Την ίδια ώρα, και καθώς το κόμμα του έχει υπερψηφίσει το 3ο μνημόνιο, στη βάση της στρατηγικής σύμπλευσης των αστικών κομμάτων και μορφωμάτων για την υπεράσπιση θέσεων του κεφαλαίου, προσπάθησε να δικαιολογήσει την τότε στάση τους, λέγοντας πως η ΝΔ έκανε το «εθνικό καθήκον» της, ουσιαστικά επιβεβαιώνοντας την τέτοια σύμπλευση στις επιταγές των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων. Προς εκπλήρωση άλλωστε των τέτοιων επιταγών, πίεσε ξανά την κυβέρνηση να κλείσει τη δεύτερη «αξιολόγηση» ώστε να ανοίξουν κρουνοί έξτρα χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις. Αναφερόμενος στο «εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση», που θα εφαρμόσει η ΝΔ, προανήγγειλε μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και περικοπές κρατικών δαπανών που κατά βάση σχετίζονται με λαϊκές ανάγκες. Επίσης, υποσχέθηκε στις τράπεζες «γενναία» ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων, αλλά και συνολικά στο κεφάλαιο, μεγάλες αλλαγές στο κράτος και γύρω από αυτό, «που θα επιτρέπουν στην επιχειρηματικότητα να ανθίσει». Μάλιστα, δεσμεύτηκε ότι η ΝΔ στους πρώτους έξι μήνες της κυβερνητικής της θητείας θα έχει περάσει όλα τα «κρίσιμα» νομοσχέδια.

Με αφορμή, τέλος, τα σενάρια για ΕΕ «πολλών ταχυτήτων», δεσμεύτηκε προς την αστική τάξη ότι «η Ελλάδα ήταν και θα είναι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης», διαβεβαιώνοντας πως «θα κάνουμε ό,τι απαιτείται» γι' αυτό. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, και κουμπώνει στη συζήτηση που έχει ανοίξει συνολικά, όχι μόνο στους κόλπους του εγχώριου αστικού πολιτικού σκηνικού, αλλά και συνολικά στην ΕΕ, ότι ο Μητσοτάκης ξεκίνησε την ομιλία του με αναφορές σε ζητήματα ασφάλειας συνδέοντάς την με την ΕΕ και την πορεία της: «Επί δεκαετίες η Ελλάδα πορεύτηκε σταθερά και με ασφάλεια, χάρη στη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια (...) Ακόμη και τώρα που ο ορίζοντας έχει σκοτεινιάσει, οι Ελληνες στηρίζουν αυτή την επιλογή. Παραμένουν προσηλωμένοι στην Ευρώπη (...)». Πρόσθεσε: «Η Ευρώπη θα κληθεί σύντομα να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον της. Δεν έχει άλλη λύση από το να σφίξει περισσότερο τους δεσμούς της. Και να δυναμώσει τους θεσμούς της. Στρατηγικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από μια όλο και πιο ενωμένη Ευρώπη (...) Είμαστε απέναντι στην Ευρώπη του κατακερματισμού, του λαϊκισμού και των εθνικισμών (...) Η όλο και πιο ενωμένη Ευρώπη είναι λοιπόν η αμετάθετη στρατηγική μας επιδίωξη (...) Από αυτό δεν μπορούμε να απουσιάσουμε. Κάτι τέτοιο θα ήταν εθνική ήττα».