Μια ζέστη, μια κρύο. Μια κλείνει η «αξιολόγηση», μια όχι. Μια το ΔΝΤ στο πρόγραμμα με συμμετοχή στη χρηματοδότηση, μια σε ρόλο τεχνικού συμβούλου, μια χωρίς καμιά συμμετοχή. Μνημόνιο με ΔΝΤ ή χωρίς; 'Η μήπως μνημόνιο με ESM, με ολίγον από ΔΝΤ; «Κόφτης» μέχρι το 2018 ή και μετά; «Κόφτης» και στο αφορολόγητο, ή μόνο στις συντάξεις; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που «βασανίζουν» την πολιτική αντιπαράθεση και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τις τελευταίες μέρες. Η θολούρα και το ...βέρτιγκο επαληθεύουν τη ρευστότητα του οικονομικού και του πολιτικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αναζητείται συμβιβασμός για τη δεύτερη «αξιολόγηση». Επιβεβαιώνουν επίσης ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στους βασικούς παίχτες, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ξεπερνούν κατά πολύ το ελληνικό ζήτημα. Τέτοια διλήμματα όμως έχουν κι άλλη σκοπιμότητα: Να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική του μικρότερου κακού, να τον κάνουν να στοιχηθεί πίσω από τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, να συστρατευτεί με την κυβέρνηση στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. Κι αυτή είναι μια παγίδα που ο λαός όχι μόνο πρέπει να την αποφύγει, αλλά να τους την καταστρέψει κιόλας.