Στον αναντικατάστατο ρόλο του «Ριζοσπάστη» στην οργάνωση του αγώνα στάθηκε μια από τις μαρτυρίες του ντοκιμαντέρ. Η εφημερίδα του ΚΚΕ, με καθημερινά ρεπορτάζ και άρθρα για την απεργία, γίνεται πολύτιμο στήριγμα, εμψυχωτής των απεργών. «Ο "Ριζοσπάστης" στην Ελευσίνα πούλαγε 5-6 φύλλα... Τις μέρες της απεργίας ο αριθμός έφτασε 300 φύλλα. Αυτό λέει ότι εδώ βρίσκουμε την αλήθεια, όπως έλεγαν και οι εργάτες που τον έπαιρναν...», ακούγεται να λέει ο Μ. Γκέκας.

Για την αιματηρή καταστολή των απεργών στις 5 Μάρτη, στο ρεπορτάζ αναφέρεται ότι ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων, ανθυπομοίραρχος Κικιρής, «προέβη αυθαίρετα στη σύλληψη τριών μελών της διοικήσεως του Σωματείου...». Στην απαίτηση των απεργών να αφεθούν ελεύθεροι, διέταξε τους χωροφύλακες να πυροβολήσουν εναντίον τους.

«Στον τόπο της δολοφονικής ενέδρας πέφτουν ματωμένοι οι εργάτες Δημ. Μιχαήλος με σφαίρα στο στήθος, ο οποίος και μένει άπνους, Ευάγ. Γκίκας με δύο τραύματα όπλου στο στήθος, Ευάγ. Μπέκας με δύο τραύματα διαμπερή στο μηρό, Ανδρ. Ροδίτης με τραύμα στην κεφαλή, Αϊβαζόγλου τραύμα διαμπερές στο βραχίονα, Παναγ. Ηλίας τραύμα δι' υποκόπανου και ο επαγγελματίας Αντ. Κοροπούλης τραυματίζεται στο χέρι με σφαίρα από τους χωροφύλακες, οι οποίοι πυροβολούν και σκοτώνουν όποιον βρουν. Επίσης τραυματίζεται στο πόδι και μια γυναίκα...».

Στη διάρκεια της επίθεσης, ο ανθυπομοίραρχος πλησίασε τον αιμόφυρτο εργάτη Αν. Πέππα, που ήταν από τη Μάνδρα. Ο «Ριζοσπάστης» αναφέρει ότι ο ανθυπομοίραρχος του είπε: «Ακόμα δεν ψόφησες; Και άρχισε να αδειάζει απάνω του το πιστόλι, ρίχνοντας εναντίον του οκτώ σφαίρες».

Χαρακτηριστικοί είναι και ορισμένοι από τους τίτλους και τα αποσπάσματα του αστικού Τύπου της εποχής που εκτέθηκαν στην εκδήλωση: «ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΕΠΕΣΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ», «απεδείχθη ότι οι απεργοί παρασυρθέντες εσκόπουν την διάλυσιν των σωματείων και κατά το σοβιετικόν σύστημα οργάνωσίν των ιδρύοντες εργατικά σοβιέτ». Μάλιστα, κατά τη συνήθη πρακτική των αστικών ΜΜΕ, τα έντυπα των καπιταλιστών κάνουν και συστάσεις προς τις κυβερνήσεις τους: «Πρέπει λοιπόν η νομοθεσία να αλλάξει. Και διά μεν τους ανθρώπους της Μόσχας δεν έχει η Κυβέρνησις παρά να λάβει τα ίδια εκείνα μέτρα τα οποία γείτονα κράτη της, η Βουλγαρία και η Σερβία έλαβον. Να διαλύση τα σωματεία και τας οργανώσεις των και να τους κηρύξει εκτός νόμων...».