Με τα μάτια στραμμένα στα όσα έχει κάνει για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά και με το μόνιμο ξεφτισμένο παραμύθι της «φιλολαϊκής» διαχείρισης εντός των τειχών του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έγινε χτες ο κυβερνητικός απολογισμός για τα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ στο «τιμόνι» της αστικής διαχείρισης.

Το στίγμα του απολογισμού έδωσαν η συνέντευξη του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και το σημείωμα που διακινούσε από προχτές βράδυ η κυβέρνηση, ενώ τα όσα λέγονται εκεί θα αναπαράγουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και σε περιοδείες και συγκεντρώσεις που προγραμματίζονται για το επόμενο διάστημα, με ανοιχτό να παραμένει το ενδεχόμενο και κεντρικής συγκέντρωσης με ομιλητή τον πρωθυπουργό.

Στους χτεσινούς κυβερνητικούς απολογισμούς κυριάρχησε, όπως ήταν αναμενόμενο, η προσπάθεια να παρουσιαστεί η ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου που η κυβέρνηση υλοποίησε και υλοποιεί, ως μονόδρομος και «προϋπόθεση» για τη λαϊκή ευημερία, η προσπάθεια δηλαδή να στρατευτεί ο λαός στους στόχους του κεφαλαίου.

Με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο καταγράφεται στο χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», όπου μεταξύ άλλων λέγεται πως «όχι μόνο όσοι εξακολουθούν να στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ψηφοφόροι που έχουν αποστασιοποιηθεί, ακόμη - ακόμη ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, ελπίζουν και εύχονται η κυβέρνηση "να τα καταφέρει"» με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, γιατί τάχα «η επιτυχία της κυβέρνησης συνεπάγεται βελτίωση της δικής τους οικονομικής και κοινωνικής θέσης».

Ολα αυτά την ώρα που ο λαός τα δύο αυτά χρόνια συσσώρευσε νέα - πικρή - πείρα για το ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη και η «σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας», για την οποία μιλάει ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του, έχουν ως προϋπόθεση το τσάκισμα των δικαιωμάτων του και την ένταση της εκμετάλλευσης, με την επιβολή νέων μνημονίων και αντιλαϊκών μέτρων, την ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, τη γενίκευση και μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας, το φούντωμα της φοροληστείας για να πιάνονται οι κάθε φορά «στόχοι» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Είναι χαρακτηριστικά, δε, και τα όσα καταγράφονται στο σημείωμα του Μαξίμου, που λέει ότι «προχωρήσαμε στην υλοποίηση ενός προγράμματος που από τη μια σέβεται ασφαλώς τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις (και τους περιορισμούς που προκύπτουν από αυτές), αλλά από την άλλη έχει ως άξονες την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, την προστασία των χαμηλότερων στρωμάτων και φυσικά τον αναπτυξιακό - παραγωγικό σχεδιασμό της χώρας». Οτι, δηλαδή, μπορεί να υπάρξει πολιτική που να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτά της εργατικής τάξης και του λαού. Που μπορεί να σχεδιάζει την οικονομία και την παραγωγή με βάση τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων για ανάκαμψη της κερδοφορίας τους και ταυτόχρονα να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Στο πλαίσιο αυτό, μέχρι και το 3ο μνημόνιο που ψήφισε τον Αύγουστο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όλα τα αστικά κόμματα, χαρακτηρίζεται «μια συμφωνία που δεν αποτυπώνει τους πολιτικούς στόχους της σημερινής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, απέτρεψε, όμως, εκείνη τη στιγμή, την καταστροφή, ενώ έδωσε προοπτική και χαράσσει τον δρόμο για την οριστική έξοδο της χώρας από την επιτροπεία και τα μνημόνια το 2018».

Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε «με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα απ' όσα προβλέπει η συμφωνία, και, πολύ περισσότερο, για την περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος», την ίδια ώρα που σήμερα στο Γιούρογκρουπ παζαρεύεται η μορφή και των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση, στο πλαίσιο και του εκβιασμού του τάχα «μικρότερου κακού» στην κυβερνητική εναλλαγή, που για το λαό αποδείχτηκε πως αποτελεί παγίδα εγκλωβισμού στο «κάθε φορά και χειρότερα», κάνει αναλυτική περιγραφή των όσων είχαν συμφωνήσει με τους δανειστές οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που όπως διατείνεται ο πρωθυπουργός στη χτεσινή του συνέντευξη, «είχαν σχεδιάσει κατά απόλυτο τρόπο τη χρηματοδοτική ασφυξία και την εξώθηση της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς σε παραίτηση, κάτω από το βάρος του εκβιασμού για έξοδο από το ευρώ».

