Τη διαιώνιση και το παραπέρα βάθεμα της εργασιακής ζούγκλας που έχει ήδη διαμορφωθεί, χαιρετίζει ο ΣΕΒ, σημειώνοντας με έμφαση ότι ο «εργασιακός μεσαίωνας» αποτελεί προϋπόθεση της «βιώσιμης ανάπτυξης». Με τον τρόπο αυτό, οι βιομήχανοι επιβεβαιώνουν καθαρά για λογαριασμό τίνος νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο πλαίσιο του 4ου μνημονίου, την παγίωση του σημερινού άθλιου καθεστώτος διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών.

Στο εβδομαδιαίο δελτίο του, ο ΣΕΒ σημειώνει χωρίς περιστροφές πως «η διατήρηση μιας σύγχρονης αγοράς εργασίας στην εποχή μετά το πέρας της προσαρμογής με τα μνημόνια αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας».

Ειδικότερα, ο ΣΕΒ εστιάζει στη διατήρηση του κατώτερου μισθού στα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα, με ορισμό του από το αστικό κράτος, στη διατήρηση της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, στη διατήρηση και παραπέρα ενίσχυση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, ενώ για την προώθηση των παραπάνω ζητά να ενισχυθεί ο «κοινωνικός διάλογος».

Επί λέξει, οι βιομήχανοι αναφέρουν στο δελτίο τους: «Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να εκκινούν από το επίπεδο του κατώτατου μισθού όπως καθορίζεται από το κράτος, που θα πρέπει να είναι ο υπέρτατος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας... Είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης», ενώ υποστηρίζει πως «... όσο περισσότερο ευέλικτη είναι η αγορά εργασίας, τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι "κενές" θέσεις εργασίας...».

Κατά συνέπεια, περιγράφουν το εξής - ιδανικό για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους - τοπίο στα Εργασιακά: Οποιαδήποτε σύναψη νέας σύμβασης να διαγράφει τα μέχρι τώρα εργασιακά δικαιώματα (π.χ. ύπαρξη προηγούμενων συμβάσεων, επιδόματα, πολυετίες) και στο επίπεδο των μισθών να ξεκινά από τον κατώτερο μισθό.

Αυτό αποτελεί πλέον εμπεδωμένη πρακτική του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών ενώσεων, όταν προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα, όπου αξιώνουν από τους εργαζόμενους να «ξεχάσουν» τις παλιές συμβάσεις και η διαπραγμάτευση να ξεκινά από τον κατώτερο μισθό που ισχύει σήμερα και όσα προβλέπει η επαίσχυντη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Επιπλέον, ο ΣΕΒ συνδέει άμεσα τα συμφέροντα των βιομηχάνων με τη συνέχιση του καθεστώτος καθορισμού του κατώτερου μισθού από το αστικό κράτος, όπως και με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, που σημαίνει, όπου αυτές υπάρχουν, ακόμα και όταν υπογράφεται κάποια κλαδική σύμβαση, στην πράξη να μην εφαρμόζεται... Και βέβαια ο ΣΕΒ βάζει ως προϋπόθεση της μείωσης της ανεργίας την ενίσχυση της «ευελιξίας», δηλαδή την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Προκύπτει επομένως το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση μόνο τυχαία δεν νομοθέτησε με το 4ο μνημόνιο τον πυρήνα αυτών που αναδεικνύει ο ΣΕΒ, επιβεβαιώνοντας στην πράξη το ρόλο που έχει ως «ο υπέρτατος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας», δηλαδή του εγχώριου κεφαλαίου, όπως δίκαια χαρακτηρίζεται στο εβδομαδιαίο δελτίο των βιομηχάνων.

Μετά απ' όλα αυτά, ο ΣΕΒ δεν παραλείπει να απευθύνει και πρόσκληση προς τους «κοινωνικούς εταίρους» «για έναν καλόπιστο διάλογο για το μέλλον των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα», επαληθεύοντας ότι αυτός ο διάλογος ήταν και είναι ο «Δούρειος Ιππος» για την παραπέρα συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων, γεγονός που έχει αποδειχθεί στην πράξη και στο παρελθόν.

Επιπλέον, η ανάλυση των στοιχείων για την ανεργία που κάνει ο ΣΕΒ στο δελτίο του, καταρρίπτει και τον μύθο των καπιταλιστών πως για την αύξηση της ανεργίας και τη μείωση της απασχόλησης φταίει τάχα το γεγονός ότι οι άνεργοι δεν έχουν τα προσόντα που ψάχνουν οι επιχειρήσεις.

Επικαλούμενοι τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, οι συντάκτες του δελτίου διαπιστώνουν ότι τον Οκτώβρη του 2016, στους 884.331 ανέργους που αναζητούσαν εργασία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, προσφέρονταν μόλις 13.031 κενές θέσεις! Δηλαδή, για κάθε μία κενή θέση προσφέρονταν να εργαστούν 68 άνεργοι.

Μάλιστα, απ' αυτές τις 13.031 προσφερόμενες θέσεις, οι 2.586 ήταν επιχορηγούμενες στο δημόσιο τομέα μέσα από τα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», οι 139 ήταν θέσεις από τον ιδιωτικό τομέα, που όμως και αυτές επιχορηγούνταν, οι 9.301 ήταν θέσεις απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, πάλι με το αζημίωτο για τις επιχειρήσεις, και μόνο 1.005 θέσεις προσφέρονταν από τον ιδιωτικό τομέα χωρίς την άμεση ή έμμεση στήριξη του κράτους!

Συμπερασματικά, ο ΣΕΒ διαπιστώνει ότι «η περαιτέρω μείωση της ανεργίας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό των ανέργων είναι σήμερα μακροχρόνια άνεργοι...». Σημειώνεται πως το 2016, το 70% των ανέργων ήταν άνεργοι πάνω από 12 μήνες.

Αν για τους καπιταλιστές αυτά τα στοιχεία γεννούν ανησυχία σε ό,τι αφορά τη «διαθεσιμότητα» και «καταλληλότητα» των ανέργων να παράξουν με τη δουλειά τους υπεραξία, για το κάθε εργατικό σπίτι είναι μια πρόσθετη απόδειξη ότι αυτό το σάπιο σύστημα, που λειτουργεί με μόνο κριτήριο τα κέρδη των λίγων, είναι ξεπερασμένο, δεν μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες και πρέπει να ανατραπεί...