Λίγες μέρες πριν από την επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup και η κυβέρνηση, όπως λέει, δίνει τη μάχη για «μια συνολική συμφωνία, μια καθαρή λύση για το ζήτημα του ελληνικού χρέους, για να κλείσει οριστικά ο φαύλος κύκλος της κρίσης και να διαβεί το κατώφλι των αγορών με αξιώσεις».

Το τι εννοεί η κυβέρνηση «καθαρή λύση για το χρέος» το ξεκαθάρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ:

«Καθαρή λύση για την ελληνική πλευρά είναι εκείνη η λύση που δεν θα δημιουργεί ή θα επιτείνει την ανασφάλεια στους επενδυτές».

«Καθαρή λύση», λοιπόν, είναι ό,τι συμφέρει το κεφάλαιο και τις επενδύσεις του, ό,τι συμφέρει τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους.

Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι η όποια διευθέτηση του χρέους, ενός χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, αλλά η πολύπλευρη στήριξη του κεφαλαίου, πάλι το κεφάλαιο θα εξυπηρετήσει.

Γιατί στο κεφάλαιο θα καταλήξει μέσα από επιδοτήσεις και άλλους δρόμους το χρήμα που θα εξοικονομηθεί στα κρατικά ταμεία από την όποια ρύθμιση του χρέους.

Ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για την αποπληρωμή ενός χρέους που του το φόρτωσαν διαχρονικά όλες οι αστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Αλλωστε, στο όνομα του να κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση», να επιτευχθεί μια συμφωνία για το χρέος, η κυβέρνηση ψήφισε όχι απλά το 4ο μνημόνιο, αλλά το μνημόνιο «εις την τετάρτην», που προστίθεται στα προηγούμενα και πολλαπλασιάζει τα βάρη για το λαό.

Οσο κι αν προσπαθούν τα κυβερνητικά στελέχη να εμφανίσουν τη ρύθμιση του χρέους ως άλλοθι για τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που ψήφισαν με χέρια και με πόδια, ο λαός αντιλαμβάνεται ότι τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και ότι η συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι το προαπαιτούμενο και για την όποια ρύθμιση του χρέους και την όποια ανάκαμψη της οικονομίας.

Μοναδικοί ωφελημένοι από τη ρύθμιση του χρέους, που τις τελευταίες μέρες από τα αστικά επιτελεία προβάλλεται ως η νέα «εθνική υπόθεση», θα είναι όσοι ευθύνονται και για τη διόγκωσή του, δηλαδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Μάλιστα, τις τελευταίες μέρες δίνουν και παίρνουν τα σενάρια για μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το χρέος, μπροστά όπως λένε στο ενδεχόμενο να υπάρξει αδιέξοδο στο Eurogroup, με δεδομένη την αδιαλλαξία των δανειστών και ιδιαίτερα της Γερμανίας.

Παρουσιάζουν το ζήτημα του χρέους ως το νέο «εθνικό στόχο», πάνω στον οποίο πρέπει να στρατευτούν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Τα κόμματα της αστικής διαχείρισης είναι στρατευμένα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, έχουν ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ το 1ο μνημόνιο, το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ το 2ο, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ και οι ΑΝΕΛ το 3ο και πάει λέγοντας...

Διαχρονικά παρουσιάζουν ως εθνικούς τους ταξικούς στόχους της αστικής τάξης.

«Εθνική υπόθεση» να μπει η Ελλάδα στην ΕΕ, «εθνική υπόθεση» η ένταξη στην ΟΝΕ, «εθνική υπόθεση» οι ρυθμοί ανάπτυξης, η έξοδος από την κρίση, η επιστροφή στην ανάπτυξη και τώρα το χρέος.

Πάντα η αστική τάξη παρουσίαζε ως εθνικούς τους δικούς της ταξικούς στόχους, για να αποσπάσει την ανοχή και στήριξη της εργατικής τάξης, του λαού.

Το ΚΚΕ, στρατευμένο στην υπόθεση της εργατικής τάξης, θα επιμένει να προβάλλει ότι μοναδική φιλολαϊκή λύση είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, που μπορεί να πραγματοποιηθεί, αρκεί ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει να πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας, να συγκρουστεί με τις διεθνείς λυκοσυμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Δεν αποκλείουμε πράγματι να γίνει μια συγκεκριμένη ρύθμιση για το χρέος, μέσω μιας επιμήκυνσης για παράδειγμα, με συμβιβασμό ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ.

