Το ένα πίσω από το άλλο, τα κυβερνητικά στελέχη, προσπαθώντας να υπερασπιστούν το 4ο μνημόνιο που έφεραν στη Βουλή, επαναλαμβάνουν μονότονα ότι αυτό είναι «το τελευταίο», ότι η «επιτροπεία» τελειώνει και μετά αρχίζουν τα καλά για το λαό, που τάχα θα δει οφέλη από την καπιταλιστική οικονομία που θα ανακάμπτει. Βέβαια, αν κανείς προσέξει καλύτερα τις κυβερνητικές δηλώσεις, μάλλον το αντίθετο ομολογούν. Χαρακτηριστικά είναι, για παράδειγμα, όσα έλεγε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Το γεγονός ότι θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιτυγχάνουμε συγκεκριμένους στόχους, έτσι ώστε να παραμένει βιώσιμη η πορεία του ελληνικού χρέους, είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα, αυτό αφορά το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης. Ξέρετε ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται υπό μια μορφή αυξημένου ελέγχου των προϋπολογισμών τους, όμως αυτό εντάσσεται στις συνθήκες κανονικότητας της ΕΕ και της Ευρωζώνης». Ενώ και ο Σ. Φάμελλος, αναφερόμενος (στον ρ/σ «Flash») στα περιβόητα «αντίμετρα», έλεγε πως η κυβέρνηση τα απαίτησε γιατί «εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι βγαίνει το πρόγραμμα και η πορεία η δημοσιονομική και η παραγωγική στη χώρα, πέρα από τους συσχετισμούς στο εξωτερικό». Τι ομολογούν δηλαδή; Οτι η εξουσία, η οικονομία και οι συμμαχίες του κεφαλαίου σημαίνουν μόνιμη επίθεση στο λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης και ανεξάρτητα απ' το πώς θα βαφτίζονται κάθε φορά τα μέτρα ή ποιος θα τα υλοποιεί. Ακριβώς εκεί, στην καρδιά του προβλήματος, πρέπει να στρέψει τα βέλη της και η εργατική - λαϊκή πάλη.