Στις Θέσεις του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο, είναι σαφής η ωριμότητα που κατάκτησε το Κόμμα μας μέσα στην 100χρονη πορεία του. Χωρίς αμφιβολία το βάρος της οργάνωσης πέφτει στην οικοδόμηση γερών Κομματικών Οργανώσεων στους χώρους στρατηγικής σημασίας, όπου βρίσκεται συγκεντρωμένη η πρωτοπορία του κινήματος, η εργατική τάξη. Ομως δεν έχει μικρότερη σημασία η δουλειά των κομμουνιστών στα σύμμαχα στρώματα, όπως οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επιστήμονες που έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: Eντονος μικροαστισμός που εκφράζεται με την αίσθηση του «αφεντικού», ελιτίστικη αντίληψη που προκύπτει από την κατάκτηση επιστημονικών ή επαγγελματικών τίτλων και απομονωτισμός του ενός από τον άλλο εργαζόμενο, που έχει να κάνει με τα διαφορετικά επαγγελματικά αντικείμενα ακόμη και στον ίδιο κλάδο και τις αποστάσεις στους χώρους δουλειάς, διότι μεγάλο κομμάτι είναι αυτοαπασχολούμενοι.

Από εδώ προκύπτουν οι ανάλογες δυσκολίες στην ιδεολογική παρέμβαση και στα πρακτικά ζητήματα οργάνωσης διεκδικήσεων. Δεν είναι εύκολο να αναπτυχθούν στους χώρους μας μορφές πάλης (απεργία, στάση εργασίας) όπως σε μαζικούς χώρους ή ένα εργοστάσιο, όπου η εργατική τάξη είναι συγκεντρωμένη και πιο ομοιόμορφη μισθολογικά και ο αντίκτυπος αμεσότερος. Μήπως όμως όλο αυτό είναι ένας υπερβολικός «μύθος», που πολλές φορές κρύβει την έλλειψη αναζήτησης πολύμορφων τρόπων παρέμβασης και την απογοήτευση των ίδιων των κομμουνιστών από τις δυσκολίες; `Η ακόμα και υποτίμηση της σημασίας και των διαστάσεων που πρέπει να έχει αυτή η παρέμβαση; Πόσο πιο εύκολο είναι να ξεσηκώσεις έναν εργάτη κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της εργοδοσίας και με την άμεση απειλή της απόλυσης, από ένα αυτοαπασχολούμενο «χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη» και άμεση απειλή; Αν και το ερώτημα από πρώτη ματιά μοιάζει αφελές, είναι ωστόσο ένα μέτρο σύγκρισης και δείκτης της αφετηρίας για την ερμηνεία των δυσκολιών και των ιδιαιτεροτήτων. Η καπιταλιστική κρίση και η «συμπεριφορά» των αστικών κυβερνήσεων, απέναντι στο εισόδημα και τη θέση των επιστημόνων, αποκαλύπτει τα καπιταλιστικά όρια και δίνει στους κομμουνιστές μοναδικές ευκαιρίες που δεν πρέπει να αφήνουν ανεκμετάλλευτες. Το επιστημονικό στρώμα διαφοροποιείται και προσομοιάζει περισσότερο προς την εργατική τάξη, οι οικονομικές ανισότητες ανάμεσά τους βαθαίνουν. Γίνεται πιο ορατό το στρώμα της «ελίτ», που παίρνει σε μεγαλύτερο βαθμό επιχειρηματικά χαρακτηριστικά, πρόσθετα στην επιστημονική ιδιότητα.

