Ενα νέο πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε κυβέρνηση και ΝΔ προέκυψε εσχάτως και αυτό αφορά το θέμα της «αξιολόγησης» στο Δημόσιο. Η ΝΔ καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν κάνει την «αξιολόγηση», ο δε ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι για το ότι δεν προχωρά η «αξιολόγηση» φταίει η ΝΔ που υποκινεί την αποχή των δημοσίων υπαλλήλων από τη διαδικασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει επίσης πως η δική του «αξιολόγηση» είναι καλύτερη από της ΝΔ, επειδή δεν προβλέπει απολύσεις και μειώσεις μισθών. Ας κρατήσουμε πάντως ότι αμφότερες οι πλευρές θέλουν να υλοποιηθεί η διαδικασία, παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να έχουν οι προτάσεις τους. Και το λέμε αυτό γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την ουσία της υπόθεσης, πίσω από το παραβάν της αντιπαράθεσης. Και η ουσία είναι ότι το γενικό κριτήριο της «αξιολόγησης» εργαζομένων και υπηρεσιών είναι το αν και σε ποιο βαθμό υλοποιούνται οι κατευθύνσεις ενός θεσμικού πλαισίου που επιβάλλει την καλύτερη και ταχύτερη προσαρμογή του κρατικού μηχανισμού στις ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για παράδειγμα: Ανταποκρίνεται ένας υπάλληλος ή ένας προϊστάμενος σε όσα επιβάλλει η νομοθεσία (μνημόνια, ευρωπαϊκές Οδηγίες και νόμοι που έχουν ψηφίσει τα αστικά κόμματα και κυβερνήσεις) σχετικά με την επίσπευση των διαδικασιών αδειοδότησης ή παροχής διευκολύνσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους; Τότε θα παίρνει «άριστα», με όσα «κίνητρα» συνοδεύουν τις καλές του επιδόσεις. Και αντίστροφα, η αρνητική «αξιολόγηση» θα κρέμεται σαν πέλεκυς πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου, ακονισμένος για κάθε χρήση...