Με τα παζάρια για τη ρύθμιση του χρέους να βρίσκονται σε εξέλιξη, ενόψει του Γιούρογκρουπ στις 15 Ιούνη, και με δεδομένα τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα συνοδεύουν τον όποιον συμβιβασμό προκύψει για λογαριασμό του κεφαλαίου, η προπαγάνδα της κυβέρνησης εστιάζει στο πώς θα συρθεί ο λαός να καταθέσει αδιαμαρτύρητα τόσες κι άλλες τόσες θυσίες για την επίτευξη του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία περνάει μέσα και από τη διευθέτηση του κρατικού χρέους. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα από την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία.

Μιλάνε για «καθαρή λύση για το χρέος» και κρύβουν ότι αυτή θα είναι τέτοια μόνο για το κεφάλαιο. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν κρύβει ότι τη θέλει για «να δημιουργηθεί ασφάλεια στους επενδυτές», για να υπάρξει «ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» και για «έξοδο για δανεισμό στις διεθνείς αγορές». Λύση, δηλαδή, που θα εξασφαλίζει στα μονοπώλια ζεστό χρήμα με τη μορφή επιδοτήσεων, ενισχύσεων, φοροαπαλλαγών, που μαζί με τη φθηνή εργατική δύναμη και το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, θα δώσουν ώθηση στην ανάκαμψη των κερδών του.

Προϋπόθεση είναι, βέβαια, να εφαρμοστούν μέχρι κεραίας τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν, όπως και όσα προκύψουν στη συνέχεια, ως ανάγκη του κεφαλαίου.

Θυμίζουμε, τέλος, ότι αντίστοιχα «καθαρές λύσεις» ήταν και τα μνημόνια, τα οποία προέβλεπαν τη δανειοδότηση της Ελλάδας από τα άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης μέτρων, περικοπών και αναδιαρθρώσεων, που πλήρωσε και πληρώνει ο λαός.

Η καλλιέργεια κάλπικων προσδοκιών στο λαό υπηρετείται και απ' το «επιχείρημα» πως «αν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει τελικά στο πρόγραμμα, δεν θα ισχύσουν τα μέτρα που ψηφίστηκαν τον Μάη», όπως η μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Πρόκειται για το γνωστό παιχνιδάκι «ρόλων», με τον «καλό» και τον «κακό» του κουαρτέτου (στο οποίο αρέσκεται η κυβέρνηση), προσαρμοσμένο στη συγκυρία των παζαριών για το χρέος...

Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η κυβέρνηση βρίσκονται στην ίδια πλευρά, μαζί με το κεφάλαιο και απέναντι απ' το λαό. Αν το ΔΝΤ φύγει, δεν θα πάρει μαζί του τα αντιλαϊκά μέτρα. Αντιθέτως αυτά, παλιά, νέα και μελλοντικά είναι δεδομένα, αφού απαντούν σε ανάγκες του κεφαλαίου που δεν πάει πουθενά. Η δική του κερδοφορία επιβάλλει μειώσεις στις συντάξεις, αντιμετωπίζοντας την Κοινωνική Ασφάλιση με όρους δημοσιονομικούς και μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος.

Ο ΣΕΒ είναι αυτός που ζητάει πρώτος απ' όλους παραπέρα «προσαρμογή των συντάξεων και των ασφαλιστικών εισφορών», αλλά και «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», που σημαίνει να πληρώνουν περισσότερα περισσότεροι από τα λαϊκά στρώματα, για να απολαμβάνει το κεφάλαιο φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις και άλλα προνόμια.

Τέλος, δεν υπάρχει κείμενο, απόφαση ή οδηγία της ΕΕ/Ευρωζώνης για τα δημοσιονομικά και την Κοινωνική Ασφάλιση, που να μη βάζει θέμα «προσαρμογών» στην κατεύθυνση που κινούνται και οι νόμοι που ψήφισε τον Μάη η κυβέρνηση. Είτε με βάση το ψηφισμένο χρονοδιάγραμμα, είτε σε έναν επόμενο γύρο, είναι δεδομένο ότι ο λαός θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέες περικοπές στις συντάξεις και αύξηση της φορολογίας, για να μιλήσουμε μόνο για τον κορμό των μέτρων που περιλήφθηκαν στο 4ο μνημόνιο.

Το επιχείρημα ότι με τη διευθέτηση θα «φύγει ο βραχνάς του χρέους απ' το λαό» που ακούγεται από κυβερνητικά στελέχη στη δημόσια συζήτηση, στόχο έχει να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους και άρα η στήριξή της επιβάλλεται! Κανένας «βραχνάς» δεν πρόκειται να φύγει και καμιά ελάφρυνση δεν πρόκειται να υπάρξει για το λαό από τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, πόσο μάλλον που η συζήτηση δεν αφορά την απομείωσή του, αλλά μόνο κάποιες ...ευκολίες πληρωμής!

Απεναντίας, ανεξάρτητα από το σενάριο που θα επιλεγεί τελικά, οποιαδήποτε ρύθμιση θα συνοδεύεται από ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως «προκαταβολικά» έκανε η κυβέρνηση με το τέταρτο μνημόνιο και τις τροπολογίες του αίσχους που ψήφισε μόλις την περασμένη Παρασκευή.

Πραγματικός «βραχνάς» για το λαό είναι τα μέτρα που φορτώθηκαν στην πλάτη του ιδιαίτερα τα προηγούμενα εφτά χρόνια και τα οποία καμιά διευθέτηση του χρέους δεν πρόκειται να τα αναιρέσει. Αντίθετα, θα του φορτώσει κι άλλα. «Βραχνάς» είναι ο στόχος για ανάκτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τον οποίο μοιράζονται όλα τα αστικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε τελική ανάλυση, «βραχνάς» για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η ίδια η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, από την οποία θα απαλλαγεί μόνος του, οργανώνοντας την πάλη και τη συμμαχία για την ανατροπή της.

