Ο χώρος γέμισε ασφυκτικά από εκατοντάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, εργαζόμενους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση, βασισμένη στο βιβλίο του Τζον Ριντ «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».

Οι δεκάδες συντελεστές του μοναδικού αυτού έργου παρουσίασαν τα πιο σημαντικά γεγονότα από το 1914 μέχρι και τον Οκτώβρη του 1917. Ο πόλεμος, η πτώση του τσάρου, οι κυβερνήσεις που συγκροτήθηκαν στη συνέχεια, τα γεγονότα του Φλεβάρη του 1917 και του Ιούλη και φυσικά οι «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», με τους εργάτες να παίρνουν την εξουσία. Η παράσταση ενσωμάτωνε βίντεο με στιγμιότυπα από τις κορυφαίες στιγμές της Επανάστασης και επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και ρώσικα τραγούδια, που ερμήνευσε α καπέλα η Ανθή Τατσιούλη.

Κορυφαία στιγμή ήταν όταν οι «προλετάριοι» της σκηνής σάλπισαν «Εμπρός της Γης οι κολασμένοι» και οι προλετάριοι της αίθουσας που κρατούν το νήμα σήμερα, τραγούδησαν όλοι μαζί τη «Διεθνή» κρατώντας υψωμένες τις γροθιές τους.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου:

Κανείς δεν θα καταφέρει να διαγράψει το κορυφαίο πολιτικό μήνυμα του 20ού αιώνα, τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης του Οκτώβρη του '17, που αποδεικνύει ότι η εργατική τάξη μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομήσει μια ανώτερη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, η Σοβιετική Ενωση, αναδεικνύει τι μπορούν να πετύχουν οι εργαζόμενοι όταν γίνουν κυρίαρχοι των μέσων παραγωγής, όταν κατακτήσουν την πολιτική εξουσία. Γι' αυτό και ο Οκτώβρης του '17 φωτίζει το μέλλον μας.

Αυτό το ανατρεπτικό μήνυμα φοβάται και θέλει να το εξαφανίσει, να το λερώσει σήμερα η αστική τάξη σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών εμφανίζεται σήμερα παντοδύναμη, αλλά στην πραγματικότητα τρέμει σε κάθε χώρα τη στιγμή που οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεζόμενοι θα βγουν ξανά στο προσκήνιο και θα αποδείξουν ότι η ιστορική εξέλιξη δεν τελειώνει με το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Τρέμει τη στιγμή που η εργατική τάξη δεν θα αρκείται να ζει με ψίχουλα, δε θα συνεχίζει να διαλέγει παθητικά το δήθεν «μικρότερο κακό» στην αστική διακυβέρνηση, αλλά θα σηκώσει το κεφάλι, θα συνειδητοποιήσει τον ιστορικό της ρόλο και θα ανοίξει επαναστατικά το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η αστική τάξη, οι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων έχουν κάθε λόγο να φοβούνται το μήνυμα του κόκκινου Οκτώβρη. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει λύση που να ωφελεί ταυτόχρονα τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ότι τα παραμύθια της «δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης» θα γίνονται θρύψαλα μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων.

Γι' αυτό και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το βάλτο της ανασφάλειας, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα. Γι' αυτό και προσπαθούν να συσκοτίσουν, να αμαυρώσουν, να παραχαράξουν, να θολώσουν το μήνυμα του Οκτώβρη, με μια πολύμορφη και πολύπλευρη συστηματική προπαγάνδα. Δεν κουράζονται να προβάλλουν ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν πραξικόπημα των μπολσεβίκων, ότι στη Ρωσία ναυάγησε το ουτοπικό σχέδιο του σοσιαλισμού, ότι όλα αυτά έτσι και αλλιώς αφορούν μόνο το παρελθόν, ότι η επανάσταση και η ταξική πάλη ανήκουν στο παρελθόν.