Γιατί η συζήτηση για το χρέος δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά συνολικότερες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Μετά από 8-9 χρόνια κρίσης, με τα μέτρα αυτά που έχουν παρθεί, με την εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί κι από τους προηγούμενους κι από τους σημερινούς, με τις ιδιωτικοποιήσεις, με τη συγκέντρωση της αγοράς σε όλο και λιγότερα χέρια, μπορεί να υπάρξει κάποια καπιταλιστική ανάπτυξη, να γίνουν και κάποιες επενδύσεις, γιατί οι προοπτικές κερδοφορίας, πάνω σε αυτή τη σκλαβιά, πάνω σε αυτά τα ερείπια εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, είναι μεγάλες.

Γι' αυτό, όταν ο λαός ακούει την κυβέρνηση να μιλά για μια συμφωνία για το χρέος που θα ανοίξει το δρόμο για την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη, πρέπει να θέτει το ερώτημα:

«Για ποιον; Ποιος θα ωφεληθεί από μια συμφωνία για το χρέος, από την ανάπτυξη;».

Θα παρθούν πίσω, δηλαδή, οι 600 μνημονιακοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί;

Μήπως δεν θα υλοποιηθούν τα βάρβαρα μέτρα που ψηφίστηκαν μόλις προχτές;

Θα πάψει η επιτροπεία, που είναι υποχρεωτική για όλες τις χώρες της ΕΕ, έχουν - δεν έχουν μνημόνια;

Φυσικά και όχι.

Ολα αυτά θα συνεχίσουν να ισχύουν και στη μία και στην άλλη περίπτωση, κι όχι απλά θα συνεχίσουν να ισχύουν, θα είναι και τα προαπαιτούμενα για να υπάρχει και ρύθμιση του χρέους και ανάκαμψη της οικονομίας.

Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας στο Σύνδεσμο των Βιομηχάνων, είπε ορθά - κοφτά ότι «η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος».

Τι είπε ο πρωθυπουργός; Οτι ο λαός πρέπει να θεωρήσει όλα όσα έχασε στα χρόνια της κρίσης περασμένα - ξεχασμένα.

Να θεωρήσει ως περασμένα - ξεχασμένα τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δικαιώματα που έχασε, στο όνομα να πληρωθεί το χρέος, να βγει η χώρα από την κρίση, δηλαδή το κεφάλαιο, να επιστρέψει σε τροχιά ανάκαμψης, δηλαδή καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αρα το κρίσιμο ζήτημα είναι ο λαός να μην περιμένει, να μην προσδοκά ο λαός από μία «ματωμένη ανάπτυξη».

Να οργανώσει τον αγώνα του, την πάλη του, βάζοντας στο επίκεντρο όχι μόνο να ανακτήσει όλα όσα έχασε στα χρόνια της κρίσης, αλλά και τη διεκδίκηση σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Βέβαια, όταν μιλάμε για ανάκτηση των απωλειών δεν το κάνουμε για να εξιδανικεύσουμε την περίοδο πριν την κρίση, αλλά για να αναδείξουμε την επιδείνωση των όρων εκμετάλλευσης σε σχέση με τις παλιότερες γενιές και την προφανή αντίφαση αυτής της κατάστασης με τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες.

Κι όταν μιλάμε για την ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών δεν μιλάμε μόνο για τα αυτονόητα, για όλα αυτά που μπορεί να έχει ο εργάτης σήμερα για να ζει ανθρώπινα.

Μιλάμε για όλα αυτά που έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει, με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Κι αυτή τη δυνατότητα του τη στερεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτά είναι τα εμπόδια που πρέπει να φύγουν από τη μέση.

Απέναντι στις ψεύτικες προσδοκίες που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τα παζάρια της για το χρέος, τις συμφωνίες της που δήθεν βάζουν τέλος στα μνημόνια, στην επιτροπεία και ανοίγουν το δρόμο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, ο λαός και εδώ στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, στην Καβάλα, σε όλους τους νομούς που δίνει τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης.

Τι μπορεί, για παράδειγμα, να περιμένουν από μια συμφωνία για το χρέος, που θα ανοίξει το δρόμο για την ανάπτυξη, οι άνεργοι σε μια περιοχή όπως η Καβάλα, όπου η πραγματική ανεργία αγγίζει το 30%, η μερική και εκ περιτροπής εργασία αυξήθηκε και οι συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι επιβεβαιώνουν τη μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου για φτηνή εργατική δύναμη;

Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι σε όλες τις επιχειρήσεις, οι απολυμένοι, αλλά και οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας, στα Πετρέλαια, όπου οι νέες προσλήψεις είναι με πολύ λιγότερα δικαιώματα από παλιότερους εργαζόμενους, οι οποίοι άλλωστε έχουν μείνει ελάχιστοι.

