Τα μάτια των ποιητών βλέπουν με το δικό τους τρόπο. Πιάνουν το σφυγμό της καρδιάς και μ' αυτόν ευθυγραμμίζονται. Αλλοτε κανονικός, συνήθως ξέφρενος ή και άτονος, σηματοδοτεί την άυλη υφή των ποικίλων συναισθημάτων.

Ακονισμένη ευαισθησία και καλλιεργημένη από την καθημερινότητα ακουμπά το λόγο της, με μεγάλη προσοχή, για κάποιες υπάρξεις που πόνεσαν «πάνω στης γης την πλάτη». Ξόδεψαν το πολύτιμο φορτίο των ονείρων τους περιμένοντας το φέγγος της ημέρας, κι η νύχτα, κυριαρχική, τους έκρυβε την αυγή. Θα 'πρεπε να έχουν ζήσει κι ευτυχήσει αυτές οι υπάρξεις, όμως, σε πολλές περιπτώσεις δεν «αργεί να ξημερώσει», απλά δεν ξημερώνει ποτέ.

Αυτή η εναγώνια εσώτερη κραυγή, που κρατιέται στο «έρκος των οδόντων» και δε βγαίνει να ξεχυθεί στο απέραντο σύμπαν, αυτή η δαγκωμένη μοναξιά της ψυχής με μύρια στόματα μολογιέται στα πέντε αφηγήματα της ποιήτριας Φαίδρας Ζαμπαθά - Παγουλάτου, με τίτλο που λέει πολλά: «Ξημέρωσε νύχτα» Κατάθεση, συνάμα, και προσωπικών βιωμάτων, όπου διαφαίνεται μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία: «Τότε ήμουνα παιδί. Ενιωθα ζεστό το χέρι του πατέρα μου να με κρατάει και τον άκουγα σαν παραμύθι να μου μιλάει για τον Κανάρη, για τον Σουρή, για τον Παλαμά, για τον Γιαννούλη Χαλεπά. Ναι, τότε ήταν όμορφα», μια εφηβεία πληγωμένη από εσώτερα και εξωτερικά βεβαρημένα οικογενειακά και πολιτικο-κοινωνικά περιστατικά, και μια ωριμότητα να νοσταλγεί τα καλύτερα χρόνια και τα όνειρα που χάθηκαν χωρίς να πραγματωθούν.

Ηχοι πετρωμένοι στην αναμονή που μακραίνει ως το άπειρο, κάποτε, άπνοια με γεύση πικραλίδας κι αρμυρόχορτου και τα δάκρυα να μην κυλούν για να αλαφρώσουν την ασήκωτη κοτρόνα που συνθλίβει χρόνια και χρόνια το βουλιαγμένο στήθος. (Εκδόσεις «Εξάντας).