Προβάλλουν ως ιστορικά ξεπερασμένη την ταξική πάλη, την ίδια ώρα που η αστική τάξη παλεύει λυσσασμένα για να ισοπεδώσει τα δικαιώματά μας, πολεμά για να βαθύνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, επιτίθεται με αντεργατικούς νόμους που υπονομεύουν ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων.

Προσπαθούν, επίσης, να μας πείσουν ότι η επαναστατική πολιτική πάλη μπορεί να είχε κάποιο νόημα στις αρχές του 20ού αιώνα αλλά όχι σήμερα, που η ζωή της εργατικής τάξης έχει βελτιωθεί σημαντικά.

Ασφαλώς, στις ιστορικές ταινίες που αποτυπώνουν την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης, θα δούμε χειρώνακτες εργάτες σε άθλιες συνθήκες, υποσιτισμένους, ακόμη και ξυπόλητους, αναλφάβητους. Η εικόνα του εργάτη στην Ευρώπη σήμερα δεν είναι η ίδια. Αυτή η απλοϊκή σύγκριση εύκολα μπορεί να οδηγήσει στο λαθεμένο συμπέρασμα ότι η σοσιαλιστική επανάσταση μπορούσε να γίνει τότε, και δικαίως έγινε τότε, αλλά δεν αφορά το σήμερα.

Οι αστοί πολιτικοί σε όλο τον κόσμο επενδύουν σε αυτήν τη σύγκριση για να μας πείσουν ότι μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Προσπαθούν να μας υποβάλουν ως βασικό κριτήριο τη σύγκριση με το μακρινό παρελθόν για να καλλιεργήσουν τη σύγχρονη μυθοπλασία τους για το δυναμισμό του σάπιου γερασμένου συστήματος του καπιταλισμού. Προσπαθούν να κρύψουν ότι οι ανάγκες των εργαζομένων εξελίσσονται, διευρύνονται, δεν είναι ασφαλώς ίδιες με αυτές των αρχών του 20ού αιώνα.

Οποιος εστιάζει μόνο σε αυτήν τη σύγκριση θέλει να κρύψει ότι σήμερα υπάρχουν οι επιστημονικές, τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες για να ζήσουμε πολύ καλύτερα, με εξασφαλισμένη δημόσια και δωρεάν Υγεία και ουσιαστική μόρφωση, με σταθερή δουλειά με λιγότερες ώρες και ουσιαστικό περιεχόμενο για τις ανάγκες της κοινωνίας. Οποιος μας ζητά να συγκρίνουμε μόνο με το παρελθόν, αυτός στην ουσία θέλει τα πράγματα να μείνουν, στην καλύτερη περίπτωση, όπως είναι σήμερα, με την εργατική τάξη σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτη, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις, με μισθούς πείνας, με ελαστικά ωράρια και ελαστικές συνειδήσεις.

Αυτό μας έλειπε, φίλες και φίλοι, την εποχή του διαδικτύου, των αλμάτων στη ρομποτική, στην αυτοματοποίηση, στη βιοτεχνολογία, την εποχή μας που η αστική θεωρία προσδιορίζει ως «4η βιομηχανική επανάσταση», εμείς να είμαστε ικανοποιημένοι αφού φοράμε παπούτσια, μπορούμε να αγοράσουμε ψωμί και έχουμε γενικά πρόσβαση στο σταθερό τηλέφωνο.

Φυσικά, για την αστική τάξη το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία μέσων παραγωγής είναι ιερό και απαραβίαστο. Λογικό είναι να συκοφαντεί ως εχθρό της δημοκρατίας όποιον αμφισβητεί το δικαίωμά της να κρατά στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας.

Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος που προβάλλει θετικά τη ρωσική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 που γκρέμισε τον τσάρο και την έφερε στην εξουσία, ενώ παρουσιάζει τη σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 ως πραξικόπημα, που οδήγησε στη συνέχεια στη βίαιη καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Ο πραγματικός στόχος της είναι να αμαυρωθεί γενικά η έννοια της σοσιαλιστικής επανάστασης και να σπιλωθεί ως πραξικόπημα κάθε προσπάθεια επαναστατικής ανατροπής της δικτατορίας του κεφαλαίου. Ομως, δεν μπορεί εύκολα να κρύψει ότι τα ατομικά δικαιώματα των καπιταλιστών στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι η αιτία που στερείται σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας τα βασικά δικαιώματά της στην εργασία, στην Υγεία, στην ουσιαστική μόρφωση, στον ελεύθερο χρόνο. Δεν μπορεί να κρύψει την κρατική βία της αστικής δημοκρατίας απέναντι στην εργατική τάξη.