Αντίστοιχα, οι αυτοαπασχολούμενοι δίνουν τη μάχη με τα χρέη, όπως συμβαίνει στην Ελευθερούπολη, στη Χρυσούπολη, όπου βρίσκονται σε καθεστώς οικονομικής ασφυξίας και τα λουκέτα έχουν αυξηθεί.

Την ίδια κατάσταση βιώνει και η φτωχομεσαία αγροτιά, που βρίσκεται ήδη σε τροχιά μαζικού ξεκληρίσματος.

Τι μπορεί να περιμένουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του τουρισμού που εργάζονται μόνο μερικούς μήνες το χρόνο σε συνθήκες γαλέρας, οι εργαζόμενοι στα συσκευαστήρια, οι εργάτες γης στα φυτώρια που θα πολλαπλασιαστούν στο Νέστο με την εκμετάλλευση της γεωθερμίας, οι εργάτες στα μαρμαράδικα;

Τι μπορεί να περιμένει η εργατική τάξη, ο λαός, από την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία - ακόμα κι αυτή - θα είναι βασανιστική, αβέβαιη και λόγω των αντιθέσεων στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία;

Μήπως θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις; Πριν λίγες μέρες ψήφισαν το νέο τσεκούρι στις συντάξεις, στο αφορολόγητο, ακόμα και στα επιδόματα.

Θα καταργηθούν φόροι και χαράτσια;

ΕΝΦΙΑ και ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης πληρώνουν ακόμα και οι άνεργοι.

Θα ανακοπεί η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας;

Την απάντηση στο ερώτημα ποιος θα κερδίζει από την καπιταλιστική ανάπτυξη τη δίνει η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία στρώνει το έδαφος στο κεφάλαιο για να ανακάμψει πατώντας πάνω στα κατεστραμμένα εργατικά δικαιώματα.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η επέκταση των μνημονιακών ρυθμίσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η ουσιαστική νομοθέτηση του «λοκ άουτ», η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το ξήλωμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, μέσω της διευκόλυνσης για να βγαίνει παράνομη, είναι εργασιακός μεσαίωνας «made in ΣΥΡΙΖΑ».

Είναι αλήθεια πως οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί για το νομό σας αφορούν στο στόχο να μετατραπεί ολόκληρη η περιοχή σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Βέβαια, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτός ο στόχος δεν αφορά μόνο την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, αλλά το σύνολο της χώρας.

Η περιοχή όντως συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και επομένως και τα αντιτιθέμενα σε πολλές περιπτώσεις συμφέροντα πραγματικών μεγαθηρίων στην ενεργειακή αγορά.

Η διαπάλη θα οξυνθεί, αν λάβουμε υπόψη:

-- Το διπλασιασμό της παραγωγής και εξόρυξης υδρογονανθράκων από τις ΗΠΑ (σχιστολιθικό φυσικό αέριο),

-- τη στρατηγική περιορισμού της εξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο,

-- τον ΤΑP, του οποίου η κατασκευή προχωρά γρήγορα και σύντομα θα περάσει και από την Καβάλα,

-- το σχέδιο για ένα τουλάχιστον LNG στην περιοχή (Αλεξανδρούπολη - Κοπελούζος), την πρόταση της «Ενεργειακής» για δημιουργία υπόγειας αποθήκης φυσικού αερίου στο σχεδόν εξαντλημένο κοίτασμα της Νότιας Καβάλας,

-- τις νέες γεωτρήσεις στο κοίτασμα «Εψιλον» που είναι σε εξέλιξη,

-- την αύξηση της καθημερινής παραγωγής πετρελαίου στον Πρίνο,

-- τον Διασυνδετήριο Αγωγό Φυσικού Αερίου του TAP με τη Βουλγαρία,

-- τα εμπόδια στην εξαγορά του ΔΕΣΦΑ,

-- το αποφασισμένο σχέδιο δημιουργίας δικτύων φυσικού αερίου σε όλες τις πρωτεύουσες στους νομούς της περιοχής για οικιακό φυσικό αέριο.

Το τι και πώς απ' όλα αυτά θα προχωρά και τι θα «παγώνει», θα εξαρτηθεί τα επόμενα χρόνια από το συνολικό παζάρι και τη διαμάχη που γίνεται στην παγκόσμια ενεργειακή «σκακιέρα».

Βεβαίως, όταν μιλάμε για κόμβο μεταφοράς Ενέργειας, μιλάμε κυρίως για κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ, που έχει ήδη ξεκινήσει και σύντομα θα περάσει και από την Καβάλα.

Θυμόσαστε, εδώ πάλι πριν μερικά χρόνια, λέγαμε για αυτό το έργο που τόσο διαφημίστηκε απ' όλες τις κυβερνήσεις.

