Ψηλά στην ατζέντα συντηρείται η σκανδαλολογία, με την κυβέρνηση να εμφανίζεται μαχόμενη κατά της «διαπλοκής του παλαιού καθεστώτος» και τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι να απαντούν ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στήνουν το δικό τους «δίκτυο ημετέρων». Καμιά πρωτοτυπία δεν διεκδικεί βέβαια το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, κρίνοντας από τα άπλυτα αστών πολιτικών που βγαίνουν στη φόρα τους τελευταίους μήνες σε άλλα «προηγμένα» κράτη, δείγμα κι αυτό των σφοδρών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών: Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι για την «αργομισθία» της συζύγου του υποψηφίου της γαλλικής προεδρίας, Φρ. Φιγιόν, και ξεκίνησαν αποκαλύψεις για μια αντίστοιχη υπόθεση, με πρωταγωνίστρια την συνυποψήφιά του, Μ. Λεπέν, και τον σωματοφύλακά της. Στην Ιταλία, σε υπόθεση σκανδάλου υπέρ επιχειρηματιών εμπλέκεται ο πατέρας του πρωθυπουργού Μ. Ρέντσι. Στις ΗΠΑ διάφοροι αξιωματούχοι ερευνώνται για ύποπτες επαφές με το ρωσικό κράτος. Ολα τα παραπάνω συμπληρώνονται και από απευθείας εμπλοκές μονοπωλιακών ομίλων. Εκτός από τη Siemens, θυμίζουμε την Volkswagen, αλλά και την πρόσφατη σύλληψη του προέδρου της Samsung για σκάνδαλο που ξέσπασε στη Ν. Κορέα. Αυτό το μωσαϊκό της σαπίλας, που τάχα στην ελληνική του έκφραση θα «διορθώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατασκευασμένο από το υλικό που με πάθος υπερασπίζονται όλα τα αστικά κόμματα, είτε κυβερνούν, είτε αντιπολιτεύονται. Δηλαδή, από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Επομένως, εκτός από μάταιες, είναι και συνειδητή εξαπάτηση οι «μάχες της αντιδιαπλοκής» από τους συνεπείς υπηρέτες του συστήματος.