Δεν μπορεί να κρύψει για πολύ καιρό ότι αν δεν καταργηθεί το δικαίωμα των καπιταλιστών να αποφασίζουν τι, πότε και πόσο θα παραχθεί, ποιους θα προσλαμβάνουν και ποιους θα απολύουν, δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να διασφαλιστούν τα κοινωνικά δικαιώματα και να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.

Για να εμφανίσει την Οκτωβριανή Επανάσταση ως πραξικόπημα, η αστική προσέγγιση επικαλείται το γεγονός ότι η εργατική τάξη ήταν μειοψηφία στον πληθυσμό και ότι δεν έγιναν γενικά κοινοβουλευτικές εκλογές.

Ομως, η κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί να έρθει ούτε πρόκειται να έρθει με μια ειρηνική ψηφοφορία, ένα δημοψήφισμα, όπου οι εκμεταλλευτές, οι εκμεταλλευόμενοι και τα ενδιάμεσα στρώματα θα επιλέξουν από κοινού πώς πρέπει να οργανωθούν η κοινωνία, η παραγωγή, η οικονομία.

Εξάλλου, ούτε η ανατροπή του τσάρου και ο σχηματισμός της προσωρινής αστικής κυβέρνησης του Κερένσκι έγιναν με εκλογές, γιατί καμία άρχουσα τάξη δεν παραχωρεί ειρηνικά την εξουσία.

Αυτό που επιβεβαίωσε ο Οκτώβρης και φοβάται η αστική τάξη είναι η δύναμη της εργατικής τάξης να ηγηθεί στον επαναστατικό αγώνα για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ότι αυτή η δύναμη δεν καθορίζεται από το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Ακόμη και αν δεν αποτελεί η εργατική τάξη την απόλυτη πλειοψηφία σε μία χώρα, είναι η μόνη τάξη που δεν έχει να χάσει τίποτα εκτός από τις αλυσίδες της, η μόνη τάξη που μπορεί να νεκρώσει τη βιομηχανική παραγωγή. Ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης πηγάζει από τη θέση της στην κοινωνική παραγωγή και από το γεγονός ότι είναι φορέας των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, μετά τη νίκη της επανάστασης. Σήμερα βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εργατική τάξη αποτελεί την πλειοψηφία του ενεργού πληθυσμού στην Ελλάδα.

Ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη δεν αποτυπώνεται σε μία απλή ψηφοφορία κοινοβουλευτικών εκλογών.

Οπως απέδειξε ο Οκτώβρης του 1917, σε επαναστατικές συνθήκες παίζουν αποφασιστικό ρόλο τα δυναμικά τμήματα της εργατικής τάξης, που κινητοποιούνται, που παίρνουν μέρος στις μεγάλες μαχητικές απεργίες, στην ένοπλη πάλη. Παίζει ρόλο η στάση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης σε κρίσιμους, στρατηγικής σημασίας κλάδους και χώρους.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν θα μπορούσε να νικήσει αν ήταν ένα συνωμοτικό πραξικόπημα των οργανωμένων δυνάμεων των μπολσεβίκων. Δεν θα μπορούσε να εξαπλωθεί και να αποκρούσει την ιμπεριαλιστική εισβολή 14 καπιταλιστικών κρατών αν αποτελούσε έργο μιας ασήμαντης μειοψηφίας. Τη νικηφόρα πορεία της επανάστασης στήριξε στην πράξη η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ο Οκτώβρης φώτισε τη σημασία της επαναστατικής πολιτικής, που βοηθά τους εργάτες να βγάλουν συμπεράσματα από την ίδια τους την πείρα, ώστε να ξεπερνούν τις αυταπάτες και να απεγκλωβίζονται από τις οπορτουνιστικές θέσεις, όπως ήταν την εποχή εκείνη οι θέσεις των μενσεβίκων και των εσέρων, που στήριζαν την προσωρινή κυβέρνηση. Η προσπάθεια των μπολσεβίκων να αλλάξουν το συσχετισμό μέσα στα σοβιέτ των εργατών και να κινητοποιηθούν μαχητικά οι εργάτες των μεγάλων εργοστασίων υπηρέτησε αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Οκτώβρης φώτισε τη σημασία της διασφάλισης της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την εδραίωση της εργατικής εξουσίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση είχε μεγάλη σημασία η παρέμβαση που έκαναν οι μπολσεβίκοι στα σοβιέτ των στρατιωτών που προέρχονταν από την αγροτιά.

