Σύσσωμος ο αστικός Τύπος «χαιρέτισε» τις εκλογικές επιδόσεις του Γάλλου Προέδρου, Εμ. Μακρόν, στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής, μιλώντας για «νίκη επί του λαϊκισμού», για «ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού οράματος», για επιστροφή του «κέντρου».

Ομως, η αντιπαράθεση και η σχετική συζήτηση δεν μπορούν να κρύψουν ότι η αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση στη Γαλλία και στις άλλες χώρες της ΕΕ θα συνεχιστεί και θα ενταθεί, αφού αυτό απαιτούν οι ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ότι τα σχέδια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων βρίσκονται στο τραπέζι, ενώ το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» με νέα ή παλιά αρχιτεκτονική θα συνεχίζει να στηρίζει τα μονοπώλια σε βάρος των λαών. Πρόκειται, λοιπόν, για μια συζήτηση που αφορά τις «αναζητήσεις» του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη, γύρω από το ποια αστικά κυβερνητικά σχήματα, ποιες συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο, αλλά και ποια «αρχιτεκτονική» της ΕΕ μπορεί να διασφαλίσουν τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα. Σε αυτές τις «αναζητήσεις» εντάσσονται και ο «ευρωπαϊσμός» που υπερίσχυσε στη Γαλλία και ο «ηττημένος» ευρωσκεπτικισμός. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, που αφορά την εξασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης, καταθέτουν τις προτάσεις τους αστικά κόμματα και επιτελεία και συνεχίζονται οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, με το βλέμμα στην «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου.

Οι πανηγυρίζοντες δένουν το γεγονός της υποχώρησης του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν με την πρόσφατη «εκλογική ήττα» της Τ. Μέι στις βρετανικές εκλογές, αλλά και τις χαμηλές επιδόσεις του «Κινήματος των 5 αστέρων» στην Ιταλία στις δημοτικές εκλογές της Κυριακής, παρέα με τα εκλογικά αποτελέσματα σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις όπως σε Ολλανδία και Αυστρία, υποστηρίζοντας ότι μετά και τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου θα μπει σε «νέες βάσεις», όπως λένε, η συζήτηση που ήδη έχει ξεκινήσει για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

Στην Ελλάδα, από «τυπικά» διαφορετικές αφετηρίες, όλες οι εκδοχές της αστικής πολιτικής κατέληγαν ουσιαστικά στα ίδια συμπεράσματα: Τα κυβερνητικά μέσα μίλησαν για τη διαμόρφωση ενός μπλοκ δυνάμεων που αντιστέκεται στη λιτότητα σε όλη την ΕΕ, συνέδεσαν τα αποτελέσματα με προσπάθειες για διαμόρφωση «μπλοκ» ώστε οι αστικές τάξεις των χωρών του Νότου να παρεμβαίνουν πιο αποφασιστικά στην ΕΕ για τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, βάσισαν πάνω σε αυτό τη γνωστή φιλολογία περί της ΕΕ που αλλάζει. Τα υπόλοιπα αστικά μέσα μίλησαν για «υπόδειγμα και παράδειγμα», που δείχνει πως πέρα από την «πίστη στις μεταρρυθμίσεις», στις καπιταλιστικές δηλαδή αναδιαρθρώσεις, που όπως περιέγραφαν αρχίζουν από το Σεπτέμβρη με διατάγματα για την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας», «χρειάζονται και πολιτικές υπερβάσεις». «Εδειχναν» δηλαδή προς την κατεύθυνση της «εθνικής συνεννόησης» των αστικών κομμάτων για να υπηρετηθούν οι στόχοι του κεφαλαίου.

Αλλοι στάθηκαν στη βασική επιλογή της αστικής τάξης για συμμετοχή σε μια πιο ισχυροποιημένη ιμπεριαλιστική ένωση, μιλώντας για «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» που μπαίνει σε νέα φάση και «εθνική υποχρέωση το να βρεθεί η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή», αναζητώντας το αν η σημερινή κυβέρνηση ή κάποια άλλα διάδοχα κυβερνητικά σχήματα με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που πάντως θα εκφράζουν τη «στρατηγική συμμαχία της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά», μπορούν να «περπατήσουν» μια τέτοια προσπάθεια.

Ετσι είτε αλλιώς, σε όποια τους εκδοχή, τα σενάρια γράφονται πάνω στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που έχουν ως προϋπόθεση το τσάκισμα του λαού. Ο λαός όχι μόνο δεν έχει λόγους να «πανηγυρίζει» για την επικράτηση της μιας ή της άλλης εκδοχής του αστικού πολιτικού συστήματος, όχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο για τη ζωή του από μια ενδεχόμενη αναμόρφωση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά αντίθετα πρέπει να οργανώσει την πάλη του ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ενώσεις του σε όλες τους τις εκδοχές, για να διεκδικήσει τα σύγχρονα δικαιώματά του.