Η ακροαματική διαδικασία-παρωδία του ειδικού ΝΑΤΟικού δικαστηρίου στη Χάγη της Ολλανδίας - του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του ΟΗΕ για τα εγκλήματα πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, όπως το αποκαλούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που το δημιούργησαν - είναι από πολλές απόψεις διδακτική. Κατ' αρχάς το ότι το άσπρο γίνεται μαύρο είναι ένα το κρατούμενο. Και εξηγούμαστε: Κατήγοροι είναι αυτοί που υποδαύλισαν και ενίσχυσαν αποσχιστικές κινήσεις στο έδαφος της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, οργάνωσαν το διαμελισμό της και το Μάρτη του '99 ματοκύλισαν τους λαούς της. Στο σκαμνί του κατηγορούμενου κάθεται ο πρώην Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, που, αν μη τι άλλο, υπερασπίστηκε την πατρίδα του από έναν άδικο και επιθετικό πόλεμο, τον οποίο πραγματοποίησε η στρατιωτικοπολιτική μηχανή του ΝΑΤΟ.

Από τη μια μεριά, στη θέση των δικαστών οι μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, προεξάρχουσας της ανεκδιήγητης Κάρλας Ντελ Πόντε, που αντλούν την ισχύ τους από τη βία των όπλων, τη βία της δυσμενούς αλλαγής συσχετισμού δύναμης, υπέρ του διεθνούς κεφαλαίου, μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Από την άλλη, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, κατηγορούμενος ως «εγκληματίας πολέμου» γιατί υπερασπίστηκε το λαό του. Από τη μία πλευρά, η αποκάλυψη της στημένης διαδικασίας, που παρά τις προσπάθειες των δοτών δικαστών δεν μπορεί ούτε καν να στοιχειοθετήσει κατηγορίες και, από την άλλη, η σθεναρή, αξιοπρεπής και επιχειρηματολογημένη στάση του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, που από την πρώτη στιγμή έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα του χαλκείου του ΝΑΤΟ και δεν κάνει ρούπι πίσω από τη θέση υπεράσπισης της χώρας του.

Ετσι, και με βάση αυτή τη στημένη διαδικασία των ιμπεριαλιστών, αλλά κυρίως με βάση και τις σημερινές εξελίξεις και τη νέα ΝΑΤΟική επέμβαση στο άλλο κομμάτι της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, αυτό της ΠΓΔΜ, με την επιχείρηση-φιάσκο «Απαραίτητη Συγκομιδή», γίνεται καθαρό και στον πιο δύσπιστο ότι τα ιμπεριαλιστικά σχέδια μόνο κινδύνους και νέες καταστροφές μπορούν να φέρουν στους λαούς της περιοχής. Ο στόχος που υπήρχε και στις 78 μέρες του βρώμικου πολέμου και συνεχίζεται και τώρα, παρά τις «ανθρωπιστικές φαμφάρες», δεν είναι άλλος από την επαναχάραξη των συνόρων, τη δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων, προκειμένου να ανοίξουν για το κεφάλαιο οι δρόμοι του πετρελαίου, της καταλήστευσης των χωρών και του πλούτου που παράγουν οι λαοί.

Γι' αυτό σήμερα αυτό που μετράει δεν είναι τόσο οι διαπιστώσεις, αλλά, πολύ περισσότερο, η συνέχιση της αντίστασης στα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μέσα από την πιο πλατιά λαϊκή συσπείρωση. Αυτό που απαιτείται είναι η ολόπλευρη στήριξη στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, στον αγώνα που δίνουν όντας μέσα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ξεκάθαρη καταδίκη του ΝΑΤΟικού δικαστηρίου και η απαίτηση να σταματήσει η παραπομπή και καταδίκη του Μιλόσεβιτς. Η τέτοια στάση δε σημαίνει συμφωνία και αποδοχή της πολιτικής του συγκεκριμένου πολιτικού ηγέτη και του κόμματός του. Σημαίνει όμως ξεκάθαρα ότι οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να σταθούν σαφώς με το μέρος αυτών που αντιστάθηκαν στον ιμπεριαλισμό και κατά των διεθνών δολοφόνων που επαναχαράσσουν σύνορα με το αίμα των λαών. Ετσι, και ο δικός μας λαός υπερασπίζεται και το δικό του δικαίωμα στην αντίσταση. Ετσι, με σταθερό και ανυποχώρητο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ανοίγει ο δρόμος για μια Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, που δε θα στέλνει τα παιδιά της ως κρέας για τα κανόνια των καπιταλιστών.