Ο Οκτώβρης ανέδειξε, πάνω από όλα, τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής επαναστατικής πρωτοπορίας, του ΚΚ, όχι μόνο για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά και για τη διαμόρφωση και ισχυροποίηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Οι μπολσεβίκοι κατάφεραν για μια μεγάλη χρονική περίοδο να συνδυάσουν τη θεωρητική δουλειά, τη μελέτη των εξελίξεων και τη μαχητική καθημερινή παρέμβαση που αύξανε την πολιτική τους επιρροή στην εργατική τάξη.

Το βασικότερο, όμως, είναι ότι οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη γη, η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας μπορούν να απελευθερώσουν μια σειρά από αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Δυνατότητες που σήμερα φυλακίζονται, αφού όλες οι αποφάσεις για το τι και πόσο θα παραχθεί λαμβάνονται με γνώμονα το κέρδος του κεφαλαίου.

Τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Θα αλλάξουν ο σκοπός και ο ρυθμός που θα αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις. Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας θα οργανώσει την παραγωγή και θα κατανέμει τα προϊόντα με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, που συνεχώς διευρύνονται. Οι εργαζόμενοι δεν θα αναζητούν κάποιο αφεντικό μέσα στη ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να επιβιώσουν. Η ανασφάλεια και η εκμετάλλευση θα είναι πλέον παρελθόν. Θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της η κύρια παραγωγική δύναμη, δηλαδή ο ίδιος ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Οι εργαζόμενοι θα συμμετέχουν στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, θα ελέγχουν και θα ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους στη Γενική Συνέλευση σε κάθε εργασιακό χώρο. Θα συνδέονται με τα μέσα παραγωγής μέσα απ' τον κεντρικό σχεδιασμό, δηλαδή με τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και οικονομίας.

Η αντεπανάσταση δεν θα είχε νικήσει αν υπήρχε έγκαιρη συλλογική θεωρητική και πολιτική προετοιμασία για να απαντηθούν τα προβλήματα που έθετε το νέο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής. Σήμερα, έχουμε πλέον τη γνώση και θα βρούμε τη δύναμη να βαδίσουμε τον επαναστατικό δρόμο μέχρι το τέρμα, για να εξαλείψουμε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, κάθε πηγή ατομικού πλουτισμού. Δεν θα χάσουμε ξανά την επαναστατική ορμή μας, θα εξαλείψουμε τις δυνάμεις της αγοράς και του χρήματος.

Σήμερα, ξέρουμε καλύτερα πόσο ολέθρια για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι κάθε πολιτική μακροχρόνιας στήριξης της μικρής εμπορευματικής παραγωγής, και κάθε ανοχή στη διατήρηση καπιταλιστικών σχέσεων. Σήμερα, ξέρουμε ότι η απάντηση στα νέα προβλήματα που θα γεννά η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι η επιστροφή στις λύσεις της αγοράς, αλλά η επέκταση και πλήρης επικράτηση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και γενικότερα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην οικονομία, η επιστημονική αναβάθμιση και η συνεχής προσαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού στις νέες απαιτήσεις που θέτει το νέο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής.