Ταυτόχρονα, από την κυβερνητική προπαγάνδα επανέρχεται η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι ενδοαστικές κόντρες και η σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε και συνεχίζει να κάνει για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου γύρω από τα ζητήματα του μεγάλου κρατικού χρέους και προκειμένου να εξασφαλιστεί ζεστό χρήμα, αλλά και περιθώρια μεγαλύτερης κρατικής στήριξης για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, ως «μάχη» για τα λαϊκά συμφέροντα «ενάντια σε όσους επιμένουν στην επιθετική λιτότητα».

Κάνοντας τον απολογισμό για το τι έχει καταφέρει η κυβέρνησή του σε αυτό το μέτωπο για τους καπιταλιστές, ο πρωθυπουργός σημείωσε: «Ανατρέψαμε σειρά δεσμεύσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων και συμφωνήσαμε σε μια ασύγκριτα ηπιότερη δημοσιονομική προσαρμογή. Κερδίσαμε 20 δισ. ευρώ στην τριετία από τα χαμηλότερα πλεονάσματα και ένα νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα τριετίας, όταν κανείς δεν πίστευε ότι θα δοθεί τρίτο πακέτο. Και το κυριότερο: με όρους που για πρώτη φορά δίνουν ρεαλιστική προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας και εξόδου από την κρίση...».

Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός, συνεχίζοντας να ποτίζει το ψέμα ότι η καπιταλιστική κρίση και το βάθος της ήταν ζήτημα «διαχείρισης» και όχι νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και «κλείνοντας το μάτι» στο κεφάλαιο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «έτρεξε» πιο αποφασιστικά ένα πιο αποτελεσματικό μείγμα για τη διαχείριση των αδιεξόδων της καπιταλιστικής οικονομίας, σημείωσε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό που ποτέ δεν τόλμησαν να κάνουν οι κυβερνήσεις του συστήματος εξουσίας που χρεοκόπησε τη χώρα. (...) Ωστόσο το έκανε με 5ετή καθυστέρηση και σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Αν τα μισά απ' όσα κάναμε εμείς τα επιχειρούσε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010, η χώρα θα είχε γλιτώσει τη λεηλασία του 25% του εθνικού της πλούτου».

Εκεί, βέβαια, όπου «ξεδιπλώνεται» η ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να βαφτίζει το άσπρο μαύρο, ικανότητα για την οποία άλλωστε επιλέχτηκε από την αστική τάξη, είναι στο κομμάτι όπου παρουσιάζονται οι «τομές» και οι «απαραίτητες κοινωνικές παρεμβάσεις» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υποτίθεται υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.

Πρόκειται για ένα κομμάτι του κυβερνητικού απολογισμού που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να στριμωχτούν οι τεράστιες λαϊκές ανάγκες στα «στενά δημοσιονομικά πλαίσια» που απαιτεί η καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά και να αναζωογονηθούν εκ νέου οι ψεύτικες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη και η «κανονικότητα» στην καπιταλιστική οικονομία θα σημάνουν μια «βήμα προς βήμα» υλοποίηση ενός «φιλολαϊκού προγράμματος» της κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικά ως προς το χαμήλωμα των απαιτήσεων είναι τα όσα έλεγε η «Αυγή» στο χτεσινό κύριο άρθρο της, όπου χαρακτήριζε τα «ψίχουλα» διαχείρισης της ακραίας φτώχειας που έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ προτού εκλεγεί, «υπέρμετρες προσδοκίες» που καλλιέργησε γιατί «δεν εκτίμησε σωστά τον συσχετισμό δυνάμεων»!

Κατά τ' άλλα, στο κομμάτι αυτό γίνεται μια μείξη εξόφθαλμων ψεμάτων που υποτίθεται δείχνουν τη στήριξη της κυβέρνησης σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια, αποτυπώνοντας βέβαια τα «κακά χάλια» αλλά και την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, με ολίγον από προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και μέτρα που αφορούν τη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή» (στην πραγματικότητα τη διαχείριση της λαϊκής δυσαρέσκειας, ως προϋπόθεση για τη «σταθερότητα» του κεφαλαίου), αλλά και «θεσμικές» παρεμβάσεις στο αστικό κράτος που αφορούν πρώτα απ' όλα την προσαρμογή του στις σημερινές ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ η κυβέρνηση τα βαφτίζει «δημοκρατικές τομές» και «μάχη κατά της διαπλοκής».

