Είναι μια έκδοση που παίρνει τη θέση της δίπλα στην Διακήρυξη της ΚΕ, στις πολλές εκδόσεις του Κόμματος που έγιναν και σε αυτές που θα ακολουθήσουν στη μάχη για τη γνώση, για να λάμψει η αλήθεια απέναντι στη συκοφαντία, στη λάσπη και τη διαστρέβλωση και συνάμα να δυναμώσει η γόνιμη συζήτηση για την διέξοδο σήμερα από το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, των κρίσεων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Απευθύνουμε ένα ξεχωριστό κάλεσμα. Κάλεσμα να δώσουμε μια σπουδαία μάχη για την κατάκτηση και διάδοση της γνώσης, της αλήθειας για τον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Μάχη άρρηκτα δεμένη με την πρωτοπόρα πάλη που αναπτύσσουν τα μέλη, οι φίλοι και οι συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ για όλα τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, η νεολαία. Είναι μάχη που θα δυναμώσει τη μεγάλη υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας, της προετοιμασίας για την αναμέτρηση με την εξουσία των μονοπωλίων και των καπιταλιστών, για την ανατροπή τους.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20όαιώνα που ξεκίνησε με τον Κόκκινο Οκτώβρη απέδειξε ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να πραγματοποιήσει επαναστάσεις και να επικρατήσει, να νικήσει σε μια μόνο χώρα ή και σε ομάδα χωρών. Απέδειξε ότι δεν είναι ουτοπία, οικοδομήθηκε για δεκαετίες.

Μια σημαντική πλευρά είναι ότι οι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών.

Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της ΕΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στον μηδενισμό.

Από τις αρχές του 1990 χαρακτηρίσαμε τις εξελίξεις του 1989 - 1991 ως νίκη της αντεπανάστασης, ως ανατροπή. Απορρίπτουμε τον όρο «κατάρρευση», γιατί υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση, την κοινωνική βάση στην οποία μπορεί αυτή να αναπτυχθεί, να κυριαρχήσει, εξαιτίας αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, όπως και έγινε.

Η ζωή έδειξε ότι τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν δεν ερμηνεύτηκαν σωστά και δεν αντιμετωπίστηκαν με άξονα την ενίσχυση και επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων, του κεντρικού σχεδιασμού, της κοινωνικοποίησης, του εργατικού κοινωνικού ελέγχου.

Ετσι, αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στη διεύρυνση της αγοράς, στον «σοσιαλισμό με αγορά», δηλαδή στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού.

Ως σημείο στροφής ξεχωρίζει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), επειδή σε αυτό, με όχημα τη λεγόμενη «προσωπολατρία», υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, των διεθνών σχέσεων, εν μέρει και της οικονομίας.

Λίγα χρόνια μετά, με αφετηρία τη λεγόμενη «μεταρρύθμιση Κοσίγκιν» (1965), υιοθετήθηκε η αστική κατηγορία του «επιχειρησιακού κέρδους» και η σύνδεση με αυτό των αμοιβών των διευθυντών και των εργαζομένων. Αποδυναμώθηκε παραπέρα ο κεντρικός σχεδιασμός, ο κοινωνικός χαρακτήρας των μέσων παραγωγής. Ολα αυτά τα μέτρα οδήγησαν στη δημιουργία των προϋποθέσεων ατομικού σφετερισμού και ιδιοκτησίας.

Αυξήθηκαν οι διαφορές εργασιακού εισοδήματος μεταξύ εργαζομένων και διευθυντικών στελεχών σε κάθε επιχείρηση, αλλά και μεταξύ εργαζομένων σε διαφορετικές επιχειρήσεις. Ενισχύθηκε το ατομικό συμφέρον σε βάρος του κοινωνικού και δέχτηκε πλήγμα η κομμουνιστική συνείδηση, η στάση υπεράσπισης και προώθησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας.

Εμφανίστηκε το λεγόμενο «σκιώδες κεφάλαιο» ως αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της «μαύρης» αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος, που επιδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής και μίσθωσης ξένης εργασίας, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης.

Την ίδια περίπου περίοδο αναθεωρήθηκε και η μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη για το εργατικό κράτος. Αυτές οι θέσεις επέφεραν ραγδαία άμβλυνση και στη συνέχεια μετάλλαξη των επαναστατικών χαρακτηριστικών και της κοινωνικής σύνθεσης του κόμματος που οδήγησαν σε πλήρη εκφυλισμό του και στη μετατροπή του σε ανοιχτή αντεπαναστατική δύναμη.

Οσο η ηγεσία του ΚΚΣΕ υιοθετούσε επιλογές που αποδυνάμωναν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό και ομαδικό συμφέρον, δημιουργούνταν αισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και διαβρωνόταν η ταξική συνείδηση των εργαζομένων. Ανοιγε ο δρόμος στην αδιαφορία, στον ατομισμό όσο η πράξη απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις διακηρύξεις.

Αυτή η πορεία εξηγεί την παθητικότητα μεγάλου μέρους του λαού την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών. Απαντάει στο ερώτημα γιατί οι εργαζόμενοι δεν υπερασπίστηκαν τις κατακτήσεις που είχαν.

Είναι καθοριστικός ο πρωτοπόρος καθοδηγητικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Δυνατή εργατική τάξη χωρίς δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν υπάρχει, αυτό είναι διαχρονικό συμπέρασμα βγαλμένο από νίκες και τραγικές ήττες. Εξάλλου, όλες οι αντεπαναστατικές μεταρρυθμίσεις ακόμα και οι πιο ανοιχτά αντεπαναστατικές, όπως η περεστρόικα το 1987, δεν ονομάστηκαν παλινόρθωση του καπιταλισμού ή ανατροπή του σοσιαλισμού αλλά συνοδεύονταν με συνθήματα του τύπου «περισσότερος σοσιαλισμός». Αυτό αποδεικνύει ότι οι λαοί δεν ήθελαν τον καπιταλισμό, ακόμα και σήμερα νοσταλγούν τις κατακτήσεις που έχασαν.

Η αστική προπαγάνδα των «σοβιετολόγων» συνεχίζει και σήμερα κάνοντας το μαύρο άσπρο. Προβάλλει τις έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία» με τα κριτήρια των αστών, όχι φυσικά για τους εργαζόμενους, αλλά για τους καπιταλιστές. Ελευθερία στο να εκμεταλλεύονται, να έχουν ανθρώπους στη δούλεψή τους, να είναι αφεντικά, να ζουν και να πλουτίζουν από τη σκληρή δουλειά των άλλων και δημοκρατία εννοούν αυτή που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεών τους.

Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση που έκανε εφικτή την πραγματοποίηση όλων των υπολοίπων έπειτα από την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών. Αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού.