Με την παρουσία πλήθους μεταναστών εργατών από διάφορους κλάδους, αλλά και προσφύγων, που παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 30 Ιούνη και το Σάββατο 1 Ιούλη το 17ο Πολιτικό - Πολιτιστικό Διήμερο της ΚΟ Αττικής για Ελληνες, μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες.

Για δύο μέρες το πάρκο ΦΙΞ στα Πατήσια, που φιλοξένησε τις εκδηλώσεις, γέμισε από εργαζόμενους, ανθρώπους του μόχθου που ο καπιταλισμός με τη φτώχεια και τους πολέμους τούς έσπρωξε μακριά από τις πατρίδες τους. Η συζήτηση την πρώτη μέρα και η συγκέντρωση τη δεύτερη, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα περίπτερα των μεταναστευτικών κοινοτήτων, η έκθεση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και ο παιδότοπος αποτέλεσαν τον τόπο συνάντησης Ελλήνων με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους.

Ξεχωριστή ήταν η παρουσία της νεολαίας στο διήμερο. Αλλωστε, η συζήτηση την πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην ανάγκη οργάνωσης και συμμετοχής των νέων μεταναστών και προσφύγων στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό.

Την εισηγητική ομιλία έκανε η Στέλλα Παπαοικονόμου, μέλος του Γραφείου του ΣΠ Αττικής της ΚΝΕ και συμμετείχαν μεταναστόπουλα που είτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα, είτε μεγάλωσαν εδώ μετά τον ερχομό των οικογενειών τους. Η ομιλήτρια, απαντώντας στο ερώτημα «γιατί εδώ και δεκαετίες τα κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς δεν έπαψαν ποτέ;» ανέφερε ότι παραμένει η αιτία που σπρώχνει λαούς να αφήνουν τις πατρίδες τους: Η καπιταλιστική εκμετάλλευση, που γεννά φτώχεια και ανεργία στους πολλούς. Παραμένουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι. «Το σύστημα γεννά τη μετανάστευση, την προσφυγιά», σημείωσε το στέλεχος της ΚΝΕ.

Στη συζήτηση πήραν το λόγο μέλη της ΚΝΕ, παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα:

Η Βέρα, είναι 20 ετών, παιδί Σύρων που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Εχει οργανωθεί στην ΚΝΕ και τα τελευταία χρόνια ζει μέσα στην οικογένειά της τα αδιέξοδα που γεννά ο ιμπεριαλισμός. Η καθημερινότητα των συγγενών της στο Χαλέπι της Συρίας, είναι οι βομβαρδισμοί, ο φόβος, το άγχος για το αύριο. «Δεν έχουν ζωή εκεί πέρα», ανέφερε χαρακτηριστικά, και περιέγραψε πόσο δύσκολο είναι να το πάρει απόφαση μια οικογένεια να εγκαταλείψει την πατρίδα της και να ρισκάρει τα πάντα για να ταξιδέψει, όχι για να ζήσει σύμφωνα με τις ανάγκες της, αλλά για να γλιτώσει από τον πόλεμο. Σε δηλώσεις της στον «Ριζοσπάστη» μετά την εκδήλωση αναφέρει ότι πριν από τον πόλεμο πήγαινε συχνά στη Συρία και ότι δύσκολα μπορούσε κανείς να διανοηθεί το μακελειό που συμβαίνει από την ιμπεριαλιστική επέμβαση εδώ και 7 χρόνια. Στέκεται στις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ για την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, για τη διευκόλυνση και την υποστήριξη που παρέχεται από την Ελλάδα στις επεμβάσεις. Σημειώνει ότι οι νέοι δύσκολα αντιλαμβάνονται αυτήν την πραγματικότητα και ότι αυτό που χρειάζεται πέρα από την ενημέρωση είναι οργάνωση της πάλης για να πιστέψουν ότι έχουν τη δύναμη μαζί με το λαό να παλέψουν ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο Αιμιλιάνο είναι 24 ετών, κατάγεται από την Αλβανία και στη συζήτηση στάθηκε στις μνήμες που παραμένουν ακόμα ζωντανές σε οικογένειες μεταναστών από τις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός. «Τα δικαιώματα που είχαν κατοχυρωμένα οι εργαζόμενοι, σήμερα είναι στη σφαίρα του μεταφυσικού», ανέφερε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι αυτό «δεν έτυχε να το ζήσουν οι γονείς μας», αλλά επειδή εκεί οι εργαζόμενοι πήραν την οικονομία και την εξουσία στα χέρια τους. «Αυτό σήμερα μπορεί να ξαναγίνει και είναι στο χέρι μας να το πάρουμε απόφαση και να παλέψουμε για μια τέτοια κοινωνία»...

Στον «Ριζοσπάστη», μετά την εκδήλωση, μίλησε και ο Γιάννης, 18 χρόνων, με καταγωγή επίσης από την Αλβανία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Οι γονείς του έχουν μεταναστεύσει άλλες τρεις φορές σε Ιταλία και Γερμανία. Ερχεται στο πολιτικό - πολιτιστικό Διήμερο του ΚΚΕ από μικρό παιδί, από το 2007, ενώ σήμερα είναι οργανωμένος στην ΚΝΕ. Οπως είπε, το ερέθισμά του για να παλέψει οργανωμένα ήταν η κατάσταση της οικογένειάς του: «Εβλεπα τον πατέρα μου να εργάζεται 13 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο φαΐ. Να δουλεύει ασταμάτητα και να μας λείπουν τα πάντα. Τα αφεντικά δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν στους εργάτες αυτά που παράγουν, πρέπει να φύγουν από τη μέση».