Σήμερα, επίσης λόγω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, στην εποχή που η αστική θεωρία χαρακτηρίζει ως «4η βιομηχανική επανάσταση», έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες ώστε ο κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας να διασφαλίζει όχι μόνο την επάρκεια, αλλά και την ταχεία βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.

Ας σκεφτούμε πόσοι τεχνικοί περιορισμοί που υπήρχαν για την επιτυχία του κεντρικού σχεδιασμού στη Ρωσία το 1917, στη Σοβιετική Ενωση του 1940 έχουν ξεπεραστεί, δεν υπάρχουν σήμερα. Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες που μας δίνει σήμερα η πληροφορική και η εξέλιξη του διαδικτύου, να συλλέξουμε και να επεξεργαστούμε έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών.

Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας που μας διασφαλίζει το σημερινό ανώτερο επίπεδο αυτοματοποίησης λόγω των νέων, πιο αποτελεσματικών ρομποτικών συστημάτων, λόγω της τεχνητής νοημοσύνης καθώς και λόγω της πιο αποτελεσματικής διασύνδεσης ανάμεσα στις παραγωγικές μονάδες.

Ολα αυτά υπογραμμίζουν ότι έχουν αυξηθεί αντικειμενικά οι δυνατότητες να περάσουμε σε έναν ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου η παραγωγή και η κατανομή των προϊόντων θα γίνονται με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος των καπιταλιστών. Σήμερα, που αυτές οι δυνατότητες βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου, μεταφράζονται σε νέα βάσανα για τους εργαζόμενους, μεταφράζονται σε απολύσεις, εντατικοποίηση όσων δουλεύουν, εξαθλίωση της στρατιάς ανέργων.

Ας σκεφτούμε τη ριζική διαφορά αν οι ίδιες τεχνολογικές δυνατότητες βρεθούν στα χέρια της εργατικής εξουσίας. Θα μεταφραστούν σε περισσότερο, δημιουργικό ελεύθερο χρόνο και μεγαλύτερες δυνατότητες ενεργού συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη και τον έλεγχο αποφάσεων για την παραγωγή και κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής.

Η δυνατότητα συσσώρευσης και επεξεργασίας τεράστιων όγκων πληροφοριών και δεδομένων θα αξιοποιηθεί για την έγκαιρη επιστημονική πρόγνωση των κοινωνικών αναγκών και τον προσανατολισμό της παραγωγής για τη συνδυασμένη ικανοποίησή τους. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας θα αξιοποιηθεί για τη συνολική άνοδο της λαϊκής ευημερίας.

Πάνω από όλα, οι νέες αυξημένες δυνατότητες, τα σύγχρονα μέσα θα αξιοποιηθούν για να ανέβει το μορφωτικό και το θεωρητικό επίπεδο του Κόμματος, από την ηγεσία έως τη βάση, καθώς και το μορφωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης για να μπορέσει να βάλει ουσιαστικά τη σφραγίδα της στις εξελίξεις.

Εμείς, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, σήμερα, δεσμευόμαστε να φανούμε αντάξιοι των προηγούμενων γενιών κομμουνιστών που μάτωσαν και έπεσαν στη μάχη για να ανοίξει αυτός ο δρόμος, κάτω από την κόκκινη σημαία του σοσιαλισμού.

Δεσμευόμαστε ότι θα βαδίσουμε μαχητικά και επίμονα για τη σημερινή οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, ότι θα βαδίσουμε αταλάντευτα στη δύσκολη πορεία για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Θα προχωρήσουμε διδαγμένοι από τα κατορθώματα και τα λάθη των προηγούμενων γενιών για να αφήσουμε πίσω μας το σημερινό βάλτο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι προηγούμενες γενιές κομμουνιστών έγραψαν Ιστορία στην πρώτη γραμμή της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση.

Σήμερα, εμείς γράφουμε το μέλλον, δίνουμε αποφασιστικά τη μάχη για να ξαναγυρίσει προς τα μπρος ο τροχός της Ιστορίας.