Μέσα στη λαίλαπα της οργής και του πόνου, οι κραυγές αντεκδίκησης διαμορφώνουν ένα ξεκάθαρα πολεμικό κλίμα, κυρίως στις ΗΠΑ, οι οποίες ζουν, ήδη, σε ρυθμούς ετοιμοπόλεμους. Στο πλαίσιο αυτής της «πολεμολαγνείας», οι διαφορετικές φωνές είναι λίγες και πολύ λίγο εισακούονται, αν δεν τύχουν εχθρικής υποδοχής και λοιδορίας ή ακόμη χειρότερα δε χαρακτηριστούν «αντιπατριωτικά» και όλα τα συναφή. Παρ' όλα αυτά, οι φωνές αυτές υπάρχουν.

Ανάμεσά τους αυτή του Χάρι Μπράουν, ηγέτη του μικρού Κόμματος των Φιλελευθέρων, το οποίο στις τελευταίες προεδρικές εκλογές συγκέντρωσε 0,4%. Ο Μπράουν, όμως, είναι γνωστή προσωπικότητα στα αμερικανικά δρώμενα, καθώς επί δεκαετίες διατέλεσε σύμβουλος επενδύσεων και τα οικονομικά του βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στον αμερικανικό Τύπο, ο Μπράουν αποπειράται να πλησιάσει τους συμπατριώτες του στην αλήθεια και τη σύνεση.

Ο Μπράουν χαρακτηρίζει «απερίγραπτη τραγωδία» τις επιθέσεις στις ΗΠΑ, αλλά σπεύδει να τονίσει ότι δε θα έπρεπε να εκπλήττουν. «Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ πάσχει εδώ και δεκαετίες από έλλειψη σύνεσης και ήταν μόνο θέμα χρόνου, ούτως ώστε οι Αμερικανοί να αρχίσουν να υποφέρουν προσωπικώς από το γεγονός αυτό», εκτιμά ο Μπράουν, συμπληρώνοντας ότι η τραγωδία συνίσταται στην απώλεια αθώων, εξαιτίας των λαθών άλλων ανθρώπων. Και συνεχίζει:

«Πότε επιτέλους θα μάθουμε ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στους πολιτικούς ηγέτες μας να τρομοκρατούν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς κάποιος, τελικά, να αναλάβει να αντιδράσει; Ο Πρόεδρος Μπους έχει δώσει το "πράσινο φως" για τους συνεχείς βομβαρδισμούς εναντίον αθώων ανθρώπων στο Ιράκ. Ο Πρόεδρος Κλίντον βομβάρδισε αθώους ανθρώπους στο Σουδάν, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Σερβία. Ο πατήρ Μπους εισέβαλλε, την εποχή που ήταν Πρόεδρος, στο Ιράκ και στον Παναμά, και ο Πρόεδρος Ρήγκαν βομβάρδισε αθώους ανθρώπους στη Λιβύη και στη Γρενάδα. Και αυτή η υπόθεση συνεχίζεται...

Μήπως νομίζαμε ότι οι άνθρωποι που έχασαν τις οικογένειες, τους φίλους τους και τις περιουσίες τους κατά τη διάρκεια των καταστροφών αυτών θα έτρεφαν αισθήματα αγάπης απέναντι στους Αμερικάνους γι' αυτά που έκαναν; Πότε θα μάθουμε ότι η βία προκαλεί βία;».

Προχωρώντας το άρθρο του, ο Χάρι Μπράουν αναφέρεται στην τιμωρητική τακτική της αμερικανικής ηγεσίας απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου. «Πότε θα μάθουμε ότι το "να δίνεις σε κάποιον ένα μάθημα" δεν προκαλεί στον αποδέκτη τίποτε άλλο εκτός από αγανάκτηση, η οποία εμπνέει ακόμη περισσότερη ανυπακοή;». Και με αφορμή τους χαρακτηρισμούς «δειλοί» του Προέδρου Μπους για τους καμικάζι αυτοκτονίας που πραγματοποίησαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ο Μπράουν εξαπολύει μια σφοδρή επίθεση εναντίον των αμερικανικών ηγεσιών και της υποκρισίας τους: «Ομως, όσο και αν παραπλανημένες και ποταπές ήταν οι πράξεις αυτές, σίγουρα δεν ήταν έργο δειλών. Οι άνθρωποι που τις έκαναν έδωσαν τις ζωές τους για τις όποιες ανόητες πεποιθήσεις τους. Αλλά, τότε, τι έχουμε να πούμε για τους Αμερικανούς Προέδρους που διέταξαν βομβαρδισμούς αθώων ανθρώπων, ενώ οι ίδιοι παρέμεναν απολύτως προστατευμένοι από τον κίνδυνο;».

Ο Μπράουν, αντανακλώντας την αντίληψη κάθε λογικού ανθρώπου, «οσφρίζεται» ότι το πρώτο και μεγάλο θύμα της όποιας αμερικανικής αντίδρασης θα είναι οι ατομικές ελευθερίες και αναρωτιέται «πότε θα μάθουμε ότι είναι εντελώς παράλογο να εγκαταλείπουμε τις ελευθερίες μας στο όνομα της ελευθερίας;». Και καταλήγει σε τρεις προτάσεις για τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης, προλαμβάνοντας όλους όσοι θα σπεύσουν να τον χαρακτηρίσουν «αντι-πατριώτη», τονίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κανείς πατριώτης, όταν δεν υπάρχει ελευθερία και σύνεση.

Ο ηγέτης του Κόμματος των Φιλελευθέρων, λοιπόν, υπογραμμίζει ότι πριν από όλα θα πρέπει να τερματιστεί η υστερία και «να αναρωτηθούμε πώς μια ευημερούσα χώρα, που βρίσκεται εν μέσω δύο ωκεανών, κατάφερε να εμπλακεί τόσο πολύ στις υποθέσεις άλλων ανθρώπων, ώστε κάποιοι από αυτούς να μας κάνουν κακό;». Το δεύτερο βήμα, κατά τον Μπράουν, θα πρέπει να είναι η προσπάθεια να μην επιτραπεί στην αμερικανική ηγεσία «να εκμεταλλευτεί τα όσα έγιναν για να συνεχίσουν να διαπράττουν τρομοκρατικές πράξεις εναντίον αθώων ανθρώπων, Αμερικανών ή όχι, οι οποίες με τη σειρά τους θα προκαλέσουν στο μέλλον νέες τρομοκρατικές πράξεις» και καταλήγει ότι θα πρέπει να βρεθούν τρόποι να αποτραπούν οι Αμερικανοί ηγέτες από πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν τόσο θυμό σε βάρος των ΗΠΑ.