Αφετηρία της παρέμβασής μας είναι η ανάδειξη του ταξικού συμφέροντος της μεγαλύτερης μάζας των επιστημόνων στη συμμαχία με την εργατική τάξη για το σοσιαλισμό, που μόνο εκεί θα μπορέσουν να αξιοποιηθούν ολόπλευρα οι επιστημονικές δυνατότητες και να βελτιωθεί η οικονομική τους θέση. Ζητήματα οργάνωσης: Οι επιστημονικοί κλάδοι μπορούν να εξοπλίσουν το κίνημα με σημαντικές πληροφορίες που προκύπτουν από το αντικείμενο των σπουδών και της δουλειάς τους. Στον κτηνιατρικό χώρο: Ξεκινώντας από την αγροτική πολιτική και την εφαρμογή της ΚΑΠ, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις αρχίζουν από το στάβλο με τη διαχείριση του ζωικού κεφαλαίου και φτάνουν στις επιλογές των προγραμμάτων σπουδών και τη χρηματοδότηση της οποιασδήποτε έρευνας, για να καθορίσουν εντέλει την επαγγελματική θέση του κτηνιάτρου, με κύριο χαρακτηριστικό τη συγκέντρωση στα αστικά κέντρα και τη στροφή στην ιατρική ζώων συντροφιάς, σαν την πιο προφανή επαγγελματική διέξοδο. Εδώ η κυβερνητική πολιτική εκτός από τις άμεσες επιπτώσεις (ανεργία, άμισθη εργασία, φόροι που δυσκολεύουν την επιβίωση του αυτοαπασχολούμενου με μικρά εισοδήματα, απελευθέρωση του επαγγέλματος) αφορά τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς και την ανάθεσή της στους δήμους, τις κοινωνικές δαπάνες και το ρόλο του εθελοντισμού και των ΜΚΟ, το ρόλο του δημόσιου τομέα, τη δημόσια υγεία και το ρόλο των Τοπικών Διοικήσεων, που τις θέλει μακρύ χέρι και το άλλοθί της και επιδρά και στη θέση του αυτοαπασχολούμενου. Τα συντεχνιακά προβλήματα, επόμενα, αφορούν ευρύτερα τους εργαζόμενους, άλλους επιστημονικούς κλάδους, την αγροτιά και τη γειτονιά και πρέπει να παλεύονται συντονισμένα. Ετσι παίρνουν την πραγματική τους πολιτική διάσταση και δυναμώνει η ιδεολογική παρέμβαση των κομμουνιστών, γίνονται βήματα στην κοινωνική συμμαχία. Το κίνημα των επιστημόνων «δανείζεται» τη λάμψη της πρωτοπορίας. Η επίθεση της κυβέρνησης με το νόμο - λαιμητόμο και τα φορολογικά, αποκάλυψε ακόμη τη σύνδεση που πρέπει να αναπτυχθεί ανάμεσα στις παρατάξεις μας στους επιστημονικούς κλάδους, με αιχμή κοινά αιτήματα. Είναι ένας συντονισμός που οι εκφραστές του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού έχουν δεδομένο σε μεγάλο βαθμό, σαν απόρροια της συμμετοχής τους σε όργανα του κράτους π.χ. ασφαλιστικά ταμεία και επιμελητήρια και της κατεύθυνσης της ρουσφετολογίας, της απραξίας και συμμετοχής στην κυβερνητική πολιτική, και τον μεταφέρουν στο κίνημα. Οι κομμουνιστές επιβάλλεται να αντιτάξουν την ταξική ενότητα και συμμαχία των επιστημονικών κλάδων, που θα στηρίξει τους αδύναμους, θα μαζέψει τις σκόρπιες δυνάμεις και θα δυναμώσει τον πολιτικό λόγο. Ο οπορτουνισμός δυσκολεύει την πολιτική των συμμαχιών σε κάθε χώρο. Η πρόσφατη αποκαλυπτικά διασπαστική δράση του στο εργατικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, π.χ. θα αποτελούσε αξιοποιήσιμο επιχείρημα, αν οι δεσμοί με το λαϊκό κίνημα ήταν δυνατότεροι. Oι οπορτουνιστές εκμεταλλεύονται τον «κενό» χώρο, στη δράση και την ιδεολογία, που αφήνουμε εμείς.

Το λεγόμενο «κίνημα της γραβάτας» είναι μια ένδειξη για τις διαθέσεις του κόσμου και μήνυμα για τις δυνατότητες και τα συντονισμένα και αποφασιστικά βήματα που μπορεί να εντείνει το Κόμμα. Επιβάλλεται ο στόχος για ανώτερο πολιτικό λόγο και οργάνωση. Οι «δράκοι» των ιδιαιτεροτήτων και των δυσκολιών να αντιμετωπιστούν θαρραλέα, με φάρο την αναγκαιότητα του κομμουνιστικού κόμματος, της οργανωμένης πρωτοπορίας της ταξικής πάλης.