Η κοροϊδία, βέβαια, απογειώνεται στα λεγόμενα του πρωθυπουργού πως «πάνω απ' όλα, δίνουμε μια τεράστια μάχη για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την καταπολέμηση της μαύρης και αδήλωτης εργασίας, ενώ ταυτόχρονα με στοχευμένες ενεργητικές πολιτικές μειώνουμε σταθερά τα ποσοστά ανεργίας»!

Ολα αυτά όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο μονιμοποίησε όλο το αντεργατικό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, αλλά και το ενίσχυσε έως εκεί που δεν παίρνει, με τη συντριβή του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, την επέκταση του αντεργατικού «οπλοστασίου», όπως π.χ. με τη ρύθμιση για τα δουλεμπορικά, το περαιτέρω παζάρεμα για τις ομαδικές απολύσεις, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.ο.κ., όλα αυτά που λύνουν τα χέρια στους επιχειρηματίες, μονιμοποιώντας, όπως δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία, τη δουλειά - «λάστιχο», για 200 και 300 ευρώ το μήνα. Οσο για τη μείωση της ανεργίας, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι «ενεργητικές πολιτικές» σημαίνουν ανακύκλωση και μόνιμη ομηρία των ανέργων, μοίρασμα μιας θέσης δουλειάς στα δύο και τρία, ενώ οι προβλέψεις ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ διαβλέπουν «επαναφορά στα προ κρίσης επίπεδα» στην καλύτερη περίπτωση σε... 21 χρόνια.

Κατά τ' άλλα, οι όρκοι πίστης στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ έδωσαν και πήραν και στο χτεσινό απολογισμό, αποτυπώνοντας και τη σταθερή προσήλωση της αστικής τάξης για την ένταξή της στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Ενδεικτικά, ο πρωθυπουργός ερωτώμενος για το αν σκέφτηκε το ενδεχόμενο ενός Grexit, σημείωσε πως «αυτό θα ήταν ή ανοησία ή πραγματική προδοσία. Θα ήταν καταστροφικό για τους εργαζόμενους (...) αλλά και συνολικά για την οικονομία της χώρας και τη θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας».

Επιπλέον, βαφτίζοντας «μονόδρομο» για την προώθηση των λαϊκών συμφερόντων τη συμμετοχή στην αστική διαπάλη που βρίσκεται σε εξέλιξη στο εσωτερικό της ΕΕ και αφορά αποκλειστικά τα αντιτιθέμενα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός τη χαρακτήρισε «το καλύτερο δυνατό πεδίο ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής πάλης για τους λαούς της. Αν ρίξετε μια γρήγορη ματιά στις χώρες γύρω μας και στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, θα βεβαιωθείτε».

Την ίδια στιγμή, το σημείωμα της κυβέρνησης «κόβει και ράβει» τις σφοδρές ενδοαστικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, στο κυβερνητικό αφήγημα της «μάχης» για την «αλλαγή πορείας της Ευρώπης (που) είναι διαρκής, μακρά και παραμένει ανοιχτή», υποτίθεται προς φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Τέλος, αν και από τις κυβερνητικές συνεντεύξεις και σημειώματα απουσίαζε επιδεικτικά οποιαδήποτε αναφορά στη ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο, που φέρει τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ωστόσο ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να επαναφέρει και το γνωστό «χαρτί» της «κρίσιμης» γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, αλλά και τη διαθεσιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να παίξει ρόλο στην προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων, με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα βέβαια για την αστική τάξη και τους εκβιασμούς για το λαό: «Η χώρα μας», είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός, «βρίσκεται σε μια δύσκολη γωνιά του πλανήτη. Αν κοιτάξετε τριγύρω, θα δείτε παντού αστάθεια και συγκρούσεις. Είμαστε το τελευταίο οχυρό σταθερότητας σε μια αποσταθεροποιημένη περιοχή. Και αυτό οφείλουμε να το εκτιμήσουμε και εμείς αλλά και οι εταίροι μας».