Απ' αυτήν τη σκοπιά και η «έξοδος απ' την επιτροπεία» είναι ένα ευφυολόγημα που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος, επαναλαμβάνει, προφανώς όχι τυχαία, πως «το γεγονός ότι θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιτυγχάνουμε συγκεκριμένους στόχους, έτσι ώστε να παραμένει βιώσιμη η πορεία του ελληνικού χρέους, είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα, αυτό αφορά το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης. Ξέρετε ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται υπό μια μορφή αυξημένου ελέγχου των προϋπολογισμών τους, όμως αυτό εντάσσεται στις συνθήκες κανονικότητας της ΕΕ και της Ευρωζώνης».

Η επιτροπεία εντός της ΕΕ είναι μόνιμη, με ένα κάρο μηχανισμούς και μνημόνια διαρκείας, όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας, το Ευρωπαϊκό Eξάμηνο και άλλα. Πρόκειται για εργαλεία «επόπτευσης» της εφαρμογής από τα κράτη - μέλη των αντιλαϊκών κανόνων και στόχων που συναποφασίζουν, με κριτήριο το γενικό συμφέρον των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, με δεδομένη την ανισομετρία που μεγαλώνει στο εσωτερικό της ΕΕ/Ευρωζώνης. Οπως μόνιμη είναι εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης η επίθεση στα δικαιώματα των λαών, αφού αυτό επιβάλλει το διαρκές και μόνιμο κυνήγι του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους για τα μονοπώλια και η ενίσχυση της θέσης τους στην αρένα του ανταγωνισμού.

Οσο για το επιχείρημα ότι «η ρύθμιση του χρέους θα εξασφαλίσει τη σταθερότητα», είναι προφανές ότι αναφέρεται στη σταθερότητα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για να θεριεύουν τα κέρδη του με όλες τις αντιλαϊκές παραμέτρους που την εγγυώνται. Με ακάλυπτες επιταγές για την περίοδο της ανάκαμψης, επιχειρείται να αποσπαστεί η συναίνεση του λαού σε μια πολιτική που ακουμπάει ζεστά μετρητά, πλούτο που ο λαός παράγει, στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων.

Κουνάνε το δάχτυλο στο λαό να μη διαταράξει την οικονομική - πολιτική - γεωπολιτική σταθερότητα και τον «εθνικό στόχο» της ανάκαμψης. Να αποδεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα που θα απαιτηθούν ακόμα για την επίτευξή του. Εκβιάζουν, δηλαδή, τη συναίνεση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική και θέλουν να τον δεσμεύσουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, που εκτός των άλλων υπαγορεύουν και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που εξυφαίνονται στην ευρύτερη περιοχή.

Εμπλοκή που εξελίσσεται και βαθαίνει σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας και η οποία απαιτείται απ' την αστική τάξη για την αναβάθμιση του ρόλου της, για την ανάκαμψη των κερδών της μέσα κι απ' την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο αγωγών Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με την καθυστέρηση και τα «μπρος - πίσω» στην ψήφιση ορισμένων μέτρων, που είναι προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», άρα και για τη συζήτηση σχετικά με το χρέος, όπως έγινε με τις τροπολογίες που ψηφίστηκαν την Παρασκευή, πλήττεται η «αξιοπιστία» της χώρας και δυσκολεύει η προσπάθεια για οποιαδήποτε διευθέτηση. Η κυβέρνηση ανταπαντά πως κάνει ό,τι χρειάζεται για να εξασφαλίσει λύση στο χρέος και υπερθεματίζει ότι ο επικείμενος συμβιβασμός και η έξοδος στις αγορές θα αποτελέσουν επιβεβαίωση και ψήφο εμπιστοσύνης στην αξιοπιστία της χώρας.

Από τι εξαρτάται, επομένως, η αξιοπιστία για την οποία μιλάνε όλοι; Από το πόσο γρήγορα και το πόσο αποφασιστικά προχωράει η κυβέρνηση τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις, ώστε να δημιουργείται «δημοσιονομικός χώρος», όπως λένε, για το κεφάλαιο και να πιάνονται τα κριτήρια για διευθέτηση του χρέους και έξοδο στις αγορές.

Επομένως, κριτήριο της «αξιοπιστίας» απέναντι στην ΕΕ και το κεφάλαιο είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να προωθεί την αντιλαϊκή πολιτική και να καταφέρνει ταυτόχρονα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Το «παράσημο» αυτής της αξιοπιστίας δίκαια το διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του και η ΝΔ προσπαθεί απεγνωσμένα να του το πάρει, προβάλλοντας τη δική της πρόταση διακυβέρνησης ως την πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Πίσω απ' την κυβερνητική προπαγάνδα και την αντιπαράθεση με τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, καραδοκεί η πικρή για το λαό αλήθεια, ότι σε συνθήκες καπιταλισμού θα πληρώνει ξανά και ξανά για ένα χρέος που σώρευσε το κεφάλαιο και οι θυσίες του θα πέφτουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, σε ό,τι αφορά τα πραγματικά του συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες. Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, καμιά θυσία για το χρέος και την ανάκαμψη της πλουτοκρατίας. Χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Απ' τα βάρη του κεφαλαίου που αχθοφορεί ο λαός, μπορεί να τον απαλλάξει μόνο η ένταση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο η εργατική εξουσία, με τη μονομερή διαγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μπορεί να εγγυηθεί μια ανάπτυξη με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, όπου όλοι οι διαθέσιμοι πόροι και τα μέσα θα κατευθύνονται για την ευημερία και την προκοπή του.