθεση της ευρωβουλής με τίτλο «Στρατηγική ΕΕ - Αφρικής: Ωθηση για την Ανάπτυξη». Την έκθεση αυτή καταψήφισε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων: «Προωθεί την ιμπεριαλιστική στρατηγική της ΕΕ με όχημα τη λεγόμενη "αναπτυξιακή βοήθεια" της ΕΕ στις χώρες της Αφρικής, για την ενίσχυση της γεωπολιτικής της επιρροής και την ισχυροποίηση των θέσεων των μονοπωλιακών ομίλων της, σε μια ήπειρο όπου μαίνονται οι ανταγωνισμοί της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία, και την εμπλοκή σε αυτούς και των αστικών τάξεων των χωρών της Αφρικής. Τα γνωστά προσχήματα της "δημοκρατίας", του "κράτους δικαίου", της "ασφάλειας" και της "καταπολέμησης της τρομοκρατίας" αποτελούν τα πολιτικά εργαλεία της επέμβασης, ενώ τα οικονομικά αποτελούν οι ζώνες ελεύθερων συναλλαγών και οι συμφωνίες για "απελευθέρωση" και "άνοιγμα" των αγορών, η ενίσχυση ιδιωτικών επιχειρήσεων και πολυεθνικών, οι επενδύσεις μέσω της ΕΤΕΠ και του "Καταπιστευματικού Ταμείου" της ΕΕ για την Αφρική, η προώθηση, στο όνομα της "κλιματικής αλλαγής", νέων τεχνολογιών, Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, πεδία μεγάλης και γρήγορης κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους της ΕΕ».