ΚΙΤΟ.--

Οριακό ήταν το αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στον Ισημερινό, που πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή. Ο Λένιν Μορένο, έως τώρα αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Προέδρου Ραφαέλ Κορέα από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα «Συμμαχία για την Χώρα», το οποίο έχει σχηματίσει την εκλογική συμμαχία «Μέτωπο Ενωμένοι», μαζί με άλλες σοσιαλδημοκρατικές - κεντροαριστερές δυνάμεις, έχει το 51,16%, και ο κεντροδεξιός πρώην τραπεζίτης Γκιγιέρμο Λάσο, με το κόμμα «Δημιουργώντας Ευκαιρίες», το 48,84%. Η αποχή στον δεύτερο γύρο έφτασε το 17%, ενώ η διαφορά των δύο υποψηφίων με καταμετρημένο το 99,5% είναι γύρω στις 200.000 ψήφους.

Αμέσως από τις πρώτες πρωινές ώρες χτες ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Γκ. Λάσο εξέφρασε «υπόνοιες για παρατυπίες και νοθεία» και κάλεσε τους οπαδούς να διαδηλώσουν στους δρόμους για να μην χαθεί η «ευκαιρία για αλλαγή».

Στην πραγματικότητα οι δύο υποψήφιοι διαφέρουν όχι ως προς τη στρατηγική, που είναι η διατήρηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά ως προς το μείγμα διαχείρισής του, που θα εξασφαλίσει καλύτερα τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου, καταφέρνοντας να χειραγωγήσει λαϊκά στρώματα. Το βέβαιο είναι ότι η λεγόμενη «επανάσταση των πολιτών», που Ρ. Κορέα και Λ. Μορένο υπόσχονται να συνεχίσουν και εκθειάζουν διάφοροι οπορτουνιστές και αριστεροί διαχειριστές, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορά σε επανάσταση αλλά σε μια παραλλαγή του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που είναι η αυταπάτη του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Στο Εκουαδόρ αυτή η προσπάθεια της τελευταίας 10ετίας τριπλασίασε τα κέρδη του κεφαλαίου, δίνοντας κάποια ψίχουλα στα λαϊκά στρώματα. Η αντιπολίτευση, «πατώντας» στις δυσκολίες καπιταλιστικής ανάκαμψης (ειδικά την τελευταία περίοδο που τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν με την πτώση των τιμών των υδρογονανθράκων), προβάλλει τώρα - όπως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής - την αλλαγή σε πιο περιοριστικό μείγμα στην οικονομική πολιτική και το μεγαλύτερο άνοιγμα σε ξένες επενδύσεις, με αναπροσανατολισμό και στις διεθνείς συμμαχίες.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλισμού και όσο τα λαϊκά στρώματα εγκλωβίζονται σε τέτοιες αυταπάτες, θα μετράνε απώλειες και θα εγκλωβίζονται στο λεγόμενο «μικρότερο κακό», που είναι όμως η διαιώνιση της ίδιας βαρβαρότητας. Για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες τους, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση των κομμουνιστικών επαναστατικών δυνάμεων, για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.