Συμφωνώ με το κείμενο των Θέσεων. Οι Θέσεις αναδεικνύουν την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών ως προϋπόθεση για την ανασύνταξη του κινήματος. Πολλές φορές μένουμε σε αυτήν τη φράση γενικόλογα αγνοώντας το περιεχόμενό της. Γιατί αποτελεί προϋπόθεση; Διότι είμαστε πιο αγωνιστές από άλλους; Διότι είμαστε πιο οργανωμένοι; Το βασικότερο στοιχείο που μας κάνει πρωτοπορία είναι το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Εφόσον έχουμε τέτοιο, αποτελούμε το πιο συνειδητό τμήμα της εργατικής τάξης (ΕΤ), την ανώτερη μορφή οργάνωσής της.

Ο καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚ (αυτή είναι η σχέση κόμματος - κινήματος) έγκειται στο γεγονός ότι συνδέει την καθημερινή πάλη της ΕΤ με τον κομμουνισμό, με τις νέες αναγκαίες για την κοινωνία σχέσεις παραγωγής. Αυτή η σύνδεση είναι που δίνει μαχητικότητα με διάρκεια στο κίνημα. Δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στην αντι-εργοδοτική στάση των εργαζομένων, η οποία μπορεί να υπάρχει σε έναν βαθμό από μόνη της. Μόνο αυτή η σύνδεση μπορεί να δώσει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα στην πάλη, να φέρνει την ΕΤ όχι απέναντι στους ξεχωριστούς εργοδότες αλλά απέναντί τους σαν τάξη των καπιταλιστών.

Σε άλλα άρθρα του προσυνεδριακού αναφέρεται η δυσκολία του έργου να τραβήξεις τους εργαζόμενους από την απογοήτευση, όταν π.χ. κλείνει μια επιχείρηση. Πράγματι, ποια πτυχή ενός αμιγούς συνδικαλιστικού αγώνα μπορεί να εξηγήσει γιατί μια καπιταλιστική επιχείρηση δεν έκλεισε λόγω κακής διαχείρισης ή να απαντήσει στο αν οι εργαζόμενοι έπρεπε να είχαν δεχτεί μειώσεις μισθών; `Η να αντιμετωπίσει την απογοήτευση αν δεν κερδηθούν τα δεδουλευμένα, αν δεν πετύχουν τα αιτήματα; Ποιος θα μπορούσε να εξηγήσει αυτές τις αντικειμενικές εξελίξεις εκτός από τους κομμουνιστές; Επομένως, νομίζω ότι η δουλειά των κομμουνιστών συνδικαλιστών πρέπει να ξεκινά από την παραδοχή ότι ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και εφικτός. Οσο αυτό δεν γίνεται εξηγώντας το μάλιστα μέσα από το μετερίζι των εργαζόμενων σε κάθε χώρο, η δράση τους θα είναι καταδικασμένη να περιορίζεται στα όρια του συνδικαλισμού, ο οποίος δίχως τέτοιο περιεχόμενο μπορεί να γυρίσει και εναντίον τους.

Αυτό επιβεβαιώνεται από την πείρα μας στην περιοχή από τη δράση ενός συνδικάτου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, όπου η πλειοψηφία του ΔΣ, αν και δεν συμφωνεί με τη γραμμή μας, έχει δώσει όχι λίγες μάχες τα τελευταία χρόνια. Ομως το βασικότερο μέσο πάλης που επέλεγαν, γύρω από το οποίο μάλιστα συσπειρώνονταν για πολλά χρόνια οι μερικές εκατοντάδες μέλη του σωματείου, είναι το γνωστό στους εποχικούς εργαζόμενους «αίτημα επαναπρόσληψης», που αποτελεί μια άμυνα απέναντι στον ξενοδόχο. Βέβαια, την ίδια στιγμή δεν συμμετείχαν, ή τουλάχιστον δεν έδιναν τη μάχη της μαζικοποίησης σε γενικές απεργίες ή και απεργίες του κλάδου. Από τη δράση τους φαίνεται ότι θεωρούν τα δικαστήρια πιο οξυμένη μορφή πάλης από την ίδια την απεργία. Τη μάχη για τα δεδουλευμένα από ξενοδοχεία που έκλεισαν την περιόρισαν στις δίκες ενάντια στον εργοδότη. Το ίδιο έκαναν και για άλλα ζητήματα. Μάλιστα, επέμεναν σε αυτό ενώ κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών μια σειρά κεκτημένα του κλάδου τσακίστηκαν. Εναπόθεταν τη βελτίωση της κατάστασης σε μια «τίμια» κυβέρνηση και στη διαφάνεια των αστικών θεσμών.

Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και η αποθέωση του αστικού δικαστηρίου τούς κόστισε όταν όλα αυτά τους πρόδωσαν. Οι ίδιοι απογοητεύτηκαν, πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι οι οποίοι πια δεν ανταποκρίνονται ούτε στο όπλο της «επαναπρόσληψης» και προτιμούν την ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, με ό,τι συμβιβασμό αυτό συνεπάγεται. Οι συνδικαλιστές, τώρα πιο απογοητευμένοι λόγω της αποσυσπείρωσης, κριτικάρουν τα μέλη του σωματείου γιατί «δεν καταλαβαίνουν». Ο κομμουνιστήςμ λοιπόν, αν ήταν εκεί (αυτό είναι ένα 1ο ζήτημα), ακόμα και με όρους μειοψηφίας, θα πάλευε για να μειώνεται το κύρος των αστικών θεσμών. Ισως, όσο η τακτική της «επαναπρόσληψης» μεσουρανούσε, να μην είχε απήχηση σε εργαζόμενους, να μην τον ακολουθούσαν παρά ελάχιστοι παρόλο το δίκιο του. Την αποκαθήλωση των αστικών θεσμών, ακόμα και όταν αυτοί φαινομενικά σε εξυπηρετούν, ποιος θα μπορούσε να την πάρει πάνω του αν όχι ο κομμουνιστής; Ποιος άλλος; Κατ' επέκταση, ποιος εργαζόμενος θα το δέχεται αυτό στη συνείδησή του αν δεν απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την αστική ιδεολογία, αν δεν πείθεται όλο και περισσότερο ότι ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και εφικτός;

Σε όποιον δεν αρέσει και του φαίνεται «στένεμα» η σύνδεση του εργατικού κινήματος με τον κομμουνισμό, να μας πει τι θα απαντήσει στους χιλιάδες απολυμένους που δεν δικαιώνονται, φυσικά ούτε από τα αστικά δικαστήρια. Αν τους πούμε για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης είναι «σεχταριστικό», ενώ αν παλέψουν για τον εκδημοκρατισμό των αστικών θεσμών, ανταποκρίνεται περισσότερο στην ανάγκη της εποχής;

Η συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση εξαρτάται από την ύπαρξη κομμουνιστών στους νευραλγικούς χώρους και από την προβολή και ζύμωση με βάση αυτό που καλείται να οικοδομηθεί μετά την επανάσταση. Και αυτό από τώρα, σε μη επαναστατικές συνθήκες. Σε αυτό κρινόμαστε, στο πόσο έτοιμη θα είναι η εργατική τάξη να δώσει την κρίσιμη μάχη την κρίσιμη στιγμή.

Για τον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οχι απλά σαν πρόβλεψη που κάνει κάποιος αν χρησιμοποιεί τα διαλεκτικά εργαλεία. Αλλά σαν οδηγό καθηκόντων στο σήμερα, τώρα. Πρώτον, γιατί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι «ο μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης», διότι από αυτόν μπορεί να προκύψει επαναστατική κατάσταση. Δεύτερον, γιατί η στάση του εργατικού κινήματος απέναντί του θα κρίνει την επιτυχία ενδεχόμενης εξέγερσης. Η στάση αυτή δεν μπορεί να αφεθεί να κριθεί τότε. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τραβήξεις την ΕΤ μακριά από την αστική ιδεολογία σε τέτοιες συνθήκες. Ας αναλογιστούμε το εξής. Επαναστατική κατάσταση πού είναι πιθανότερο να διαμορφωθεί; Στην πλευρά του νικητή ή μήπως στην πλευρά του ηττημένου αστικού στρατοπέδου; Πού πιθανότερα θα αποδιοργανωθεί το αστικό κράτος; Αυτό έχει απαντηθεί από τον Λένιν και έχει εφαρμοστεί από τους μπολσεβίκους. Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να εύχεται η ΕΤ, είναι να βγει η αστική τάξη της χώρας της όσο πιο αδύναμη γίνεται από τον πόλεμο. Σε εκείνες τις συνθήκες, δεν θα είναι καθόλου εύκολο να αποδείξουμε ότι μια τέτοια θέση δεν είναι «προδοσία της πατρίδας», αν από σήμερα, μαζί με την ανάδειξη του χαρακτήρα του πολέμου και των νομοτελειών που οδηγούν σε αυτόν, δεν δώσουμε μάχη ώστε η ΕΤ να αντιλαμβάνεται την πατρίδα στην ταξική της πραγματικότητα.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