«Η Ελλάδα ανακάμπτει και βάζει τα θεμέλια μιας δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης», ισχυρίζεται ο υπουργός, όταν η πραγματικότητα επιβεβαιώνει πως η καπιταλιστική ανάπτυξη στηρίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την οποία εξασφαλίζει η κυβερνητική πολιτική, και διαλύει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, που και ο Ν. Παππάς υποστηρίζει στο άρθρο του ότι υπάρχουν, ανάμεσα στην κυβέρνηση και στη ΝΔ, γράφοντας για «σύγκρουση δύο κεντρικών ιδεών».

Στη βάση αυτού του κάλπικου διαχωρισμού, απευθύνει κάλεσμα συνεργασίας στην «κεντροαριστερά», γράφοντας για «προγραμματικό διπολισμό» στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Αντίστοιχες συμμαχίες υποδεικνύει ως αναγκαίες και σε επίπεδο ΕΕ προκειμένου κι εκεί να προχωρήσουν αλλαγές προς όφελος του κεφαλαίου. Επικαλείται την «ενίσχυση αντίστοιχων συγκλίσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο» ως «αναγκαία προϋπόθεση για να μην αποτύχει ιστορικά το πείραμα της ΕΕ». «Σε αυτό το πλαίσιο της ανάγκης ώριμων και μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη οφείλουν να συγκλίνουν αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις στην ένωση», γράφει.

Υποστηρίζοντας την ψευδαίσθηση αλλαγών προς όφελος των λαών στην ΕΕ, γράφει για σημαντικές εξελίξεις, τολμώντας να διεκδικήσει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ δικαίωση των προβλέψεών του για την ΕΕ, όταν μία προς μία έσπασαν τα μούτρα τους στην αναλλοίωτη ταξική φύση της λυκοσυμμαχίας.

Παρότι βεβαίως οι ψευδαισθήσεις που διαχρονικά το κόμμα του καλλιεργούσε στο λαό για την ΕΕ κατέρρεαν με πάταγο, ο Ν. Παππάς τις επαναφέρει, ισχυριζόμενος ότι σήμερα «αυξάνονται οι φωνές που καλούν στην επιστροφή της ΕΕ στις θεμελιακές αξίες της. Μέχρι χτες μπορεί να το έλεγε στις Συνόδους Κορυφής μόνον ο Αλέξης Τσίπρας. Σήμερα το υποστηρίζει ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν και όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες». Τι είδους «θεμελιακές αξίες» μοιράζονται και υπερασπίζονται ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο Ελληνας πρωθυπουργός εύκολα συνάγεται απ' το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζουν αλλά και από τις κοινές προτάσεις που περιγράφει ο υπουργός, όπως «εμβάθυνση της πολιτικής ένωσης, κοινωνικός και αναπτυξιακός πυλώνας, αυξημένος προϋπολογισμός, πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων, θέσπιση θέσεων υπουργών σε επίπεδο Ευρώπης για την οικονομία και την κοινωνική συνοχή», που δεν έρχονται ως απάντηση σε ανάγκες των λαών, αλλά ως απάντηση σε ζητούμενα του κεφαλαίου, στο πλαίσιο του οξυμένου ανταγωνισμού και των αντιθέσεων και στο εσωτερικό της ΕΕ.