Η εμπειρία από τις εργασίες, που ήδη έχουν ξεκινήσει, αποδεικνύει πως οι 1.500 θέσεις εργασίας στον ΤΑΡ, για το σύνολο του έργου, είναι με πετσοκομμένα δικαιώματα, εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες.

Τα οκτάωρα γίνονται με διάφορους τρόπους εντεκάωρα, οι τριετίες δεν προσμετρούνται, το επίδομα ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας δεν χορηγείται, ούτε φυσικά χορηγούνται βαρέα ένσημα στην πλειοψηφία των εργαζομένων.

Και βέβαια, είναι προκλητικό το γεγονός οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα μιας ολόκληρης περιοχής, που σε λίγο καιρό θα περνούν δύο αγωγοί με φυσικό αέριο, να μην έχουν πρόσβαση σε αυτήν την Ενέργεια.

Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η αντίθεση:

Πώς γίνεται σε μια περιοχή που διέρχονται αγωγοί φυσικού αερίου, να μην υπάρχουν καν υποδομές για να έχουν πρόσβαση τα λαϊκά νοικοκυριά σε φτηνή παροχή Ενέργειας, που θα τους εξασφαλίσει φτηνή θέρμανση, σε μια περιοχή όπως είναι η Βόρεια Ελλάδα, με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες το χειμώνα και τις τιμές του πετρελαίου θέρμανσης στα ύψη;

Γίνεται, γιατί και στην περίπτωση αυτού του «μεγάλου έργου» κριτήριο δεν είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά η εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων που εμπλέκονται στην κατασκευή των αγωγών φυσικού αερίου.

Η κατασκευή ενεργειακών υποδομών, εκείνων δηλαδή των «αρτηριών», όπως τις αποκαλούν, της Ενέργειας που είναι αναγκαίες για να κινηθούν και τα γρανάζια της καπιταλιστικής οικονομίας, συνδέεται με τη συνεχιζόμενη διαπάλη για το ποιος θα ελέγξει ενεργειακά αποθέματα, τους δρόμους μεταφοράς τους, τα μερίδια των αγορών.

Σας θυμίζω ότι στα εγκαίνια του ΤΑΡ, πριν έναν χρόνο, το «παρών» έδωσαν εκπρόσωποι της Κομισιόν, των ΗΠΑ, αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έκαναν τα πάντα για να μπλοκάρουν τα ανάλογα ρωσικά ενεργειακά σχέδια στα Βαλκάνια, για την απεξάρτηση, όπως ισχυρίζονται, της ΕΕ από τη Ρωσία.

Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, καθώς και την αποδυνάμωση της σχέσης Γερμανίας - Ρωσίας και μέσα από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία.

Βέβαια, από την κατασκευή του ΤΑΡ ωφελημένοι θα βγουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι οι εργαζόμενοι. Ετσι συμβαίνει σε αυτό εδώ το σύστημα.

Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι, εκτός βέβαια από διάφορους καιροσκόπους, οπορτουνιστές - δεξιούς και «αριστερούς» - κατ' όνομα κομμουνιστές και αριστερούς, που βγάζουν φλύκταινες όταν ακούνε το ΚΚΕ να λέει καθαρά, ξάστερα ότι μόνο όταν ο λαός κατακτήσει πραγματικά τη δική του εξουσία, μπορεί να διασφαλίσει πλέρια και σε σωστή βάση την αμοιβαία επωφελή διακρατική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Στην πραγματικότητα, μόνο όταν έχεις χαράξει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των εγχώριων πηγών Ενέργειας και υποδομών, με την αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τέτοια έργα μπορεί να αξιοποιούνται με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου και - εκτός των άλλων - να μην είναι και «εστία» ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Τα εγκαίνια του ΤΑΡ δείχνουν ακόμα το πόσο έωλες ήταν οι εκτιμήσεις εκείνων που υπόσχονταν πως τέτοια έργα θα γίνουν αντικειμενικά παράγοντες για τη σταθερότητα, την ασφάλεια, την ειρήνη των χωρών που εμπλέκονται σ' αυτούς.

Στο έργο εμπλέκονται Ελλάδα - Αλβανία, όμως αυτό δεν στάθηκε αιτία για να λυθούν τα προβλήματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Αντίθετα, όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως κινούμαστε το τελευταίο διάστημα στην αύξηση ποικίλων αμφισβητήσεων.

Στο έργο εμπλέκονται Ελλάδα και Τουρκία, βέβαια όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να επιλύσει προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την προκλητικότητα με την οποία η αστική τάξη της Τουρκίας, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, εντείνει τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, τις αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Κυρίως, όμως, η συμφωνία εγκυμονεί κινδύνους για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στη διαπάλη μεταξύ ευρωατλαντικών και ρωσικών ενεργειακών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.