H νέα κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, διακυρήσει αλλαγές που αναμένεται να προωθήσει σε νευραλγικούς τομείς της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, με βασικό μέλημα την καλύτερη εξυπηρέτηση των μονοπωλίων και της αστικής τάξης που εκπροσωπεί.

Οι προεκλογικές θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ, π.χ. για αύξηση «καλών θέσεων εργασίας» και επαναδιαπραγμάτευση σημαντικών εμπορικών συμφωνιών ανάμεσα σε ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις (π.χ. συμφωνία ΤΤΡ με χώρες Ασίας - Ειρηνικού και NAFTA με τις άλλες χώρες της Βόρειας Αμερικής), επιδίωξαν και πέτυχαν τη ρυμούλκηση ενός κρίσιμου αριθμού ψηφοφόρων σε πολιτείες - κλειδιά που του έδωσαν και την εκλογική νίκη. Ιδιαίτερα σε πόλεις όπως το Ντιτρόιτ, που ήταν κάποτε η καρδιά των αμερικανικών μονοπωλίων παραγωγής αυτοκινήτων και κατέληξε πρόπερσι να χρεοκοπήσει, με δραματικές επιπτώσεις για τον τοπικό πληθυσμό. Δεν είναι τυχαίο πως ο Τραμπ επανέλαβε αυτή τη θέση - κλειδί, της δημιουργίας δηλαδή νέων θέσεων εργασίας, την Παρασκευή και μετά την ορκωμοσία του, στην πρώτη ομιλία του, πατώντας, βεβαίως, σε υπαρκτά ζητήματα...

Ωστόσο, ο απώτερος στόχος τέτοιων υποσχέσεων δεν είναι απλώς η διατήρηση των εργοστασίων «στο εσωτερικό των ΗΠΑ», αλλά η εξασφάλιση της προώθησης των συμφερόντων τεράστιων βιομηχανικών μονοπωλίων, ενώ ο Τραμπ, που αυτοπροβάλλεται ως άνθρωπος του λαού, αντιτίθεται ουσιαστικά στην αύξηση των κατώτατων ωρομισθίων, που σε πραγματικούς όρους είναι καθηλωμένα από το 1973.

Ο ίδιος έχει, επιπλέον, υποσχεθεί σημαντικές αλλαγές στις σχέσεις με παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, εντός ΝΑΤΟ, ή με την ΕΕ, και έχει δώσει σημάδια για πιθανή «στροφή» στις σχέσεις με τη Ρωσία ή ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεων με τη Βρετανία, που φαίνεται πως χαράζει επί του παρόντος αποφασιστικά γραμμή αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Πάντως, η όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό, δείχνει πως θα συνεχιστούν για αρκετό διάστημα. Αυτό τουλάχιστον διαφάνηκε προχτές βράδυ από τις βίαιες συγκρούσεις υποστηρικτών και αντίπαλων του Τραμπ στους δρόμους της Ουάσιγκτον, μερικά τετράγωνα από τον κεντρικό χώρο της ορκωμοσίας.

Σε κάθε περίπτωση, ο Τραμπ δείχνει διατεθειμένος να επιχειρήσει ξαναμοίρασμα της τράπουλας σε πολλά επίπεδα με τα ίδια «σημαδεμένα» χαρτιά υπέρ των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Οπως ακριβώς είχε κάνει και ο προκάτοχός του, Μπαράκ Ομπάμα, και αυτές τις μέρες προβλήθηκε ως οραματιστής Πρόεδρος που ...δυστυχώς φεύγει.

Ο Ομπάμα, που πλασαρίστηκε ως ο ανανεωτής πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος και βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης δίκη προθέσεων, πριν καν αναλάβει προεδρικά καθήκοντα, εξυπηρέτησε και αυτός τα ίδια συμφέροντα με άλλες μεθόδους και τακτικές. Υπηρέτησε, δηλαδή, πιστά το καπιταλιστικό σύστημα, συνέχισε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ιδιαίτερα σε Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία, αλλά και Ανατολική Ευρώπη, για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων στο σφοδρό ανταγωνισμό για αγορές, ενεργειακούς πόρους, τους δρόμους μεταφοράς τους, για σφαίρες επιρροής.

Ο Ομπάμα προώθησε, επιπλέον, ανατροπές κυβερνήσεων σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», συμβάλλοντας στο φούντωμα της «Αλ Κάιντα» και του «Ισλαμικού Κράτους». Παράλληλα, εξωράισε την καπιταλιστική βαρβαρότητα της φτωχοποίησης εκατομμυρίων Αμερικανών και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ως αντίβαρο στην αύξηση της ανεργίας που προκάλεσε η καπιταλιστική κρίση του 2008, που παρέλαβε από την πρώτη θητεία της κυβέρνησής του.